Sessizliğin Sesi (SEZON FİNALİ)

4.Bölüm:Misafir

Selam aşklarımm.Bölüm başlamadan size teşekkür etmek istedim.Umarım bin okumayı da görebiliriz.Unutmadan kitap karakter tanıtımı bölümünü güncelledim.Diana'nın ablasına oradan bakabilirsiniz.Sevgiler,iyi okumalarr💕

Adım sesleri yaklaştı,yaklaştı ve durdu.Kalbim duracak gibi atarken bizi yakalarlarsa ne açıklama yapabiliriz diye düşünüyordum.

Bir adamın "Burada kimse yok,gidelim."dediği duyuldu.Adım sesleri uzaklaştı ve kayboldu.Dean elini yüzümden çekerken derin bir nefes aldım.

Sanırım farkında olmadan nefesimi tutmuştum.Kafam karışık birşekilde Dean'e döndüm."Senin burada ne işin vardı?"dedim.Dean'in kaşları hafifçe havalandı.

"Bence bunu asıl soran ben olmalıyım?"dedi.Bende "Bir ses duydum ve sesin kaynağını bulmak için buraya geldim.Şimdi sen neden buradaydın?"dedim merakla.O da mı aynı sesi duymuştu yoksa?

"Bende aynı sesi duydum ama senin gibi alelen onları dinlemiyordum.Gerçekten kapıda dururken ne düşünüyordun?Ben gelmeseydim ve seni yakalasalardı ne olurdu hiç düşündün mü?"dedi.

Sanki uzaylıymış gibi ona baktım."Ne yani benim için endişelendin mi sen?"dedim.Gözleri gözlerimi buldu."Sanırım birileri kendini fazla önemsiyor.Eğer sen yakalansaydın ben de yakalanırdım.O yüzden engel oldum.Başka anlamlar çıkarma orkide"dedi.

Bu orkide meselesine anlam veremesem de daha önemli bir konu vardı.Bu yüzden onu daha sonra soracaktım."Bugün Ella yanıma geldi.Size birşey söyledi veya anlattı mı?"diye sordum.Sonuçta aynı odada kalıyorlardı.

Dean biraz afalladı."Aslında onu ağlarken gördüm ama odada değildim.O yüzden konuşamadım."dedi.Bunu Dean'le konuşup konuşmamak arasında kalmıştım ama bu sesi duyup geldiğine göre o da burada bir işler döndüğünü anlamış olmalıydı.

"Ella bana ve kızlara bugün muhafızların 'Artık başlamalıyız'tarzı şeyler konuşurken onu görüp sürükleyerek içeri soktuklarını söyledi."dedim.Dean'in kaşları usulca çatıldı."Küçücük bir çocuğa nasıl bunu yaparlar?"dedi.

Ciddiyetle "Evet orası öyle o işle yarın ilgileneceğim ama bu işte bir gariplik var.Aslında oturup şuan bunları düşmanımla konuşmak garip ama bu sesi sen de duydun.Bu yerde bir gariplik var."dedim.

Dean "Yine de sen burnunu sokma."dedi.Kaşlarımı çattım."Seninle bu konuyu konuşmam bana emir verebileceğin anlamına gelmiyor."dedim.

Dean sabır diler gibi gözlerini yumdu."Diana gerçekten nerede ne yapacağını bilmiyorsun.Şuanda az önce yakalanmak üzere olduğumuz yerde mi konuşmak istiyorsun bunları?Yakalanabiliriz."

O an bir aydınlanma yaşadım.Olayın tazeliğiyle herşeyi burada anlatmaya başlamıştım,birisi bizi duyabilirdi."Peki nerede konuşacağız?"diye sordum.

Birkaç dakika düşündükten sonra "Yarın eğitimden sonra ormanın içindeki nehrin kenarında buluşalım."dedi.Onu onayladığımı belli etmek için "Peki."dedim.

Dean tam odanın kapısını açacakken durup bana döndü ve "Seni odana bırakmamı ister misin?Hava karardı."dedi.

Biraz afalladım.Çok garip davranıyordu.Neden bana karşı bu kadar iyiydi?Beni düşmanı olarak gördüğünü sanıyordum.Belki de böyle davranarak açığımı yakalamak istiyordu.

Eski ben olsaydım buna kanardım ama eski saf herkesin istediği gibi faydalanıp kenara attığı Diana yoktu.Ona bu fırsatı vermeyecektim.Güçleri olmayan biri olmak yeterince yorucuydu.

"Gerek yok.Sağol"dedim.O da sadece "Sen bilirsin."demekle yetindi ve kapıyı açtı.O kendi odasına giderken bende sessiz adımlarla tam tersi yoldaki odama gittim.