***
Bir sonbaharda başladı herşey. İsmini çokça duymama rağmen onun ismi olduğunu bile bilmediğim kadar uzak olan birinin, bana bu kadar yakın olacağını nereden bilebilirdim ki. İlk defa bakışlarımızın kesiştiği o anki gariplik düşündükçe bile içimi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Azad'dan.
Tek bacağımı hızla sallarken az ilerisinde kum torbasıyla antreman yapan Zekiyi izliyordum. Yaklaşık yarım saattir boş boş oturuyordum ve sırf Zekinin buraya gelmemin iyi bir fikir olmadığı düşüncesini haklı çıkarmamak için yerimden kıpırdamıyordum bile.
Üstelik sık sık beni kontrol etmek için antrenmanına ara veriyordu ve buraya gelir gelmez tanıştığım ve önceden de tahmin ettiğim gibi antrenör olan Mansur qaqa* bundan pek hoşlanmışa benzemiyordu.
Flashback
"Aramıza hoşgeldin evlat!"
Kolunun altında nefesim kesilecek gibi olan adamın söyledikleriyle bir an şaşkınlıktan birşey diyemesem de Zeki durumu farketmiş olacak ki müdahale etmek için dudaklarını araladı.
"Azad öğrenci değil, öylesine beni izlemek istediği için getirdim. Sorun olmaz, değil mi?"
Adam ilk birşey demese de, bakışları Zekiyle benim aramda gidip gelirken sadece benim duyacağım şekilde (en azından o öyle sanıyordu galiba) konuştu.
"Bak, eğer gönlün var da bu pisi için bize katılmıyorsan bu işi hemen halledebilirim."
Adamın şaka yaptığını göz kırpmasından anlarken derince soludum. Adamın gerçekten şakası yoktu ve açıkcası ilk defa bu kadar büyük birini görüyordum. Böyle bir adamın şakasına 'seni döverim' lafı bile insanın içine korku salmaya yetiyordu.
Kolumdan tutulup çekilmemle kendimi yine Zekinin yanında bulurken yanımdaki çocuk bekletmeden konuya girdi.
"Geçelim mi abi? Burada sabahlamak istemiyoruz da."
Adam daha yeni farketmiş gibi kapıdan çekilerek bize geçmemiz için yol açarken girer girmez gözlerim etrafta gezinmeye başladı. Dışarıdaki kapıdan pek birşey belli olmasa da beklentilerimin üzerinde bir yer olması etrafa şaşkın bakışlar atmama engel olamıyordum.
"Sevdin mi?"
"Çok..."
Zekinin sorusuyla heyecanımı saklayamadığıma emin olduğum gözlerimi ona çevirirken saçlarımı karıştırarak beni de kendisiyle beraber ahşap uzun banklara doğru yönlendirdi. Ardından omuzlarımdan tutup aşağı bastırarak olduğum yere oturmamı sağladı.
"Hemen ileride çalışacağım. Bir yere ayrılma, anlaştık mı?"
"Çocuk değilim ki oğlum, niye aynı şeyleri söyleyip duruyorsun? Anladık, hadi git, buradayım ben..."
Ardından son bir bakış atarak sırtını dönüp uzaklaştı.
