Uyandığımda bir hastane odasındaydım. Üstümde bir yorgan vardı, üstünde de bir not. Hemen içini açıp okumaya başladım. Notlar benim peşimi bırakmıyor.
Çetin'in intikamını ben alacağım, kuş gülü.
---Güz.
Ben dünyaya direk şanssız olarak doğmuşum. Peşimde yine katil var ve ismi güz. Allah'ım, geldim bu yaşıma. Beni rahat bıraksınlar.
Yavaşça ayağa kalkıp kapıya doğru ilerledim. Kapıyı açtığımda gözlerimi etrafta gezindirdim.
koşturan hemşireler.
Ağlayan insanlar.
Çocuk sesleri.
Koltuklarda ''ne zaman sıra gelecek?'' diye mızmızlanan teyzeler.
ve daha fazlası.
Ama burada Alaz yoktu. Hemen insanların arasına kaynayıp ortalıktan kayboldum. Dış kapıyı bulmak zor olmadı çünkü hemen karşımda duruyordu. Koşarak dış kapıdan kendimi attım ve etrafa baktım.
''Kuş sesleri,
Araba sesleri,
Ve her şey,'' diye mırıldanıp koşmaya başladım. Şu sakarlık işini halletmeye başlamıştım çünkü artık düzgünce düşmeden koşabiliyordum. Bu yüzden kendimle binlerce kez gurur duyuyordum. Hemen araba yolunun kaldırımına geçip durdum ve ellerimi dizlerimin üstüne koyup binlerce kez hızlıca nefes alıp verdim. Başımı kaldırıp etrafıma baktım. Alaz nerede bilmiyordum, peşimde bir katil var, Elvan iyi mi bilmiyorum. ''Ne yapacağım, Ne yapacağım!'' deyip bağırdım. İnsanlar bana şaşkınlıkla bakıp yollarına devam ediyordu. Kendimi yanımda duran duvara yasladım. Gözlerimden akan yaşların akmasına kendimi teslim etti. Dizlerimi kendime çektim. İlk defa kendimi bu kadar yalnız hissediyordum.
Alaz,
Naz,
Yiğit,
Kuzey,
Hakan,
Ecrin,
Efe,
Elvan.
''NEREDESİNİZ!'' diye bağırdım. Kendimi toparlamaya çalışsam da olmuyordu. Kendimi tek yalnız hissettiğim gün 14 yaşında tecavüze uğradığım gündü. Ama yine yalnız oldum. Yine!
Biri gelene kadar oturma eylemini başlatacağım.
Başlatıyorum.
Başladı.
1 saat sonra.
5 saat sonra.
10 saat sonra.
2 gün sonra.
Başımı kaldırdım ve acıkmış karnıma baktım. Kendimi tutacaktım. Oturma eylemim onlar gelene kadar devam edecekti. Sonrasında kaldırım önünde beyaz araba durdu. Kapı açıl ve ayakları göründü. Korkudan elim ayağım titriyordu çünkü yine katilim tarafından işkence çekmek istemiyordum. Yanımda duran taşı elimde sıpsıkı tuttum ve her an için kendimi hazırda tuttum. Sonra bir kafa göründü. Ben, yalnız değilim.
Onlar var.
Onlar dostum.
Onlar ekibim.
Kuzey.
Kuzey'in kediciği karşında duruyor.
Bu kedi yalnız kaldı.
Kurtar beni.
Ayağa hemen kalkıp Kuzeye doğru koştum. Ellerimi boynuna sarıp sımsıkı sarıldım. Kuzey hemen kulağıma eğilip ''Selam, kedicik.''
''Selam, kuzey.'' Kuzey cevap veremeden cümlemin üstüne cümle ekledim.
''Elvan nerede'' diye soruverdim.
''Arabaya baksan iyi edersin.'' diye söyledi. Elvan burada mı!? Delireceğim.
Hiç bir şey demeden koşa koşa arabaya baktım. Elvan buradaydı. O iyiydi! Hemen Elvan'ın yanına oturup elinde sakladığı şeye baktım.
''Elma. Buda ne?''
''Bir kere ismim Elvan. Bu sana hediyem anne!'' Hemen merakla sormaya devam ettim.
''Elma, onu bana gösterir misin?''
''İsmim Elvan! Tamam al.'' deyip elini açtı. İçinden bir gül çıkınca bütün merakım söndü. Bu çocuk benim çiçeklerden nefret ettiğimi bilmiyor mu!?
'' A-L-L-A-H B-E-L-A-N-I V-E-R-S-İ-N E-L-M-A. Ben çiçeklerden nefret ederim haberin var mı! At şunu.''
''Anne, özlemişim bela okumanı!''
''Allah belanı versin Elma, tek kelimeyle versin.'' dedim ve Kuzey ile birlikte kıkırdadılar. Bunlar iş birliği yapıyorlar sanırım! Kuzey hemen söze atladı.
''İstikamet neresi?'' dedi heyecanlı ses tonuyla.
''Cehennem!'' diye bağırdım. Evimiz yandı bu bilmiyormuya!
''Hemen gidiyoruz!'' Dedi ve kıkırdadı.
''Allah belanı versin Kuzey!''
ೃ⁀➷''Allah belanı versin Kuzey!''ೃ⁀➷
˗ˏˋ ♡ ˎˊ˗˗ˏˋ ♡ ˎˊ˗˗ˏˋ ♡ ˎˊ˗˗ˏˋ ♡ ˎˊ˗˗ˏˋ ♡ ˎˊ˗˗ˏˋ ♡ ˎˊ˗˗ˏˋ ♡ ˎˊ˗˗ˏˋ ♡ ˎˊ˗˗ˏˋ ♡ ˎˊ˗˗ˏˋ ♡ ˎˊ˗˗ˏˋ ♡ ˎˊ˗˗ˏˋ ♡ ˎˊ˗˗ˏˋ ♡ ˎˊ
☆ ★ ✮ ★ ☆Beni bugün bölüm atmam için zorlayan Yaren'e sonsuz teşekkür ederim.☆ ★ ✮ ★ ☆☆ ★ ✮ ★
✩♬ ₊˚.🎧⋆☾⋆⁺₊✧-ˋˏ✄┈┈┈┈✉⋆ ˚｡ ⋆୨୧˚ﮩ٨ـﮩﮩ٨ـ♡ﮩ٨ـﮩﮩ٨ـ๋࣭ ⭑⚝·:*¨༺ ♱✮♱ ༻¨*:·⋆｡ ﾟ☁︎｡ ⋆｡ ﾟ☾ ﾟ｡
⩇⩇:⩇⩇
⸜(｡˃ ᵕ ˂ )⸝♡
*ੈ✩‧₊˚༺☆༻*ੈ✩‧₊˚
「 ✦ Devamını Allah bilir! ✦ 」
˚₊‧꒰ა Devam edecek korkmayın kazajds ໒꒱ ‧₊˚
