ELİF

BERFİN

              ELİF'TEN
İçimdeki karanlık beni her geçen gün içine dahada çekerken bundan sonra ki günlerde nelerle karşılacaktım bilmiyordum.

Odada bir kanlı çarşaf bir de ben kalmıştım. Ne yapacaktım şimdi bu çarşafı. Çocukça bir kurtuluş yoluydu bu kaynanam olacak kadının buna inanacağını asla zannetmiyordum.

Oturduğum yerden kalkıp kanlı çarşafı değiştirmeye başladım.İşimi bitirdiğim de gözüm cama takıldı. Toprak'ın gidip gitmediğini merak etmiştim. Ama çoktan gitmişti. Ne yapacaktı ki zaten her gün nöbet mi tutacaktı burda.

Yatağa uzandım Toprak'ı ve  bu gün yaşananları düşündüm.Sonra Baran'ı ve bana söylediklerini düşündüm.Ne yapmam gerektiğini zerre bilmiyordum.Annem yanımda olsa şimdi bana bi akıl verirdi.

Düşüncelerle daldığım yerden kapının açılmasıyla çıkmıştım.Baran ve annesi gelmişti.Hemen yataktan kalkıp üstüme başıma çekidüzen verdim.Baran'ın ve annesinin gözleri üzerimdeydi.

"Hadi nerde görmek istiyorum"diyerek lafa girdi kaynanam.

Baran sinirlenmişti.

"Anne benim lafıma itibar etmiyor musun sen? Düşündüğün gibi bir şey yok.Elif benim namusum!"Dedi sinirle.

Demek olanı biteni anlatmıştı kaynanam.Baran beni fazlası ile şaşırtmıştı.Beni bu denli korumasının nedeni ,bana olan bu duygunun adı gerçekten Baran'ın dediği gibi sevgi miydi?Öyle olmamasını umarak onları korku ile dinlemeye devam ettim.

"Tamam oğlum anladım ama görmek istiyorum. Bu kız senin aklını başından mı aldı. Sonu Berfin gibi olursa bak ben karışmam.O zaman da böyle davrandın sonu ne oldu hepimiz çok iyi biliyoruz." Dedi.

Sesindeki öfke gözlerine de yansımıştı sanki. Bu kadından oldukça korkuyordum. Berfin de kimdi? Ne olmuştu Berfin'e? Baran Berfin ismini duyunca gözlerini gözlerime kilitledi. Ne tepki vereceğimi anlamak istiyordu sanki.Sonra sesini sakin tutmaya çalışarak Baran konuşmaya devam etti

"Anne Ne Berfin'i?Geçti gitti o.Elif benim için çok başka. Hem düşündüğün gibi bir şey yok."dedi.

Sıkılmıştım bu konuşulanlardan. Bitsin artık gereksiz bu konuşma istedim.Yavaşça olduğum yerden ayrılıp banyoya doğru yürüdüm. Kirli sepetine attığım çarşafı alıp kaynanamın önünde durdum hiç bir şey konuşmak zorunda kalmadan bu olay kapansın istiyordum.

Kaynanam önce bana sonra elimde tuttuğum çarşaftaki kurumuş o lekeye baktı. İnanmış mıydı bilmiyorum ama pis bir sırıtış belirdi suratında. Baran'ın gözleri ikimizin üzerinde dolaşırken.Yüzünde büyük bir hüzün vardı.

"Git artık anne göreceğini gördün. Bu yaptığın çok ayıptı." Dedi yüzündeki hüznün nedeni annesine miydi bana mıydı?

Baran' ın sözlerinden sonra kadın yüzündeki sırıtış ile odadan ayrıldı.İnanmış mıydı bu çarşaf oyununa acaba?

"Merak etme Elif inandı korkmanı gerektirecek bir durum yok.Ama şimdilik."diye de ekledi.

Baran aklımdaki soruyu yanıtlarken gözleri de bendeydi şimdilik derken neyi ima ettiğini merak etmiştim.

"Şimdilik derken"dedim korku ile merak karışık duygular ile gözlerinin karanlığına bakarak sormuştum.

"Evet Elif şimdilik korkma.Çünkü önünde sonunda istemediğin o şey olacak.Zerre istemiyorsun biliyorum benimle birlikte olmayı. Ama senin beni istemediğin kadar ben çok istiyorum seni.Tenini,dudaklarını,baharda açan çiçekler gibi olan kokunu.Her şeyinle bana ait olmanı istiyorum Elif.Ne olur Benim sana yapacaklarıma izin vermeden sen razı ol. Birazcık sevmeye çalış beni."dedi.