𝐓𝐎 𝐋𝐀𝐒𝐓

𝐂𝐇𝐀𝐏𝐓𝐄𝐑 𝟏𝟐

"PAANO kapag may makilala ka doon na mas gwapo pa rin ako? "

"Ayaw mo talagang patalo kahit nag-ooverthink ka na, ano? "

Narinig kong tawa n'ya, hayan lang ang gusto ko. 'Yong masaya lang s'ya, hindi galit.
'Yong walang kahit anong tensyon sa pagitan naming dalawa.

Simply knowing she's fine, magiging maayos na rin ako.

Naroon pa rin ang hindi normal na pagtibok ng puso ko na sa kanya lang nangyari.
Akala ko nga noon tuloy-tuloy na ang pagiging abnormal ko, e, nagawa ko na 'yong tanggapin. Though 'di ako nagduda sa sarili ko kung ano ba talaga ako, lalaki talaga ako.

'Di ko naman siguro kasalanan na kahit tahimik lang ako at lowkey napipilipit mga leeg nila sa akin, babae man o 'yong mga binabae.

Slaying, kumbaga."Kung ikaw naman kasi pinaglalaban ko, e. Di'ba? "

"Well, kung may mas gu-gwapo pa kesa sa'yo? I doubt that one, and I don't think kaya ka nyang higitan sa ibang bagay. "

Ganito lang, please. Ganito lang kami, kahit ano pang misunderstanding at quarrel basta makikinig lang kami sa isa't isa at magtitiwala ng buo.

We will conquer everything, being together or even being apart.
We'll reach our goals and then keep our promises after.

'Yon na lang muna ang iisipin ko kesa ang pag-o-overthink na may mahanap syang iba, walang maitutulong sa'ming dalawa ang ganoong klaseng pag-iisip.

We both should be a hundred percent committed. Dalawa kami, kaming dalawa lang.
It was such a good thing to think of before going to sleep.

Sandali pa kaming nagkulitan at nagkwentuhan bago sya nagpaalam.

Kinailangan nya na ring magpahinga dahil may flight pa sila ng family nya bukas ng umaga papuntang Cagayan. Malayo 'yon.

Bumalik na ako sa loob, halos mapunit na ang labi ko sa ngiti pero bahala sya d'yan.
Nakangiti pa rin ako hanggang sa nakapikit na at nakahiga sa kama.
Hindi na ako mamamahay this time, masaya ang pakiramdam ko at walang makakasira no'n.

Minulat ko ang mata at humihikab na dinampot ang cellphone sa bed side table, tiningnan ko kung anong oras na.

Six o'clock pa lang ng umaga, bumangon na ako at pumasok sa banyo. Naghilamos muna ako at nagmumog bago bumaba sa kitchen.

I cooked foods for our breakfast, nag-toast na rin ako ng tinapay kasabay ng pagpa-init ng tubig.

Saktong  naglalagay ako ng  peanut butter sa tinapay ng bumaba si Thorn. He's fresh from the shower.

Nagsalubong ang kilay ko. "May lakad ka? " Pansin ko kasi sa suot nyang pormado.

Tumango sya na naupo na sa harapan ko, kumuha na rin sya ng sarili nyang tinapay at nilagyan ng palaman matapos magtimpla ng kanyang kape.
Inagaw ko ang tinapay sa kanya. "Abno! " I exclaimed, kinuhaan ko sya ng bagong tinapay saka nilagyan ng mayonaise instead of peanut butter. "Ano? Porke't nasaktan puso mo, damay rin pati utak mo na nalimot mo nang me allergy ka? " Sermon ko, kamot-kamot lang sya sa batok.

Sinandukan ko na sya ng breakfast, mahirap ng kape at tinapay lang laman ng tiyan nya. Baka kung anong hangin na naman ang humampas sa ulo n'ya.

"Thanks, " aniya ng ilapag ko sa harap nya ang platong may lamang sinangang at saka tocino at hotdog.

"Ikaw, 'di ka pa ba kakain? "

Tanong nya bago sumubo. Umiling ako. "Mas kailangan mo ng resistensiya kung sasabak ka na naman sa digmaan na puso ang kalaban. " I uttered.