වර්තන💚❤️ (Hold)

08කොටස

උදේ සිද්ධිය එක්ක කට්ටියම අපේ ගෙදර නැවතුනේ සචියාටත් මම ඉන්න කියද්දි උනත් දේවින්දි අම්මා තනියම කිව්ව නිසා උව මම යැව්වා...

වොශ් එකක් දාන් ගාඩ්න් එකට ආව මම රොකිගේ කූඩුව ඇරලා ඌව ලඟට ගත්තේ මහා තනිකමකින් ඉදලා හිටලා ලංකාවට ආවත් සමහර තැන් වල මට අමුතු තනිකමක් ජිවිතේ නොදැනුනාම නෙමෙයි...

ආච්චි සීයයි එක්ක එහේ ගෙවන මගෙ ජිවිතේ  දුවන්නෙම රේස් ට්‍රැක් එක ඇතුලේ බයික් එකට නැග්ගම තියන හැම මඟුලම අමතක කරන්න මට ඒ කාලේ ඉදන් පුදුම හැකියාවක් තිබ්බා ඔලුව උඩ මොන ප්‍රශ්නේ තිබ්බත් කිසිම දවසක ඒක ට්‍රැක් එකට අරන් නොගිය මට නිදහස තිබ්බේ එතන නිවිම තිබ්බේ එතන..

අම්මාට තාත්තාට වැරදි කියනවා නෙමෙයි මට එයාලා ඈතයි වගේ දැනෙද්දි ඒක මට හෙන අවුල් සාමාන්‍යයෙන් මගේ ජිවිතේ පලවෙනි යාලුවා තාත්ති එයාට නොකියන දේවල් මන් හරි අඩුයි එයාට බය උනත් අම්මට වඩා දේවල් පුංචි කාලේ ඉදන් මම බෙදාගන්න ආස කරේ එයා එක්ක..

ඉතින් තාත්ති ඕනම වෙලාවක ලඟ නැති උනාම හිතට අමුතු දුකක් එනවා..

රොකිගේ බෙල්ල අතගාපු මම රොකියා එක්කම බිම ඇල උනේ අතක් නවලා ඔලුව තියන් අහස දිහා බලන් ..

"අම්මි නැතුව හෙන පාළුයි නේද රොකි...
අඩුම එයා හිටියනම් සීතලේ එලියේ ඉන්න එකට හරි බනිනවා...එක වෙලාවකට මට මගේ පවුල මඟ ඇරිලද කියලා හරි බයයි බන්...පුංචි කාලේ ඉදන් දැක්ක හීන හැබෑ කරගත්ත එක වෙනයි ඒත් අම්මා තාත්තාගෙන් ඈත් වෙලා ජිවත් වෙන එක...කවදාවත් මගේ හීනේ තිබ්බේ නෑ...

අයියගේ ප්‍රශ්නේට මොකද්ද කරන්නේ කියලා තේරෙන්නෙත් නෑ ඌත් ඉදලා ඉදලා වහන් ගතේකට රැවටිලා මාමටාහු නොවෙන්න ප්‍රශ්නේ විසඳන්නත් ඕන අරුගෙන් ෆොටෝ ගැන් අහගන්නත් ඕන ආශ්....

මොන රෙද්දට අපේ පවුලේ ලොකු එකත් අහිංසක එකෙක් උනාද මන්දා බලන් යද්දි ලිමයි මායි විතරයි මෙහා හරි ඉනේ ඒ අතින් බටුවැටෙව් හොදයි මොක උනත් අඤේ ගහ ගත්ත ගමන් ඕකා...

මගේ කල්පනාව බිදුනේ මට ආව කෝල් එකකට කෝල් අයිඩි එක්ක දැක්ක මම ෆෝන් එක ආන්සර් කරලා කනේ ගහ ගත්තේ ..