Kurtuluş Çanları | Narnia Günlükleri

11

Bu bölümde geçmişe küçük bir dönüş yapacağız. Hatta bundan sonra sık sık geçmişe dönüş yapacağız, o yüzden hazır olun :)

İyi okumalar 🖤

Sevginizi eksik etmeyin 💗

11. BÖLÜM

AŞK KÖTÜLÜĞÜ YOK EDER Mİ?

İngiltere, Londra

Narnia'ya gelmeden yarım saat önce...

"Hey, Peter! Bana yardım eder misin?"

Yatakta sırt üstü uzanarak kitap okuyan Peter, gözlerini çalışma masasında saatlerdir ders çalışan Susan'a çevirdi. "Elbette, Su, hangi konuda?"

Susan nefesini vererek önündeki tarih kitabına döndü. "Tarih sınavını geçmem gerekiyor," diye söylendi. "Ama görünüşe bakılırsa bu işte matematikte olduğu kadar iyi değilim."

Peter sayfayı çevirerken güldü. "İngiliz Tarihi ne kadar zor olabilir ki?"

"Hadi ama Peter, dalga geçme," dedi Susan bıkkın bir sesle. "Herkes tarihte senin kadar iyi değil. Bu sınavı geçemezsem sonraki dönem işler daha kötüye gidecek."

"Pekala," dedi Peter gülerek. Yataktan doğrulup çalışma masasına doğru yürüdü. "Şimdi, bir bakalım...."

Tam o sırada odanın kapısı gürültülü bir şekilde açıldığında Edmund, "bu kadarı da fazla!" diye öfkeyle bağırarak içeriye girdi. "Lanet olsun! Kafayı yiyeceğim!"

"Ed," dedi Peter kaşlarını çatarak. "Neler oluyor? Bir sorun mu var?"

"Bu eve geldiğimiz günden beri hep bir sorun var, Peter," dedi Edmund hiddetle.

Susan iç çekti. "Yengem mi?"

"Başka ne olabiir ki?" dedi Edmund öfkeyle. Ellerini saçlarına geçirerek yatağa oturdu.

"Yine ne oldu?" diye sordu Peter bıkkın bir şekilde. Artık kavgasız bir günleri geçmez olmuştu.

"Bu kadın delirmiş Peter!" dedi Edmund öfkeyle. "Çöpleri dışarı çıkarmadım diye neredeyse evden atıyordu beni."

"Yengemin nasıl biri olduğunu biliyorsun, Edmund," dedi Susan kardeşinin yanına oturarak. "Biraz alttan almayı deneyemez misin?"

"Sen neyden bahsediyorsun, Susan?" diyerek gözlerini kız kardeşine çevirdi Edmund. "Ben sustukça üzerime gelmeye devam ediyor. Üstelik amcamın iş seyahatinden yararlanıp dilediği kadar hakaret ediyor. Daha ne kadar sabredebilirim?"

Pevensie kardeşler, 9 aydır amcaları Albert Pevensie'nin evinde kalıyorlardı. Ve yengeleri Julie, onlardan hiç haz etmiyordu. Onları bu evde fazlalık olarak görüyor ve bu dört şeytanın (!) huzurunu kaçırdığına inanıyordu. Bulduğu her fırsatta kardeşlerin sinirini bozmak için elinden gelen her şeyi yapıyor, onlara laf sokmak için hiçbir fırsatı kaçırmıyordu.

"Hepimize aynısını yapıyor," dedi Peter kollarını göğsünde bağlayarak. "Bizden hoşlanmıyor, biliyorsun."

Edmund göz devirdi. "Biz ondan çok hoşlanıyoruz çünkü."