နာကျင်ခြင်းမှ ချစ်ခြင်းဆီသို့ ...

အပိုင်း၁၉

အပိုင်း၁၉

ဖြန်း

အား

ကျယ်လောင်သည့် အသံနှင့်အတူ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ တိုးတဲ့တဲ့နာကျင်မှုအသံဟာ မြေအောက်ခန်းတစ်ခုအတွင်းတွင်ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။

‌" တော်ပါတော့ ဧကရီ လီလီတောင်းပန်ပါ...တယ် "

သွေးများရဲ့ကာ လဲနေသည့် မိန်းကလေးဟာလီလီဝင့်သူပင်ဖြစ်၏။ မျက်နှာတစ်ခုလုံးဖြူဆုတ်နေကာ မျက်ဝန်းများကတော့ သူ့ကိုချက်ချငး်သတ်ပေးရန်တောင်းဆိုနေသလိုပင်။

" သတ်...သတ်ပေးပါတော့ အားးး "

သွေးများဖျာကနဲထွက်လာသည့် ခြေချောင်းများတွင် ခြေသည်းခွံများဟာမရှိတော့။ လက်ထဲတွင် ပလယာတစ်ခုကိုင်၍ အေးစက်စွာ ကြည့်နေပုံမှာ သေလူတစ်ယောက်ကိုကြည့်နေသလိုပင် ။

" သေဖို့လား..သေတာက မင်းအတွင်အရမ်းကိုလျှော့ပေါ့လွန်းတယ် "

" သူ့ ခြေသည်းလက်သည်းတွေအကုန်ခွာလိုက်။ ပြီးရင် ဆားသိပ်လိုက် ..အော် မသေစေနဲ့နော် "

ထွက်သွားခါနီးပြန်လှည့်ကာ ပြောလာသည့် ဧကရီ့မျက်ဝန်းတို့မှာ အမှောင်ထုနှင့်အပြိုင်နက်မှောင်လို့နေသည်။ စိတ်ကတော့ ကိုယ့်အခန်းကိုပြန်ဖို့တွေးနေဟော်လည်း ခြေလှမ်းများဟာ ထိုကလေးရဲ့အခန်းရှေ့တွင်ရပ်တန့်သွားခဲ့သည်။ အညိုရောင်တံခါးလေးဟာအ ထီးကျန်စွာတည်ရှိနေခဲ့သည်။

လက်ကိုင်ဖုကိုလက်လှမ်းလိုက်ပြီး မရောက်ခင်မှာပင် ပြိုလဲကာ ဒူးထောက်ကျသွားရသည်။ မျက်ရည်မကျအောင်ထိန်းထားသည်ကြောင့် မျက်ဝန်းစပ်များဟာ ရဲရဲနီလာခဲ့သည်။ လက်သီးကိုတင်းတင်းဆုတ်ထားသည်ကြောင့် လက်သည်းအချို့ဟာ လက်ဖဝါးကိုဖောက်ဝင်နေကြပြီး ‌လည်ပင်းကြောများဟာထောင်နေခဲ့သည်။

" က..ကလေးငယ် "

ခပ်အစ်အစ်အသံဟာ တိုးလျလှသည်။ မျက်ရည်များဟာ တစ်ဖြည်းဖြည်းစီးကျလာခဲ့၏။

" မမ "

" ကလေး "

ကြားလိုက်ရသည့် အသံကြောင့် ချက်ချင်း အခန်းထဲဝင်သွားလိုက်သော်လည်း တိတ်ဆိတ်နေသည့်အခန်းလွတ်ကသာစီးကြိုနေခဲ့သည်။ သူနားကြားမှားပြန်ပြီလား။ ခွေယိုင်လာသည့် ခြေထောက်များကြောင့် အိပ်ယာပေါ်အသာထိုင်လိုက်မိသည်။ သူ့ကလေးလေးက ဒီမှာအမြဲအိပ်ခဲ့တာ ဟုတ်တယ်။ သူ့အပိုင်လေးက ဒီမှာ‌ရှိသေးတယ်။