"7. Bölge!" anons sesi tüm bölgede yankılanmış, herkes işini gücünü bırakıp o sese dönmüştü. "salgın tüm sığınaklara ulaşmış, dünya üzerinde bilinen ve hayatta kalmayı başaran tek bölge biziz!"
Bölümü geç attığım için günün ikinci bölümünü de salıyorum arkadaşlarr
Keyifli okumalarrrrrrr öptüm
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(İlerde yukardaki fotoyla alakalı bi bölümde yazcam söz) *
Gecenin derin sessizliği kaplamıştı her yeri, kimsenin uyumadığını biliyordum ama yine de herkes uyuyormuş gibi davranmayı seçmiştim, hepimiz öyle yapmıştık zaten, konuşmamıştı kimse, konuşmamıştım bende.
Son yaşanan şeylerden sonra, hiç konuşmamıştım.
Nedenini bilmiyordum ama içimden konuşmak gelmiyordu, Hoseok hyung uyanmıştı evet, onun yanına gitmiştik onu görmüştük, o iyiydi, sağlıklıydı, ama o da hiç konuşmadı.
Bir şeyler söylemesini bekledik, herhangi bir şey. O gün yaşanan şeylere dair bir şeyler anlatmasını bekledik, kötülük yaklaşıyor demişti, ona bunu yapanın ne olduğunu, kim olduğunu da biliyordu ama hiçbir şey söylememişti.
Onu daha fazla rahatsız edip sıkmak istemediğimiz için ve dinlenmesi gerektiği için gözetim altında bırakmıştık ve yatakhanelerimize dönmüştük, kimse uyumuyordu ama tek bir çıt sesi dahi yoktu.
Sonunda gözlerimi tavandan çekip soluma döndüğümde karanlıkta karşılaştığım bir çift gözle irkildim. Korkudan kalbim çarpmıştı ve ben neye uğradığımı şaşırmış şekilde yattığım yerden fırlamıştım, manyak Taehyung aklımı almıştı..
"Uyumadığını biliyordum.." dedi fısıldayarak, "hadi gel biraz dışarıya." Kafasıyla gel işareti yaparak beni çağırdığında bende sadece başımı sallayarak onayladım onu, yine konuşmamıştım.
O önden çıkıp yatakhaneden ayrıldığında bende beklemeden yatağımdan inip peşine düştüm, yatakhanedeki diğer çocukların bizi gördüğünü biliyordum ama onlar uyuyormuş gibi davrandım ve etrafıma bakmadan çıktım dışarıya.
Dışarıya çıktığım an gözüme vuran ışıkla gözlerim kamaşmıştı, karanlığa alışan göz bebeklerim ışığın yoğunluğuyla karşılaşınca acıtmıştı bir an için canımı, önümü görememiştim, saniyeler sonra etrafımı görebildiğimde Taehyung hyungu aradım, göremedim onu ama nerede olduğunu da biliyordum. Her zaman ki gibi ortak alana gitmiş olmalıydı.
Ortak alana girdiğimde gözlerim yine Taehyung'u aradı, oda bomboştu, sandalyeler düzenli bir şekilde masanın etrafına dizilmişti, hiçbir şeye dokunulmamış gibi tertemiz duruyordu içerisi ve burada birisinin olduğuna dair bir iz bile yoktu.
Seslenmek istedim ama konuşmama yemini etmiş gibiydim ve yine konuşmadım, sadece gözlerimle aradım onu.
"Buradayım fare." Ortak alanın sağ köşesinde kalan kör noktadan seslendiğinde ona döndüm, yemin ederim böyle bir şeyi beklemiyordum..
