"Sonra aramıza şehirler girecek, hiç karşılaşmayacağız. Tesadüfler bile bir araya getiremeyecek. Sonra belki birimiz öleceğiz ve diğerimiz hiç bilmeyecek..."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
‧͙⁺˚*･༓☾ hyunsung☽༓･*˚⁺‧͙ ☆☆☆
Gözlerimi kör edecek bir ışık görüyorum önce, nerde ve ne yapıyorum bilmiyorum bile sonra kulaklarımı sağır edecek bir gürültü duyuyorum ve bu duyduğum son şey olmuş, haberim yok.
Gerçekten, nerdeyim, ne haldeyim, ben kimim, bu bile yok kafamın içinde. Gözlerim kapalı, sızmaya çalışan bir ışık var, birbirine karışan korna sesleri, bağırışlar, biri bana dokunuyor sonra vücudumun sağ tarafındaki deli acıyı yok edecek her neyse daha da azalıyor, derken birinin bağırışını duyuyorum.
"Jisung!" diye bağırıyor. Jisung, tanıdık, evet, benim adım. Jisung benim ama bana bağıran kim, işte o belirsiz. Bir kadın sesi mi bir erkek sesi mi onu dahi ayırt edemiyorum, sonra aynı ses bir daha bağırıyor. "Jisung!"
Sen kimsin?
Ağlıyor musun, bundan mı hıçkırıkların kulağımı delip geçiyor? Kimsin, neden buradasın ve ayrıca beni buradan kurtarır mısın, canım çok yanıyor.
Karanlığa hapsedilmiş gibiyim, bir şey çınlıyor kulağımda, tüm seslerin birbirine girdiği yetmezmiş gibi bir de bu çınlama canımı yakıyor, yüzümü buruşturuyorum derken biri gözlerimi açıyor.
Anında ihtiyaçla o kim diye bakıyorum, tanıdık değil. Ne kadar hatırlamaya çalışsam da tanıdık değil, dudakları hareket ediyor, bir şeyler söylüyor da nafile, ne onu duyabiliyorum ne de dudaklarını okuyabiliyorum.
Meğersem sağlık görevlisiymiş, üstündeki üniformadan anlıyorum sonra. Araba tekerleklerine benzeyen sesler hızla geçip gidiyor, karşımdaki görevli benimle konuşmaya çalışıyor ama yine başarısız çünkü tutamadığım gözlerim kapandı.
Tekrar sesler duymaya başlıyorum, bunlar daha küçük tekerlere ait sesler. Kapalı gözlerimi delip geçmeye başlayan, sırayla yanan beyaz ışıklar var. Birileri bir şeyler konuşuyor, birkaç ağlama duyuyorum, biri bir kadına ait, ses tonu tanıdık, anneme ait.
Hâlâ hayattayım anne.
Kalkıp cevap vermek zor, sanki onlarca kişi vücudumun her bir noktasından bastırıyor ve engelliyordu beni. Ne dudaklarım aralanıyor ne gözlerim açılıyordu, bir şeyleri idrak etmek dahi zordu. Yoksa bir şeyleri algılamakta zorlanan bir insan mıydım zaten?
Bu sefer beyaz ışık süreli, açılıp kapanmıyor. Vücudumdaki ağrı da yok olmuş gibi, acıyı hissetmiyorum fakat işin tuhafı, zihnim çalışıyor, bedenim bir ölü gibi. Ölüyor olabilir miydim, sürekli ölüm deyip basit bir şekilde ağzımıza aldığımız bu kelime, bu muydu?
Birileri var mıydı arkamda ölürsem üzülecek, annemin sesini duydum, babam peki? Arkadaşlarım var mıydı, birbirimizle sıkı fıkı olduğumuz, rezil anlar yaşadığımız, beraber ağladığımız, beraber güldüğümüz, arkadaşlarım var mıydı benim? Nasıllardı mesela varsa, ne yapmıştık en son, bu hale geleceğimi tahmin etmişler miydi, canım yandı.
