Placement-Connor x OC(DBH)

6. Konfrontacja i wieża Stratford

7 listopada godzina 9:00

Noc minęła jej fatalnie.

Nie dość, że cały czas śniła o ojcu i jego zamiarach to jeszcze wcześnie rano obudził ją Stephen, który zaczynał akurat swoją lekcje matematyki i sprawdzian z algebry.

Robiła sobie właśnie kanapki na śniadanie a Stephen wciąż siedział w drugim pokoju.

Babcia siedziała w salonie i już ogarnięta, najedzona i po lekach, oglądała wiadomości.

Tak się zdaje że dostała informacje że jak na razie ma czas wolny na stażu więc mogła zostać dziś w domu.

Było to dla niej szczególnie ważne, bo chciałaby przeprowadzić poważną rozmowę z babcią.

Nigdy tak właściwie nie rozmawiały na temat ojca, wiedziała, że Miriam nie bardzo za nim przepadała i było to raczej odwzajemnione.

Nie dziwiła się więc wcale że staruszka nie chciała dopuścić żeby Diego miał prawo do opieki nad synem którego 5 lat opuścił i dodatkowo będący tak impulsywnym i szybko wybuchającym człowiekiem, skłonnym do agresji.

Nie poinformowanie Amery o nagłym pojawieniu się Diego w ich życiu ponownie było zrozumiałe, wiedząc jakie jej wnuczka miała z nim wspomnienia.

Trudno będzie jednak udowodnić że szanowany meksykański policjant, wielokrotnie nagradzany i bardzo ceniony zarówno w swoim kraju jak i w Stanach jest agresywny i nie powinien kontaktować się ze swoim synem ani córką.

Chciała to jednak na początku, na spokojnie przedyskutować z babcią, tak aby brat ich nie usłyszał.

Zasiadła z kanapkami i sokiem pomarańczowym na kanapie obok babci.

- Carl Manfred siedzi w szpitalu-poinformowała ponuro staruszka, trzymając teraz w dłoni wycinek z gazety- Oby z tego wyszedł, zawał to nie przelewki.

Zawał?

Czyli CyberLife wszystkich defektów faktycznie trzyma w sekrecie przed całym światem...

- To faktycznie słabo-spogląda kątem oka na gazetę- Mam wolne dzisiaj.

- No należy Ci się po tych kilku godzinach gnania-stwierdziła marudnym głosem Miriam- Kto to w ogóle wymyślił, żeby tak stażystów wyręczać?! Jak chcą, to wszędzie biorą te androidy, ale w policji to nie gdzie!

Oj babciu gdybyś wiedziała...

- Lubię to robić babciu, poza tym-wzięła gryz kanapki z talerza- płacą więcej za dodatkowe godziny pracy.

Po usłyszeniu o dodatkowej zapłacie, Miriam uciszyło swoje gadanie o androidach i skupiła się na telewizorze.

Z sypialni, wyszedł zadowolony Stephen i podbiegł do kanapy z prędkością świata.

- A co ty taki uradowany?-zapytała go babcia, odwracając wzrok z telewizora i przerzucając go na rozemocjonowanego 10-latka.

- Troy mówi, że ma nową deskorolkę i chcę ją wypróbować, mogę z nim wyjść? Proszę!-złożył ręce w geście błagania i zrobił słodkie oczka.

Amery wywróciła oczami, śmiejąc się.

- To ten Troy, który mieszka z ciocią i wujkiem piętro wyżej?-dopytała, a on pokiwał energicznie głową. Uśmiechnęła się do niego promiennie i odparła- Okej, możesz wyjść, ale na obiad masz przyjść, okej?

- Dzięki!-rzucił się na szyję siostrze, która uścisnęła go mocno i wybiegł z mieszkania, wyłącznie z telefonem w ręce.

Wiedziała że jeżeli będą przed blokiem to będzie miała na brata oko w razie potrzeby z okna.