Harabeler Altında Güller

Birinci Enkaz

birinci enkaz.
snow ghosts - wraith.

❅

Hayatta tek bir mevsim yoktu.

Yahut yalnızca bir renk ya da tek bir korku... Ve bunu öğrenmek yirmi beş yılımı almıştı.

Yaptığım hiçbir iş görüşmesinden olumlu bir yanıt gelmediği son derece can sıkıcı bir dönemde yıllardır birlikte olduğum erkek arkadaşımın beni aldattığını talihsiz bir tesadüfle öğrenmiş olmam zihnimdeki bulanıklığı karanlık bir bataklığa çevirmişti ancak bütün gözyaşlarını sonraya saklamaya söz vermiştim kendime. En yakın arkadaşlarımdan biri yarın evleniyordu ve onun için böylesine özel bir günü mahvedecek değildim. Özellikle bu kutlama için saatler süren uçak yolculukları ve arabayla geçen uzun dakikalardan sonra Finlandiya'nın kuzeyindeki küçük bir kasaba olan Nellim'e varmamıza böylesine az kalmışken...

Aklıma gelen anıların ağırlığıyla ezilip buğulanan bakışlarımı puslu manzaradan ayırıp yanımda oturan Gökçe'ye çevirdiğimde endişeyle dışarıdaki havayı izlediğini gördüm. Ülkeye ayak bastığımızdan andan beri kar yağışı bir an bile durmamıştı ve Nellim'e uzanan yolda ise korkunç bir fırtınanın tam ortasına düşmüştük. Bu yüzden her ne kadar bu koşullara hazırlıklı olsak da durumun bu kadar kötü olabileceğini asla tahmin etmediğimiz için biraz endişeliydik de. Nitekim meraklı gözlerle ona baktığımı gören Gökçe bana dönüp "Çok bir yol kalmadı da ama zamanında otele varabileceğimizden pek emin değilim galiba," dediğinde bu kaygıyı bir kez daha dile getirmiş oldu.

Cevap vermeye fırsat bulamadan "Kötü düşünceleri aklımızdan kovsak, nasıl olur?" diye hızla lafa karıştı ön koltukta oturan Beliz ve omzunun üzerinden gözlerini kısarak bana baktı. Gökçe her daim normalden biraz daha endişeli, bir nebze de evhamlıydı, bu yüzden çoğu mevzuyu lüzumsuz yere büsbütün büyütürdü. İkimiz de bunun farkında olduğumuz için onun korkularını beslemekten bilhassa kaçınır, kaygılarına yenilmesine engel olmaya çalışırdık. Beliz'in Gökçe'den gizlemeye çalışarak bana attığı bakışın manası da buydu.

Camın üzerindeki buğuyu elimin tersiyle silerken "Doğru, hava düşündüğümüzden daha kötü ama gayet iyi ilerliyoruz işte," dedim etrafı daha iyi görebilmeyi umarak fakat pencerenin ardında sonsuz bir beyazlıktan başka hiçbir şey yoktu.

"Belki biz gidene kadar kar da durur, belli mi olur?" derken tekrar Gökçe'ye çevirdim başımı. Aynı anda bu kez şoför koltuğunda oturan Caner, kız arkadaşı olan Beliz'in sözlerine katılıp "Olumsuz düşünmeye hiç gerek yok. Hem boşuna mı kiraladık bu arabayı? Karda daha iyi gidebilecek bir model bilmiyorum ben şahsen," diye konuşup gülümseyince biraz da olsa ortamdaki gerginlik kırılır gibi oldu. Müziğin sesini biraz daha açtı Caner ve olduğu yerde dans ederek eşlik etti ona Beliz de.

Belki yalnızca on ya da on beş dakika kadar geçti.

Onların bu haline gülerken giderek daha da hızlanarak yere dökülen kar tanelerine eşlik etmek üzere bakışlarımı bir kez daha pencereye çevirmiştim ki aniden sarsılarak kaymaya başladı araba ve kulaklarımda tiz çığlıklar yankılandı. Savrularak önce önümdeki koltuğa, ardından pencereye çarptım ve çok geçmeden lastikler yola gizlenmiş gizli bir güç taraftan çekilmişçesine durdu her şey.

Kimsenin uğramadığı yolda rüzgârın uğultusuyla baş başa kaldık bir an için. Çok geçmeden tek elimi zonklayan şakaklarıma bastırırken "Herkes iyi mi?" diye sordu Caner fakat hızlı bir şekilde alınıp verilen soluk sesleri ile sızlanmalar dışında kimse bir cevap veremedi ona. Şok içindeydik.

Nefesim ciğerlerime dar gelmeye başlayınca kapıyı açmak için elimi uzattığımda fark ettim parmaklarımın titrediğini fakat sakinliğimi korumaya çalışarak yumruk yaptım tek avucumu ve kapıyı açtım. Caner ağladığını işittiğim Beliz'i sakinleştirmeye çalışsa da benim dışarı çıkmamın doğru olmadığını düşünerek "Dışarı çıkma Ulya, hiçliğin ortasındayız," diyerek engel olmaya çalıştı bana ama nafileydi.