Dito nako natulog kina Kelvin. Ofcourse hindi kami tabi no! Doon siya sa baba at dito naman ako sa kama niya. Baka kung ano na naman isipin ni tita e. Nagising ako at nakita kong alas sais palang ng umaga. Damn my head hurts! At dahil doon naalala ko na naman yung lalaki sa bar! I can't deny that he has the looks. Oh wait! Hindi pa pala ako nagbabayad sa nainom ko kahapon! Dahil sa kahihiyan e, lumabas ako ng walang iniwang bayad. Shemay! Hindi na talaga ako pupunta sa bar na yun!
Mukhang ako pa lang yata ang gising ah. Magluluto na lang ako ng breakfast para di nakakahiya kina tita. I stand up and looked myself at the mirror. Suot ko ang tshirt ni Kelvin na hiniram ko kagabi. Pano ba naman kase ang walangya tinodo ang aircon sa room niya! Kaya ayun, I borrowed his tshirt. Ang luwag at ang laki saken hahahaha. I wonder, sa magiging boyfriend ko. Gusto ko din lagi suot tshirt niya. Hehehe.
I went into their kitchen and cooked omelet and fried rice. I miss doing this sa bahay. Simula kase ng mamatay si mama e hindi na kame nagsasabay sabay sa pagkain. Mas gusto na lang nila kumain sa mga workplace nila. :( I missed my family so much. I missed everything.
"Best!! Ano ka ba! Yung omelet oh! Sunog na!" Kelvin shouts. Ogosh!
"Shit! Sorry." I said tapos pinatay ko na ang apoy. Last omelet na rin naman to.
"You're spacing out again best. You missed tita ha?" Kelvin said while hugging me from my back. Oh my sweet bestfriend. I don't know what to do kung wala tong kumag na to saken.
I turned to him causing him to remove his arms around me. "Not just mama best, I missed them all. Hindi ko na kasi nafifeel na pamilya pa kame mula ng mamatay si mama e." I said and tears run down my face. Ang weak ko talaga pag family na ang pinaguusapan. I just can't help it.
"Sshh. Tahan na best ok? Andito ako. Andito kame nina mama for you. Alam mo namang pamilya na turing namen sayo diba? You're my lil' sister remember that ok? Wag ka na umiyak. Nagmumukha ka ng timang jan." He wipe my tears and that comforted me.
"Thank you best! Kaya di kita maiwan e! Kahit ang gago mo minsan hahahahahaha." And I received his glare. "Oops. Sorry best. I mean e ang gwapo mo lagi. Hahahaha"
"I don't wanna hear you curse again, alright?" He demanded.
"Yea yea. Whatever you say. Gising na ba sina tita?" I asked.
"Actually best, wala sina mama ngayon. They went to Bataan. Pero babalik din sila mamayang gabi." He said.
"Oh great. Bakit di mo sinabi agad? Sinong kakain sa niluto ko?" I sadly say. Kainis naman e. Sayang ang niluto ko.
"EDI KAME!!!!" I turned sa pintuan nina Kelvin and I saw Madi and Rhian!!!
"Waaaaah! Andito kayo!!!" And so I run to them at naggroup hug kameng tatlo. Oh I missed these two crazy gals!
"Oy ashley. Loko ka ah, nagcall samen si Kelvin kagabi sabi nagbar ka daw mag-isa." Sabi ni Madi.
"Forever alone ang peg, Myloves? Bat di mo kami niyaya. Edi sana nagboy hunting na lang tayo. Hahahaha" Sabi ni Rhian habang mukhang excited siya sa boyhunting na sinabi niya.
"I just want some time alone." I said.
"Ahloko, english yon!" They said in chorus.
"Mga baliw talaga kayo. Kain na nga tayo. Kung anu-ano pinagsasabi niyo jan." I said para maalis ang usapan sa nangyari kagabi. I just can't tell them ang kahihiyan na sinapit ko sa bar na yun. Lalo pa't nandito si Kelvin. Baka asarin lang nila ako ng bongga.
"Myloves! Kinikilig ako!" Rhian said with a smile on her face.
"And why?" I asked in return.
"Eh kase mukha kayong bagong kasal ni Kelvin! Hahaha. You cooked the breakfast tapos dinatnan namen kayo dito na kayong dalawa lang! Gosssh! Bagay talaga kayo!" She explained.
"Oh great. Nabuhay na naman yang KelLey loveteam mo e no? Stop it, myloves. Walang kami ni Kelvin. Ok?"
"Whatever myloves! Di ako susuko. Hahahaha. Magiging kayo din at the end.""Stop it, Rhian! Kain ka na nga" Sabi ni Kelvin na mukhang asar na din sa pang-aasar ni Rhian. Hahahaha. The pikon forever Kelvin is here.
Natapos na kaming kumain at nagpresinta na si Kelvin na siya na maghuhugas ng mga plato. Nagpaubaya na kame at tumungo na sa kwarto ni Kelvin.
BINABASA MO ANG
Almost is NEVER ENOUGH.
RandomFive years had passed, and I can't believe that I am here right now, standing in front of the altar, our altar, where he promised to take me. Ito yung lugar na pinangako niya sakin, dito kami magpapalitan ng wedding vows namen at maga-I Do sa isa't...