နာကျင်ခြင်းမှ ချစ်ခြင်းဆီသို့ ...

အပိုင်း၆

အပိုင်း၆

တိိတ်ဆိတ်နေသည့် အခန်းကျယ်ကြီးမှာ ကြောက်စဖွယ် ။ထိုထဲတွင် ဇွန်းနဲ့ ပန််ကန််ရိုက်ခတ်သံကသာ ပျံ့နှံ့လို့နေေသည်။

"အဲ့ တာလေးကို မကိုင်င်နိုင်တော့တာလား?"

"ဟင့် ဟင့် ဟန်တောင်းပန်ပါတယ် မမ"

အားမရှိတာကြောင့် ဇွန်းကိုင်ထားသည့့် ဟန့်လက်များမှာ တုန််ရင်နေသည်။ဇွန်းဟာ ကြွေဇွန်းဖြစ်တော့ပို၍ ပင်လေးနေသလိုပင်။ဟန် လူမမာစာ ဖြစ်တဲ့ ဆန်ပြုတ်ကိုသောက်ရတာ မကြိုက်ပါ။အခုတော့ မျက်စိရှေ့မှ ဆန်ပြုတ်ပန်းကန်မှာ ဟန့်ကို ပို၍ စားချင်ရန်ပြုလုပ်နေသလိုပင်။စိတ်မရှည်စွာ ပြောလာသည့် မမအသံမှာ ဟန့်ကို ကြောက်လန့်စွာ တုန်ရင်စေသည်။

"ပေး "

"ဟန် ....ဟန် စားချင်တယ် ဟင့် "

ပန်းကန်ကို ယူ၍ ခွင့်တိုက်ရန်ပြင်လိုက်သော်လည်း ဆန်ပြုတ်ခွက်ကို လက်ဖြင့်ကာ၍ ဆွဲသွားသူကြောင့် ရီချင်သည့် စိတ်ကိုထိန်းထားလိုက်ရသည်။သူ့အစာကို ကာကွယ်နေတဲ့ ခွေးလေးလိုဘဲ ။

"ဟင့် မမ "

ဟန့် လက်ထဲမှ ပန််းကန်ကို ဆွဲလုလိုက်တဲ့ မမကြောင့် ဝမ်းနည်းစါာ မျက်ရည်များဝေ့တက်လာမိသည်။ဟန် စားချင််တယ်။ဒါပေမဲ့ လက်ကအားမရှိဘူး။ငိုချင်တယ်။ထွက်သွားမယ်လို့ထင်လိုက်သော်လည်း ဆန်ပြုတ်ကို ခပ်ကာ ဟန့် မျက်နှာနားကပ်ပေးလာတာကြောင့် ကြောင်အသွားမိသည်။သို့သော်လည်း နှာ သီးဝမှာ ရနေသည့် ဆန်ပြုတ်နံ့ကြောင့် အလိုအလျောက် ပါးစပ်ကို ဟလိုက်ကာက်ကာ စားလိုက်မိသည်။

"ဟေ့ မကောင်းလို့လား?"

"ဟင့်အင် ကောင်းတယ် မမ "

ဆန်ပြုတ်ခွင့် ကျွေးလိုက်တော့ ချက်ချင်းငိုချတော့မလို ဖြစ်လာသည့် ကလေးကြောင့် ကိုယ့်လက်ရာ နဲံကို သံတရဝင်သွားမိသည်ႏႏ။ ကိုယ်ချက်ထားတာမကောင်းလို့များလား။

တဇွန်းချင်းခွင့် ကျွေးသည့့် မမရဲ့ ဆန်ပြုတ်မှာ အခုမှပို၍ စားလို့ကောင်းနေသလိုပင်။လူနှစ်ယောက်များလား။အခုလို ဟန့်ကို ဂရုစိုက်တဲ့လူနဲ့ ဟန့်ကို အမြဲရိုက်နေတတ်သည့့် မမနဲ့က အတူတူမဖြစ်နိုင်ပါ။စားရင်းစားရင်းဖြင့် ဆန်ပြုတ်တပန်းကန်ကုန်သွားခဲ့သည်။တဒုန််းဒုန််း်နနေသည့် ဟန့်ရင်ခုန်သံများက မမကို ကြောက်လို့လား ဆိုတာ ဟန်သေချာမသိတော့ပါ။