Don't Blame me / NefBer

Bölüm 23

Berna, sayısını almış bizim takıma dönmüştü. "Aferin be kızım." Furkan, kollarını açmış ona doğru ilerliyordu. Kollarının altından sıkıca sarılıp kendi etrafında bir kez döndürdü. Berna gülümseyerek aşağı indiğinde tek tek herkese sarılmaya başlamıştı.

Furkan'ın ardından Begüm, Damla, Yaman, Hakan, Yasin, Seda Abla hatta Ogeday'a bile. Sıra bana geldiğinde yüzüme bile bakmadan yerine oturdu. Hak etmiştim biliyorum ama bu kadar can acıtacağını tahmin etmemiştim.

Begüm, çok şükür yanıma oturmuştu. Belki o da onun yanına oturur? Kafamdaki düşüncenin sonunu bile getiremeden Berna, benchin diğer tarafına doğru ilerledi. Furkan'a kahkahalarla parkurda başına gelen bir olayı anlatıyordu.

'Ha ha ha çok komik gerçekten' İşin üzücü tarafı gerçekten çok komik bir şey anlatıyordu. Hele de bu kadar heyecanlı heyecanlı gülerek anlatırken karşısındaki kişi nasıl gülmesin ki? Bir de böyle gülünce çizgi çizgi oluyordu gözleri. İnsanı bir hoş ediyordu.

Anlattığı kişinin ben değil de FURKAN olması sinirlerime dokunuyordu. "Pinpon topu gibi ordan oraya sektin resmen." Yine hiç komik değilsin Furkan'cığım.

"Hahahahaha" Berna ise kahkahalar atarak elini Furkan'ın omzuna koydu. Gözlerimi elini koyduğu yere dikmiştim. Ne hakla onu bu kadar güldürebilirsin? Yeterince komik bile değildi.

Hala öfkeli bakışlarla Furkan'ın omzundaki eline bakarken Berna, bir an için bakışlarını bana çevirdi. Yüzüne kocaman bir gülümseme hakim oldu. Bakışlarıysa bir o kadar sertti. Onu tahmin edemeyeceğim kadar fazla kızdırmıştım.

Yeniden Furkan'a baktığındaysa bakışlarını yumuşatmıştı. Daha fazla oturup onların kakara kikirisini çekemezdim. Ayağa kalktığım gibi Begüm "Nereye?" diye sordu.

"Bileğimin kenarında şişlik hissediyorum ya göstermeye gidiyorum." diyerek kolumu biraz yukarı kaldırıp gösterdim.

"Geleyim mi, iyi misin?" 

"İyiyim güzelim sen benchte destek ol." diyerek revire doğru işlerledim.

Geri geldiğimde Hakan ve Damla oyunu kazanmışlardı ve oyun 5-5'e gelmişti. Atışları çözmüştük. Ölmeden önce gelen son bir enerji gelir derler insana işte biz de onu tüketiyoruz sanırım ya da hepimiz hala sarhoştuk.

7-6 biz öndeyken sıra Berna'ya gelmişti. "Turu bitir kızım. Bugün bizdeeee" Herkes son gaz destek oluyordu. Berna da bir o kadar neşeliydi. 

Bugüne kadar kimse ona bu kadar destek olmamıştı belki de ve ben bunu bir parçası olamıyordum. Herkese saçtığı neşe gülücük bir türlü bana ulaşmıyordu. 

Oyuna kendinden çok emin çıktı. Aleyna'yla yarışıyordu. Yine rüzgar gibi başlamıştı. Fark, git gide açılıyordu. Sadece en sondaki engelin son iki sopasını atlarken birazcık yavaşladı. Yine de dünün yorgunluğuna göre hepimiz fazlasıyla hızlıydık gerçekten. 

Atışlara geldiği gibi ilkini, ikincisini, üçüncüsünü, dördüncünü derken Berna tüm sembolleri bir sette devirmişti. Tek kelimeyle İNANILMAZDI. 

Tüm takım deli gibi bağırmaya başlamıştık. "HARİKASIN BERNAAAA." Yanına koştuk. Herkes birbirine sarılıyordu yine. Diskalifiye oluruz korkusu, birbirimizi seven bir takıma mı dönüştürmüştü yoksa?

Bu sefer sarılmaya çalışmadım "Tebrikler" demekle yetindim. En azından sesli olmasa da bir reaksiyon alabilmiştim sonunda. Hafifçe başını öne eğerek bana baktı. Fazla uzun sürmedi ama bu da bir ilerlemeydi.

Çiftli eşleşmelerde de hepimiz çok iyiydik. Sadece Yaman ve Damla'yı karşısının en iyi eşi olan Merve ve Özgür'e vermiştik. Yenileceğimizi biliyorduk. Öyle de oldu ama diğer tüm eşlerimiz sayılarını alabilmişti.