Karanlık bir odanın içindeyim. Gözlerimi açtığımda, etrafımda yalnızca karanlık var. Bir süre etrafı kavrayamıyorum, ama sonra fark ediyorum ki bu odada sadece ben değil, ruhum da kaybolmuş gibi. Sessizlik beni sarıyor, nefes almakta zorlanıyorum, sanki bu karanlık odanın ağırlığı göğsüme oturmuş gibi.
Gözlerimi yavaşça açıyorum, ama her yer karanlık. Parmak uçlarımla etrafı yokluyorum, ancak hiçbir şey hissedemiyorum. Bu karanlıkta kaybolmuşum, çünkü çaresizlik beni içine hapsediyor. Ne yapacağımı bilmiyorum, neye tutunacağımı, nereye gideceğimi. Her adımım, boşluğun içinde kayboluyor, yankılanıp kaybolan bir çığlık gibi.
İçimde bir umut kırıntısı arıyorum, ama bulamıyorum. Zihnimde, gözlerimin önünde sürekli dönen sorularla boğuşuyorum. Ne oldu? Nasıl buraya geldim? Nasıl kurtulurum? Ancak hiçbir cevap gelmiyor, çünkü çaresizlik, zihnimdeki en ufak umudu bile tüketiyor.
Karanlık odanın içinde yalnız değilim, içimde de bir karanlık var. Korku, endişe, umutsuzluk. Bunlar beni çevreliyor, beni sıkıştırıyor, nefes alamaz hale getiriyor. Her an, her saniye, daha da derinlere çekiliyorum, çünkü çaresizlik, beni içine çekmek için açtığı kara deliğin etrafında dönüp duruyor.
Duygularım bir labirent gibi, içinden çıkışı olmayan, sürekli dönüp duran bir labirent. Çıkışı bulmak için koşuyorum, ama her köşede daha da kayboluyorum. Umutsuzca etrafa bakınıyorum, ama hiçbir ışık göremiyorum. Çünkü çaresizlik, her ışığı, her umudu söndürüyor.
Artık kendimi kaybetmişim. Kim olduğumu, nerede olduğumu, nereye gittiğimi bile bilmiyorum. Sadece karanlık odanın içinde çaresizce dönüyorum, umutsuzca bir çıkış arıyorum. Ama her arama, daha da derinlere gömülüyorum, çünkü çaresizlik, beni gölgelerin içine çekmek için elinden geleni yapıyor.
Sonunda, sadece karanlık var. Artık ne duyabiliyorum, ne hissedebiliyorum. Sadece çaresizliğin soğuk kucaklayışı var. İçimde bir umut ışığı bile kalmamış gibi. Ve işte böyle, çaresizliğin gölgesinde kaybolmuşum.
