දෑසේ දුරින් 🦋| ᵞⁱᶻʰᵃⁿ ᶠᵃⁿᶠⁱᶜ|ⁿᵒⁿ ᶠⁱᶜᵗⁱᵒⁿ ᵇˡ (Slow Update)

16 කොටස 🦋

දෑසේ දුරින් 🦋
16 කොටස

ටික වෙලාවකින් වාහනයක් ස්ටාර්ට් වෙන සද්දෙ ඇහුණා. ටිකිරි ලියායි ඒකිගෙ කබරගොයායි ගියා වගේ. අනේ ඕන පුපක් කියලා ඇඳේ අනිත් පැත්තට පෙරළුනු මම බලන්න ෆිල්ම් එකක් තෝරන එකත් නවත්තල දාලා කල්පනා කලේ ටිකිරි ලියාට මාව පේන්න බැරි වෙන්න හේතුව... මම එයාට කිසි වැරැද්දක් කරලා නෑනේ...

ටිකක් කල්පනා කරනකොට මට මතක් වුණේ එයා කතරගමදි මාව පලවෙනි වතාවට දකිනකොටම මගෙත් එක්ක වලියට ආවා කියන එක. ඒකට කිසිම හේතුවක් තිබ්බෙ නෑ. ඕන තරම් මිනිස්සු ගොඩක් සෙනග ඉන්න තැනකදි වෙන කෙනෙක්ගෙ ඇඟේ වැදෙන එක හරි සාමාන්‍ය දෙයක්. එහෙම එකේ එයාට එතන කෑ ගහන්න තරම් කිසිම හේතුවක් නෑ... ඒත් ඇයි එයා මාව දැක්කම ගමන් අභිරූගෙ ඇඟේ එල්ලෙන්න එනවා කියලා කෑ ගැහුවේ...

ලියන්සාගෙ හැසිරීම මාව සම්පූර්ණයෙන් ම අවුල් ජාලයක පටලවලා තිබුණා. එයා හැම වෙලාවෙම හැදුවේ මම අභිරූගෙ ගාවට එන එක වලක්වන්න. කතරගමදි වුණ එක කමක් නෑ කියමුකෝ. ඒත් ඇයි මෙහෙදි එහෙම හැසිරුණේ. අනුරාධා ආන්ටි මම අනුරුද්ධ අංකල්ගෙ ඩොක්ටර් කියලා කිව්වට පස්සෙත් ඇයි එයා මාව යවන්න කියලා අභිරූට කියන්නෙ. මෙතන මම නොදන්න මොකක්ම හරි දෙයක් තියෙනවා. හිතේ කොනක මොකක් හරි මතයක් හැංගිලා තියෙනවා දැනුනත් මට ඒක මතක් උනේම නෑ. හරියට ලියන්සව මම මීඩියාවලින් දැක්කට වඩා එයා ගැන මතකයක් වගේ....

ඊටත් වඩා මට ප්‍රශ්නෙ උනේ අනුරාධා ආන්ටි... අනුරාධා ආන්ටිගෙ හැසිරීමත් අමුතුයි. එයා මුලින් මට ලොකු හිතවත්කමක් නොපෙන්නුවත් පස්සෙ එයා මට එයාගෙ දරුවෙක්ට වගේම සලකන්න හේතුව මොකක්ද... අම්මි මට බණ්ඩාරවෙල යන්න එපා කියපු එක මේකට සම්බන්ධයක් තියෙනවද කියලත් මට නිකමට හිතුනා....

සාමාන්‍යෙන් මම කිසි දෙයක් ගණනූ නොගෙන හිටියත් මට මොකක්හරි ප්‍රශ්නයක් හිතට ආවොත් මම ඒකෙ අග මුල සේරම කල්පනා කරලා ඒකට විසඳුමක් හොයනවා. ඒත් මේක... එන්න එන්නම තව තවත් පැටලෙනවා වෙද්දි මට යන්තමට වගේ ඔළුවෙ කැක්කුමකුත් දැනුනා. කාමරේ ඇතුලේ හිර වුණු ගතියක් දැනෙද්දි මම හෙමිහිට බැල්කන් එකට යන්න තියෙන දොර ඇරගෙන එලියට ගියා.