Biz uçurumdan atlarken tekboynuzlular kuşa dönüşmüş ve etrafımızda uçarak güvenli bir şekilde yere inmemizi sağlamıştı.
Oradaki herkes - Edmund ve diğerleri dışında - onların bunu yapabileceğini bildiği için endişe duymamışlardı fakat ben öylesine korkmuştum ki onların bunu yapabileceği aklımdan tamamen çıkmıştı.
Uçurumdan, yüksekten korkuyordum.
Elimde değildi.
Annem gözlerimin önünde uçurumdan düşmüşken, ben bunu aşamıyordum.
Yapamıyordum, olmuyordu.
Uçurum maceramızın ardından takip edilmediğimizden emin olduktan sonra ilerlemeye devam ettik ve güneş battığında Peter bizi yakınlardaki bir mağaraya götürdü. En azından güneş doğana kadar dinlememiz gerektiğini ve yanımıza aldığımız erzaklardan biraz yememizi söyledi. Anlaşılan uzun bir yolculuk olacaktı.
"İyi olmana sevindim," dedi Edmund. Mağaranın ortasında yanan ateşten çıkan ışık yüzüne vuruyordu, gülümsediğini görebiliyordum.
Ona gülümsedim. "Teşekkür ederim, Edmund," dedim minnetle. Ardından, "yani," diyerek bocaladım fakat gülümsememi silmedim. "Elimden tuttuğun için. Yani o uçurumun kıyısında."
Edmund başını salladı. "Önemli bir şey değildi," dedi hızlıca. Ardından benim gibi bocalayarak, "yani, demek istediğim," dedi. "Teşekkür edilecek bir şey yok demek istemiştim."
"Hayır, var," dedim itiraz ederek. "Yaptığın şeyin benim için ne kadar büyük bir anlamı olduğunu tahmin edemezsin. Sen olmasaydın o uçurumun kıyısında kalp krizi geçirebilirdim."
