နာကျင်ခြင်းမှ ချစ်ခြင်းဆီသို့ ...

အပိုင်း၂၀ [ဇာတ်သိမ်းပိုင်း]

အပိုင်း၂၀ | ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

ကျေးငှက်အော်သံများဟာ သာယာလှသည့် မနက်ခင်းကိုအားဖြည့်ပေးနေခဲ့သည်။ ကြီးမားလှသည့် ကျွမ်းအိမ်ကြီးရှိ ပြတင်းပေါက်ဘောင်ကိုမှီကာ အဝေးသို့ငေးနေသည့် မိန်းကလေးရဲ့ မျက်ဝန်းတွေကတော့ မျက်ရည်စများဝေ့တက်လို့ပင်။

" ဟန်လေး သမီး "

" အန်တီခင် "

ခင်ခေါ်လိုက်သည်နှင့်လှည့်ကြည့်လာသည့် မျက်နှာကလေးမှာ ညှိုးနွမ်းနေသည့် ပန်းကလေးပမာ။မျက်လုံးဘေးပတ်ပတ်လည်မှာရှိတဲ့ အညိုရောင်အကွင်းများကြောင့် ညပိုင်းတွေမှာ အိပ်ပျော်ဟန်မတူ။

" အစောကြီးနိုးနေပြန်ပြီးလား။ "

" ဟုတ်ကဲ့ "

" အိပ်မပျော်လည်း ကြိုးစားပြီးအိပ်ကြည့်ပါကွယ်။ ကြာလာရင် ကျန်းမာရေးထိခိုက်တော့မယ် ။ဗိုက်ထဲက ကလေးကိုလဲကြည့်ဦးမှပေါ့သမီးရယ် "

ခေါင်းကို နူးညံ့စွာပုတ်ပေး၍ စိတ်ပူစွာပြောလာသည့် အန်တီခင်ကြောင့် ဟန်ဝမ်းနည်းမှုများလှိုက်တက်လာမိသည်။ ဟန်ဒီရွာလေးမှာရောက်နေတာ ၃လခန့်ရှိပြီ ။သာယာလှပပြီး ရွာခံတွေမှာ ရိုးသားကာစိတ်သဘောထားပြည့်ဝကြသည်။ အန်တီခင် ၊အန်တီဟေမာန် မမတို့တွေ အကုန်ဟန့်အပေါ်ကိုချစ်ခင်ပေးကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ စိတ်အစုံဟာ မမကိုသာ တောင့်တနေခဲ့တယ်။

ဟန်မရှိတော့ မမပျော်နေမလား။ ရှာများနေမလား။ သူ့ကိုပစ်ထားခဲ့လို့ ဟန့်ကိုဒေါသထွက်နေလေမလား။ ဟန်ကတော့ မမကိုလွမ်းလှ၏။ ညတိုင်းရတတ်တဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့လေး ၊ လည်တိုင်ကျော့ကျော့က မှည့်နက်ကလေး ၊ အေးစက်စက်အပြုံးတွေ ပြီးတော့ မမ ပေးနေကျ နာကျင်မှုတွေကိုပါ ဟန်လွမ်းမိ၏။

" ဟင့် အန်တီ "

" သမီးရယ် "

ခင့်ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်ကာ ငိုလာသည့် ဟန်လေးကြောင့် ကျောပြင်ကိုအသာ ပုတ်ပေးမိသည်။ ချစ်ရသူနဲ့‌ေဝးကွာရသည့် ခံစားချက်ကို ခင်နားလည်ပါရဲ့။ ဟန်လေးအဖြစ်က ပိုဆိုးမယ် ထင်တယ်။ သူ့ကိုမုန်းနေတဲ့ လူကိုမှချစ်မိနေတာလေ။