AŞK FİLİSTİN'DE KALMAZ

MÜBAREK ŞEHİR GAZZE

Yer: FİLİSTİN

Uçak nihayet mübarek şehire iniş yaptığında herkes için bir ferahlık söz konusu olmuştu. Peygamberler şehri.. O kutlu şehir... Miraca üs olan bir şehir. Kainatın Sultanını ağırlayan bu şehir şimdide 11 vatan evladını misafir ediyordu.

Hava alanında büyük bir karşılama vardı. Filistin ve Türkiye bayrakları sallayan onlarca insan, tekbirler getiriyor ve bir yandanda Aksâ timine muazzam dualar ediyordu.

Şanlı Türk ordusu ise Filistin halkının bu karşılamalarına karşı tebessüm edip el sallamışlardı. Herkes için bir coşku söz konusu iken yüzbaşı Fatih'in bakışları o kalabalığın içinde sadece gözleri görünen , çarşaflı , ve elinde tevhid bayrağı bulunan bir kızla kesişti. Gözleri takılı kalmıştı o kızın gözlerine. Kız gözlerini kaçırınca o an yüzbaşı Fatih'in aklınadan hızlıca geçti Nur suresi ayet 30;

"( Habibim !) Mü'min erkeklere söyle: Gözlerini harama bakmaktan sakınsınlar; iffet ve namuslarını korusunlar. Bu, onlar için daha temiz ve daha nezih bir davranıştır. Şüphesiz Allah, onların bütün yaptıklarını en iyi bilmektedir."

Kendince düşündü . Nasıl böyle bir hata yapabilirdi? Ayeti hatırladı ve hızla başını çevirdi.

Süleyman: " Komutanım araç hazır buradan ayrılmamız gerek. "

Yüzbaşı: " Tamam Süleyman. Daha çok işimiz var. Bizi alması gereken tim üyesi geldi mi?"

Süleyman:" Geldi komutanım. Aracı ayarladı. Son kontrolleri yapıyor"

Yüzbaşı: "Anladım. Timi topla araca geçsinler."

Süleyman: "Emredersiniz."

Aksâ Timi toplanıp gelen araca bindiler. Yüzbaşı eski minibüs tarzı arabanın ön koltuğuna oturdu. Önde bir şoför koltuğu iki de yolcu koltuğu vardı.

Yüzbaşı: "Rahmet abi sen öne gel "

Rahmet: ""Peki yüzbaşım"

Şoför koltuğuna da Yahya geçmişti. Araç çalıştı ve istikametine doğru yol aldı.

Yahya: "Esselamü aleyküm kardeşlerim. Filistin'e hoşgeldiniz. Rabbim her daim  kılıcınızı keskin kılsın. "

Yüzbaşı: "Ve aleyküm selam kardeşim. Rabbim dualarını kabul etsin. Bu gördüğün mücahitlerden sorumlu benim. Senin gibi vatanına hizmet eden bir mücahidi daha yakından tanımak isterim."

Yahya: "Ben Yahya Abbas . 32 yaşındayım kardeşim. 19 yaşından beri mücahidim. Başta gönüllü mücahitlerdendim , görevim bitince dönerim gibisinden. Ama baktım ki İslam ayakta tutulmalı. İslam'ın ayakta tutulması için vatan ayakta tutulmalı ,  devam ettim. Mücahit olmayı kendime sıfat edindim. 2 kızım var. Karım şehit yani şehadet zevcime nasip oldu. Ne zaman bana da Firdevs-i Cennet'ten davet gönderir bilmiyorum.

Ortamda duygusal bir atmosfer oluşmuştu. İnsan duydukları karşısında 'biz nelere üzüldüğümüzün farkında değilmişiz' diyordu. Hakkaten biz nelere üzülüyoruz? Telefonumuz mu bozuldu?
Protez tırnağımız mı kırıldı? Arabamız mı çizildi? En sevdiğimiz tişört mü yırtıldı? Dün gece kabus mu gördük? Yoksa;

Milyonlarca çocuk yetim mi kaldı? Bir baba bir haftadır çocukları için aç mı kaldı? Bir annenin tüm evlatları yok mu oldu? Dün gece bomba sesinden korkarak mı uyandık? Hangisi bizim için daha üzücü?

Yüzbaşı: "Yahya, kardeşim başın sağolsun. Haddime değil ama nasıl şehit oldu ? "

Yahya: "Ben göreve gitmiştim. 2 hafta olmuştu göreve gittiğime. İtrail askerleri girmiş mahalleye. Karım silah sesleri duyar duymaz çocukları saklamış ama kendi saklanamadan evi basmışlar. Karım gençti,güzeldi... ben onu çok severdim o da beni çok severdi. İffetine saldırmaya çalışmış itler. O da almış eline çelik ibriği. İbriğin ucu keskin olur. Orayı sokmuş itin gözüne. O sinirle silahını sıkmış zevcimin üzerene. 21 kurşun ...
Ertesi gün herşeyden habersiz eve geldim. Ev darmadağın, ve yerler kandı. Hızla koştum annemin evine. Büyük kızım koştu yanıma sarıldı. 'Annen nerede ?' dedim. Cevap vermedi. Sonra kız kardeşim Fatıma'ya sordum. Cevap vermedi. Sonra anneme sordum, annem dedi ki ' Oğlum zevcin, Hz. Sümeyye'ye komşu oldu.' Günlerce ağladım ama ağıt yakmadım. Peygamber efendimiz
Oğlu İbrahim ölünce de, (Ya İbrahim, ölümüne çok üzüldük. Gözlerimiz ağlıyor, kalbimiz sızlıyor. Fakat, Rabbimizi gücendirecek bir şey söylemeyiz) buyurmuştu.