နာကျင်ခြင်းမှ ချစ်ခြင်းဆီသို့ ...

အပိုင်း၁၂

အပိုင်း၁၂

ရှုပ်ရှက်ခပ်နေသည့် ဆရာဝန်များသူနာပြုများကြောင့် တိတ်ဆိတ်သည့် ဆေးရုံဟာ ဆူညံလို့လာခဲ့သည်။ ချွေးများရွှဲနေသည့် ဆရာဝန်များဟာလည်း ဝန်ထုပ်ကြီးတစ်ခုကို ပုခုံးပေါ်တွင်ထမ်းထားကြရသလိုပင်။ဘာလို့လဲဆို သူတို့ကုနေသည့် လူနာဟာ သူတို့ဆေးရုံပိုင်ရှင်ကြီးခေါ်လာခဲ့တဲ့လူလေ။ပြီးတော့ သူသာတစ်ခုခုဖြစ်ရင် မင်းတို့အသေဘဲ ဆိုတဲ့အကြည့်ဖြင့်ကြည့်နေသည့်ကြောင့် ဆရာဝန်များရဲ့ ဓားကိုင်ထားသည့် လက်မှာလည်း တုန်ရီလို့နေခဲ့၏။

" ဧကရီ "

" အင်း "

သံစဉ့်အပြောကို လည်ချောင်းထဲမှအသံဖြင့်သာပြန်ထူးလိုက်ပြီး ခွဲခန်းထဲသို့သာ စူးစိုက်ကြည့်နေသည့် ဧကရီကြောင့် မျက်ခုံးများကိုကြုံ့လိုက်မိသည်။ခွဲခန်းကို သူလည်းလိုက်ကြည့်လိုက်မိရာ အော်မိမှာဆိုး၍ နှုတ်ခမ်းကိုသာ လက်ဖြင့်ဖိအုပ်ထားလိုက်မိသည်။ခွဲစိတ်ခန်းရှိကုတင်ပေါ်တွင် လှဲနေသည့် ဟန်လေးမှာ သွေးများရဲရဲနီလို့။ဧကရီ့့ကိုလည်း ဘာပြောရမလဲမသိတော့ သူဘယ်လိုတောင် အဲ့လောက်ထိလုပ်နိုင်ရတာလဲ။

" ဧကရီ နင်နောင်တရလိုက်မယ်။ ဟန်လေးကို အခုလိုနာကျင်စေတဲ့အတွက်နင် နောင်တရလိုက်မယ် "

ကိုယ့်ကို မျက်ရည်များဝဲလို့ကြည့်ကာပြောလာသည့် သံစဉ့်စကားကြောင့် ရင်ဘတ်တနေရာတွင် တချက်အောင့်သွားတာကြောင့် မျက်မှောင်ကိုကြုတ်လိုက်မိသည်။ထူးဆန်းတယ်။အဲ့ခံစားချက်ကို သူတကယ်သဘောမကျဘူး။သံစဉ့်အပြောကို ဘာမှပြန်မဖြေဘဲနေလိုက်သည်။ထိုအခါ သံစဉ်ဟာ ထွက်သွားကာ မကြာမှီခွဲခန်းထဲသို့ဝင်သွားတာကိုတွေ့ရ၏။သံစဉ်ကိုတိုင်ဝင်သွားတာကြောင့် သူစိတ်ချသွာမိတာအမှနိ။ သံစဉ်က ဒီဆေးရုံမျာ အတော်ဆုံးဆရာဝန်းထဲမှာပါတယ်လေ။

" ဘော့စ် "

ဘေးမှခေါ်လာသည့် အတွင်းရေးမှုကြောင့် ဘာလဲဟူသည့် သဘောဖြင့်ကြည့်လိုက်တော့ ဖုန်းတစ်ခုကိုထိုးပေးလာတာကြောင့်ကိုင်လိုက်မိ၏။ သူ့အတွင်းရေးမှူးဟာ အရေးမကြီးငည့် ဖုန်းများကို သူ့ကိုမပေးဘ ကိုယ်တိုင်စီမံတတ်သည်။