"သားကု
ထယ်ယောင်းလေး မရောက်
သေးဘူးလား"
"သူ့ညီမလေးကို ဆေးခန်းပြရမှာမို့
နဲနဲနောက်ကြမယ်လို့ပြောထားတယ်
အန်တီပတ်"
"အေးအေး
စားတာသောက်တာကို အန်တီပတ်
မပြောလိုဘူးနော် လွန်လွန်ကြူးကြူးတော့ မဖြစ်စေနဲ့အုံး"
"ဟုတ်ကဲ့ အန်တီပတ်
စိတ်ချပါ"
သူမထွက်သွားပြီးမကြာ ဂျီမင်
က အိမ်ထဲမှ ထွက်လာရင်း သူငယ်ချင်းတွေရှိတဲ့ စားပွဲဝိုင်းစီသို့ သွားလိုက်တော့ အခန်းထဲက သူငယ်ချင်းတစ်သိုက်က ပုခုံးဖတ်လိုက် ခေါင်းပုတ်
လိုက်နဲ့ ဂျီမင်ဂျောင်ကုကိုတောင် ဂရုမစိုက်နိုင်အား
"ငါတို့သူငယ်ချင်းကြီးရဲ့
မွေးနေ့မှာ သူငယ်ချင်းတွေကို
အခုလို ကျွေးမွေးရသော ကျေးဇူးကြောင့် အရပ်ပိုရှည်လာပါစေလို့
ဆုတောင်းပေးလိုက်ပါတယ်ဗျာ"
"လုပ်လာပြန်ပြီ ဒီမှန်ကြောင်တော့
တစ်ခြားဆုပေးစရာမရှိတော့လို့လား"
"ဟုတ်သားပဲမင်းကလဲ
ငါ့သူငယ်ချင်း ပတ်ဂျီမင်လေး
ကောင်မလေးချောချောရပါစေဗျာ
အဲ့လိုဆုပေးရတယ်မှန်ကြောင်ရ"
ဝူဘင်တစ်ယောက် ဂျီမင်ရဲ့
ပုခုံးတွေကို ပုတ်ရင်း ရယ်သံစွတ်ကာပြောလိုက်တော့ပြုံးပြုံးကြီးလုပ်နေတဲ့ဂျီမင်က ဆုတောင်းစကားကို သဘော
မကျရှာဘူးထင်ပါရဲ့
"ဂျီမင်ဟျောင်း
ပြောစရာရှိလို့ ခနလိုက်ခဲ့"
"ဘာပြောမလို့လဲ
ဒီမှာပြောလို့မရဘူးလားဂျောင်ကု"
"မရလို့ပေါ့!"
ဟောတော်.....
လူကိုလာပြီး နှုတ်ခမ်းတထော်ထော်နဲ့
ရန်လာတွေ့နေတာလား...ဒီကောင်လေး ဘာကိုအလိုမကျနေပါလိမ့်
"ပြူးကြည့်မနေနဲ့
လိုက်မှာလားမလိုက်ဘူးလား"
ကြောင်စီစီလုပ်နေတဲ့ဂျီမင်ရဲ့လက်ကို
ဂျောင်ကုဆွဲရင်း တစ်ခြားနေရာကို
ခေါ်သွားမည်အလုပ်
"Sorryပါဂျီမင် ဟျောင်းနဲနဲ
နောက်ကျသွားတယ်"
"နောက်မကျပါဘူးဟျောင်းရဲ့
ထယ်ယောင်းတောင်မရောက်
သေးတဲ့ဟာကို။ လာပါ ကျွန်တော်တို့
အရင်စားနှင့်ရအောင်"
