Kendi kendime birçok kez tekrar ettiğim bu lanet olası kelimeler hiçbir işe yaramıyordu ve ben dakikalardır nefes alışverişlerimi düzene sokmamıştım.
"Gerçekten üzgünüm," dedi, üzerime düşen bedenin sahibi. "Bir şeyin yok ya?"
Edmund Pevensie, tam karşımda duruyor ve ayağa kalkmam için bana elini uzatıyordu.
Bense dakikalardır tam bir aptal gibi şaşkın gözlerle ona bakıyordum çünkü onu ilk defa bu kadar yakından görüyordum.
Uzun boyluydu. Siyah saçları gür ve fazlasıyla koyu renkteydi. Aynı şekilde gözlerinin rengi de en az saçlarının rengi kadar koyuydu. Üzerinde beyaz, bol bir gömlek ve altında koyu kahverengi bir pantolon vardı. Ayaklarınaysa pantolonuyla uyumlu kahverengi ve uzun çizmeler giymişti.
Pekala Patricie, hemen şimdi kendini topla ve bir aptal gibi davranmak yerine konuşmaya başla.
"Önemi yok," diyerek ayağa kalktım. Uzattığı elini tutmadığımı görünce yavaşça aşağıya indirdi. "Ben iyiyim."
