ELİF

VEDA

Rüzgarda ordan oraya savrulan bir yaprak gibiydim hayatım boyunca . Kim nereye istediyse ben oraya sürüklendim . Keşke beni ordan oraya sürükleyen koca koca fırtınalar olsaydı da canımdan kanımdan insanlar olmasaydı.
Veda ediyordum onca güzel ve güzel anılarımdan çok daha fazla olan kötü anılarıma .
Çıkmıştım o eşikten artık geri dönüşüm yoktu .
Baran ve kızı önümde sıkı sıkı el ele tutuşup yürüyorlardı . Bundan sonraki bütün hayatım onların yolundan gitmekti . Baran arabanın kapısını ben daha arabaya yaklaşmadan açmıştı . Gözleri gözlerimdeydi . Bana söylediğinin aksine benden eş olarak bir beklentisi var mıydı ? Gözleri başka bakıyordu bana . Sanki beni yıllarca tanıyormuş gibi bakıyordu . Görmezden geldim bakışlarını . Bana böyle bakması zerre umurumda değildi . Ben tam arabaya binecekken yan komşumuzun evinde bir hareketlilik fark ettim askerler gelmişti . Adının Toprak olduğunu ,elime tutuşturduğu kağıtta telefon numarası ile yazılı ismi ile öğrendiğim askerdi. Gözleri bendeydi . Soru sorar gibi mi bakıyordu yoksa bana mı öyle gelmişti bilmiyorum . Bize doğru adımlarken kafamı gelme demek için sağa sola salladım. Anlamıştı ki adımları dondu kaldı. Çıkacak hadiseden korktuğum için hemen arabaya bindim . Toprağın gözleri hala bende ,bizim evde sanki olan biteni anlamak öğrenmek istiyormuş gibi bakıyordu. Ama ona yaptığım hareketten dolayımı bilmem yerinde çakılı kalmıştı. Baran direksiyon koltuğuna oturmuş telefonu ile bir kaç görüşme yapıyordu . Anladığım kadarı ile evde çalışanları ile konuşuyordu odayı hazırlayın demişti ,kimin içindi sadece benim için miydi yoksa düşünmek bile istemiyordum . Beynimde dönen senaryoları def etmek istedim o an . Kalbim görünmeyen ellerle sıkılıyordu sanki.
Az ilerimizde bir hareketlilik daha fark ettim babam denen adam ve Baran 'ın babası bişeyler konuşuyor ve sanki bişeyin pazarlığını yapıyorlarmış gibi duruyorlardı . Evet yapıyorlardı babam dediğim adam gerçekten beni satmıştı. Baranın babası büyük bir kese kağıdı içinde, içinde ne olduğunu az çok tahmin ettiğim bişeyleri babamın eline tutuşturdu . Satılmıştım gerçekten . Bir mal gibi ,bir eşya gibi ,bir hayvan gibi satılmıştım!
Gözlerim dikiz aynasında bana bakan Barana takıldı . Hüzünlüydü gözleri sanki .
Gerçekleri yüzüne haykırır gibi "benim değerim işte bu kadar bu evde" diyebildim Baran'a . Sadece baktı ,hiçbir şey demeden baktı . Annesi ve babası gelip arabaya binince,usul usul ayrıldık ana ocağımdan. Son kez ardımı dönüp baktım ana ocağıma . Araba geçip giderken Toprak ilişti gözlerime .Önünden öylece geçip gittik. Bakışları o kadar serttiki sanki aradığı suçlu benmişimde ellerinden kaçmışım gibi bakıyordu . Ama neden öyle bakıyordu? Bir mazimiz yoktu , e olanı biteni de belli etmedim . Neden di bana o sert bakışları anlam verememiştim . O bakışları gördüğüm an yüreğim burkuldu bi anda . Anlatsam her şeyi askere belki yardım ederdi beni çıkmazdan da çıkarır mıydı acaba ? Bu düşüncelerle kafamı arabanın camından kaldırmadan ,doğduğum , büyüdüğüm , az da olsa anılarımın olduğu bu köye veda ediyordum . Zaman durmuştu benim için . İçimi bir hissizlik kapladı . Geçtiğim yolları ne görmüştüm ne biliyordum. Bundan sonraki yaşantım bir bilinmezlikte olacaktı artık. Ne kadar yol kat ettik bilmem bir köye girdik , evleri en fazla iki kattan oluşan gösterişli büyük bahçeleri olan evlerdi. Bir iki dakika sonra daha da gösterişli iki katlı büyük bir bahçesi olan ve yine bahçesi kadar büyük duran bir evin önünde durmuştuk . Baran inmem için kapıyı bana açtığında inip inmemek arasında kaldım . Arabada yaşayacak halim yoktu bir ömür inmek zorundaydım . Ayaklarım istemeye istemeye o evin eşiğine adım atmak için ileri atıldı. Gözlerim önce Baran 'ı sonra gösterişli evi taradı. Bir ev ne kadar gösterişli olursa olsun huzur yoksa beş para etmezdi benim için . Bundan sonraki günlerin bana ne getireceğinden habersiz geçtim o eşikten . Kapıyı evin yardımcıları olduğunu anladığım orta yaşlarda bir kadın açtı güler yüzlüydü sanki yada kaç gündür hiç gülmeyen insanlardan sonra bana gülüyor gibi gelmişti. "Hoş gelmişsiniz"diye atıldı hemen . Baran benim olduğumu anladığım bir kaç bavulu kadının önüne bıraktı "Hikmet abiye diyi ver çıkarsın abla sen yorulma"dedi . Ardından " tanıştırayım abla karım Elif , bundan sonra bana kızıma nasıl davranılıyorsa karıma da öyle davranılacak . Odayı gösterin dinlensin yorgun gözüküyor"dedi. Karım demişti oysa ben senden eş olmanı istemiyorum demişti . Hissizleşen bedenim bir anda titredi. Korkuyordum .
Ardımdan bütün öfkesini kusar gibi kaynanam olacak geldi yanımıza . "Baranım sen şimdiden böyle bu karıyı yüceltirsen yarın tepemize çıkar,ne iş yapmışta yorulmuş acaba ?"dedi .Baranın yüzü asılmıştı annesine dönüp "ana karıma sakın ilişme nasıl bana hürmet ediyorsan ona da hürmet etmek zorundasın !"dedi tersleyerek . Aralarında durmuş olanı biteni hava da uçuşan zerre umursamadığım bu sözleri dinliyordum . Baranın annesi tekrar tıslayarak karşılık verdi. " daha dün bir bu gün iki iplerini hemen eline mi verdin ah saf oğlum ! Yazık sana bu karı seni üzdüğünde anam diye sakın gelme bana . Ama benden de hürmet bekleme sakın . O kimki hürmet edeceğim . Babasının beş kuruş paraya sattığı bu karıyı mı . Allah bilir ne halt yedi de sattı babası !"Duyduklarıma inanamıyor olsamda bunlar hayatın bana gerçekleri tokat gibi çarpmasıydı . Ne olacaktı? Evet babam sattı beni, bu ev bana yuva mı olacaktı? Huzurlu mutlu bir yuvam mı olacaktı . Hiç böyle hayallerim olmamıştı . Beklentim de yoktu . O yüzden sadece sustum olanlara olacaklara razı oldum.
Baranın gözlerine kor düşmüş gibiydi , elleri de yumruk olmuştu . " Anaaaa!!!" Diye bağırdı sadece başka bir diyeceği yoktu söylediklerinin bir kısmı doğruydu zaten ne diyebilirdi ki . Baran bana dönüp "hadi seni odaya çıkarayım ,sen biraz dinlen yemeğe kadar" dedi . Kafamı eğip takip ettim . Bundan sonra bu evde yapacağım tek şey kafa eğmek olacaktı belki o zaman mutlu olabilir miydim?
Kafamdaki düşüncelerle Baranı takip ettim . Evin üst katında oldukça geniş uzun koridorun en sonundaki odaya doğru adımladık. Baran kapıyı açtığında geniş ferah ve dağ tepe manzaralı bir oda karşıladı beni . Önemli miydi hayır ,benim için her yer zindandan ibaretti. İçeri girdik kapıyı kapattı. Tedirgindim . Ne olacaktı? Ne yapacaktı ? Düşüncelerimi ardı ardına sıralarken bakışlarımdan anlamış olacak ki baran lafa girdi. " bak Elif senin evinde, sana söylediklerimin hala arkasındayım . Bu evde ilk önceliğin kızıma annelik yapman. Bize gelince sana sen istemediğin sürece elimi bile sürmeyeceğim . İkimizde bu odada bu yatakta yatacağız karım oldun artık . Ne sıkıntın olursa olsun kimseye değil bana geleceksin!" Tam odadan çıkacakken yaklaştı bana o kadar korkuyordum ki çenemi tutup yüzüne bakmamı sağladı. "Geçmişin beni ilgilendirmez !Gelecekte çok iyi bir eş olursun inşallah bana ,o güne kadar sabırla bekleyeceğim seni" dedi ve odadan çekti gitti . Söylediği her kelime yüzündeki her mimik beynimde dolanıyordu, kanım canım çekilmiş gibi saatlerdir hatta günlerdir dik durmaya çalışan bedenim yerle bir oldu . Sadece dua etmek düşüyordu bana, rabbimden başkası bana bu saatten sonra yardım edemezdi . Yerde öylece yatarken toprağın gözleri geldi gözlerimin önüne . Neden şimdi aklıma düşmüştü ki? Her şeyi unutmak silmek ister gibi hafızamdan kapadım gözlerimi .
.
.
.
.
🍂kusurum varsa af ola bir dahaki bölümde görüşmek dileği ile .🍂