အပိုင်း ၂၂
"ကိုစစ် ၃ရက်တောင်ရှိနေပြီ သမီးလေးကဘာလို့သတိမရသေးတာလဲ"
"သွယ်ကလဲ ဆရာဝန်က စောင့်ကြည့်ရအုန်းမယ်လို့ပြောတယ်လေ စိတ်ရှည်မှပေါ့"
သမီးလက်လေးကိုကိုင်ကာငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်နေတဲ့မိန်းမကို
ဦးစစ်မင်း ဖက်ရင်းနှစ်သိမ့်လိုက်လေသည်။
"သွယ် ဒီနေ့ အိမ်ကထွက်လာကတည်းကဘာမှမစားရသေးဘူးမလား...။ ဘာစားချင်လဲ ၊ ကိုယ်သွားဝယ်ပေးမယ်"
"ဘာမှမစားချင်ဘူး၊ စားလို့လဲမဝင်ဘူး "
"အဲ့လိုတော့မဖြစ်ဘူးလေ ခဏစောင့် ကိုတစ်ခုခုဝယ်ပြီးပြန်လာခဲ့မယ်"
အဲ့လိုနဲ့ ဦးစစ်မင်း မိန်းမအတွက် စားစရာတစ်ခုခုဝယ်ဖို့အောက်ထပ်ဆင်းလာလေသည်။
"အာ ခုနတုန်းက ကိုထက်ကိုဟိုဟာမှာဖို့မေ့နေတာကြည့်စမ်း....။သူသွားပြီနဲ့တူတယ်"
ဘေးဘီကြည့်နေတုန်း
"ဟိုးကဟာ ဝေဖြိုးနဲ့ကိုထက်ကြီးမလား"
ဆေးရုံအပြင်ဘက်ရောက်လာတော့ ပန်းခြံထဲမှာ စကားပြောနေကြတဲ့ဝေဖြိုးနဲ့ကိုထက်ကိုတွေ့တာနဲ့
ဦးစစ်မင်း အဲ့နားကိုလျှောက်သွားလိုက်လေသည်။
"ပန်းကအန်ကယ်တို့မသိအောင်အမေကိုရှာနေတာလေ။ သူ သူ့အမေကိုရှာတွေ့နေပါပြီ"
အဲ့စကားကြောင့် ဦးစစ်မင်း နံရံအကွယ်မှာခဏရပ်ကာ သူတို့ပြောတာတွေကိုဆက်နားထောင်နေလိုက်လေသည်။
သမီးလေးကသူတို့မသိအောင် အိမ်သူ့ကိုလိုက်ရှာနေတယ်တဲ့လား၊ ဦးစစ်မင်း အံ့သြသွားတယ်ဆိုပေမယ့် အရမ်းကြီးတုန်လှုပ်သွားတာတော့မဟုတ်ပေ။ အရွယ်ရောက်လာတဲ့တစ်နေ့ သူ့အမေကိုလိုက်ရှာမယ်ဆိုတာ ကြိုတွက်ထားပြီးသားဘဲ။
""ချစ်ပန်းအသည်းသန်လိုက်ရှာနေခဲ့ရတဲ့အမေရင်းက
ချယ်ရီဝင်းအမေဖြစ်နေတာဘဲ..."
"ဘာ"
သူအံ့သြတကြီးနဲ့ အသံထွက်သွားတော့ ဝေဖြိုးတို့က
သူ့ကိုလှည့်ကြည့်လာလေသည်။
"အန်ကယ်..."
"ဝေဖြိုး သားခုနပြောလိုက်တာတကယ်ဘဲလား
တကယ်ဘဲ အိမ်သူကအဲ့မိန်းကလေးရဲ့အမေဖြစ်နေတာလား...."
