Aşkını trabzonun yaylalarında bulan şura en olmadık adama aşık olur. Mafya olan hisara. aralarındaki soğukluğu Trabzon'un karadenizi sahip çıktı.
Bu büyük aşkı yaylalar yaptı ve yaylalar ayrabilirdi.
Ben geldim... Üzgünüm niye çünkü o senelerdir özlediğim çocuk instagtam hesabını silmiş... Dünyanın en güzel manzarası batsaydı keşke ama o hesabını kaldırmasaydı. Tamam fotoları var ama o insta Profili daha güzeldi ve ben ss almamıştım. Bir daha asla birisini özlemicem neyse ben bölüm yazım. Çok boş konuşuyorum o yüzden artık konuşmucam. İyii okumalarrr...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ben her gün ölmeye gün sayıyordum. Hiç sevdiğim olmamıştı. Olamazdı. Çünkü bana sevmek yasaktı. Bütün sevdiğim insanlar ölüyodu. Benim ablam vardı. O da benim yüzümden ölmüştü. Annem de benim yüzümden ölmüştü. Belki ben olmasam annem yaşıyordu. Kim bilir belki ablam bile yaşıyordu. Benim adım ölüm demekti. Kimi sevdiysem öldü, o yüzden artık kalbim kimseye yer açmıyordu.
Dünya da onca kadın varken dağın başında kimsesiz bir kadını da seven olamaz dı zaten. Sevde bile benim kalbim onun kalbini sahiplenemezdi. Ya ben ölürümdüm yada o. Benim sevgim hastalıklıydı.
Kim diyebilirdi ki, o kız sevdiklerini öldürüyo. Bunu diyenlere anca iki yaşımda gülerdim.
Geçmiş... Trabzon/ Sürmene
"Anne, ne olur. Ne olur beni bırakma. Babam beni benden otuz yaş büyüklükte ki adama vericek. Yalvarırım anne..."
Esma dolu gözlerle kızına döndü." Nurum... Yapma. Bende istemiyorum ama kardeşini öldürmekle tehdit ediyor sende biliyorsun. Eğer... Eğer o ölürse benim dünyam yıkılır kızım." Dedi Esma.
"Ya ben! Ya ben senin kızın değil miyim?!" Alayla güldü." Sen beni hiç sevmedin dimi? Eyvallah anne. Ama sen o kardeşime de annelik yapamıyorsun." Dedi nur.
Esma bir şey demeden dışarı çıktı. Şayet biliyordu ki iki kızına da bakamıyordu. Annelik yapamıyordu. Hayatı bu kadar kötüyken bir de anneydi. Ama o istememişti evlenmek. Kızıda aynı kaderi yaşıyordu.
Nur ağlamaya başladı. Niye hiç güzel bir kaderi yoktu ki?
Pencereden ses gelince aniden pencereye döndü. Sevdiğiydi... Ahmetiydi...
Pencereye koştu." Ahmet... Senin burada ne işin var? Git. Ne olursun git." Dedi dolu gözlerle.
Eğer o gitmesse babası sevdiğini öldürebilirdi.
" Nurum... Sevduğum yapma da. Kimse sana zarar veremez. Kaçalum. Kaçalum nur..." Diye yalvardı.
" Olmaz. Kardeşim. Kardeşimi bırakamam öldürürler onu Ahmet. O daha üç yaşında."
