"Sonra aramıza şehirler girecek, hiç karşılaşmayacağız. Tesadüfler bile bir araya getiremeyecek. Sonra belki birimiz öleceğiz ve diğerimiz hiç bilmeyecek..."
selamlarr, fic angst değil, angst yazdıklarıma uyarı koyuyorum
selena, people you know
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tanıdığın insanlar, tanımadığın insanlara dönüşür
☆☆☆
Gözlerini açan Jisung kendine gelmeye çalıştı önce, sanki dünya durmuş ve onun gözlerini açmasıyla da dönmeye başlamıştı. Dakikalarca suyun altında kalmış gibi nefeslenmesi birkaç saatir başında bekleyen annesinin yerinden fırlamasına yetti.
"Jisung?" diye panikle konuşmuş ama ona cevap veremeyen çocuk sadece nefes almaya devam ederken telaşla doktor çağırmaya koşmuştu. Koridorda telefonu ile konuşan doktor kendisine seslenen kadınla hızla odaya girdi.
Gözlerini kapatıp açtı Jisung, biri başına tokmakla vurmuşçasına giren acıyla sızlandı ve sargılı başına attı elini. Kulaklarında tiz bir ses vardı, sanki öncesi yoktu, her şey boşluktu ve bu anâ dönmek de zordu.
Kafasını çevirdi yattığı yerden usulca, doktora baktı. "Ne oldu bana?"
Doktor'un çatılan kaşlarına, beklenti ile ona bakan gözlerine dikkatini veremedi. Ağzından sadece kendi için olan soru çıkarken doktor da boğazını temizlemiş ve onu yavaşça doğrulturken konuşmuştu. "İçinde bulunduğunuz arabayla bir kaza geçirdiniz."
Cebinden kalemini çıkarıp ışığını yaktı ve hastasını kontrol etti, Jisung ise kaşlarını çatmış ve sorgulamıştı. Arabayla bir kaza mı geçirmişti, oysa hiçbir şeyi hatırlamıyordu kazaya dair.
"Arabayla mı?" dedi, durdu. Bir an sanki şakaymışçasına döndü annesine ama kadının gözleri, halsiz bedeni şaka olmadığını söyler nitelikteydi. "Bir dakika, bir dakika," dedi idrak etmek için, elini başına attı.
"Arabayla kaza mı geçirdim? Kaç gündür buradayım ben? Ne zaman oldu bu?"
"Bizi biraz yalnız bırakır mısınız?" dedi Doktor, "Ama," diyen anneyi göndermiş ve "Birkaç kontrolden sonra açıklayacağım her şeyi," demişti. Bu cümlesiyle derin bir nefes verdi Jisung ve alçıya alınmış, kırık koluna baktı.
Tüm vücudunda dayanılmaz bir ağrı vardı, her ne geçirdiyse şanslı olmalıydı ki yaşıyordu. Doktor önce iğne ile onun kollarını ardından da bacaklarını kontrol etti ve aldığı pozitif geri bildirimlerle de takvime gitti gözleri.
"Sana birkaç soru soracağım."
"Başım çok ağrıyor."
"Yeni uyandığın için normal fakat çok geçmeden diner. Öncelikle... Adını ve soyadını biliyor musun?"
"Evet." dedi reddetmeden. "Han Jisung."
"Güzel. Kazaya dair peki?"
O anları düşünmeye çalışsa da pek bir şey yoktu. "Bölük pörçük," dedi dürüstçe. "Görüntülerden çok ses var zihnimde. Birden fazla kişi adımı bağırıyor, sadece annemin sesini ayırt edebiliyorum. Bir de... Araba sesleri, birden fazla."
