"7. Bölge!" anons sesi tüm bölgede yankılanmış, herkes işini gücünü bırakıp o sese dönmüştü. "salgın tüm sığınaklara ulaşmış, dünya üzerinde bilinen ve hayatta kalmayı başaran tek bölge biziz!"
Medyadaki jungkook.. arkadaşlar birsürüüüüüü ai ile yapılmış ve tam olarak bu hikayeye uyan görseller buldum, her bölümün başına da eklemeyi düşünüyorum aşşırı iyiler çünkü..
Medyada foto gözükmüyo sanırım bir de buraya ekleyeyim
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Neyse bölüme uçun bakalım
*
"Daha bitmedi mi?" Diyerek ortak alana giren Taehyung hyunga bakmadan önümdeki deftere yazmaya devam ettim. Kolum kopmuştu! Kolum gerçekten kopmak üzereydi..
Cevap vermedim ona, sinirimi bozuyordu çünkü.
"Bana sinirlisin sen.." çok bilmiş bir ifadeyle yanıma gelip masanın kenarına yarım bir şekilde oturdu, ona bakmamaya ve o burada yokmuş gibi davranmaya devam ettim.
Elimden kalemimi çekip alana kadar da umursamazca yazmaya devam etmiştim, kalemimi aldığı an çatık kaşlarımla ona çevirdim kafamı, sandalyeme sırtımı yasladığımda bana sırıtarak bakan yüzüyle karşılaşmayı beklemiyordum.
"Kalemimi ver." Dedim direkt olarak, ne hyung dedim ona, ne de saygılı konuşma gereği duydum, sinirliydim. "Sen bana gerçekten bayağı bir sinirlisin.." güldü, daha da çattım kaşlarımı.
"Hadi ama Jeon, burada suçlu olan ben değilim.." dediğinde öfkeyle ayaklandım, gece saat bilmem kaçtı ve o gelmiş başımda bana yine sinirleneceğim şeyler söyleyip duruyordu, üstelik benim bu durumda olmamın sebebi ta kendisiyken.. "senin yüzünden 1000 defa tüm bölge kurallarını baştan yazıyorum ben, kolum koptu!" Üzerine yürüdüm, üzerine yürüdüğümde istemsiz masaya yasladığı kalçasını kaldırmış bir iki adım gerilemişti, ama yüzündeki pişkin gülüş yerini koruyordu.
"Uslu bir çocuk olup söz dinleseydin güzelim, böyle olmazdı."
Çatık kaşlarım ve ona sinirle yaklaşan adımlarım durdu bir anda. Gözlerimin kocaman açıldığına yemin edebilirdim, ama kanıtlayamazdım.
Güzelim mi?
Bana hiç böyle seslenmemişti.
Öyle garip hissettim ki kendimi, ne söyleyecek bir söz ne de yapacak herhangi bir hareket gelmişti aklıma, öyle donup kalmıştım, ki bu bana güzelim dediği içindi, oysa o kadar da şaşılacak bir kelime değildi ama ben şaşırmıştım işte, çünkü ondan sadece 'küçük fare' ya da ne bileyim 'Jeon' dediğini duyardım. Arada bir de "ufaklık' diyordu, ki bende ona sensin ufaklık diyerek cevap veriyordum, çünkü o da ufacık tefecik bir şeydi. Yani bence.
"Niye dondun?" Bir anda donup durmama ithafen söylediği şeyle gözlerimi kırpıştırdım, "yoo.." dedim geri sandalyeme oturup, göz teması kurmamaya çalışıyordum, "ne yoo?" Anlamamıştı söylediğim şeyi, zaten bende istemsiz konuşuyordum şu an.
