Eski Bir Aziz ile Karanlık Bir Kahraman Arasındaki Gizli Aşk İlişkisi

5.Bölüm - Romandaki Sahte Aziz

"Dün Arcanda'nın dersiydi..."

Dün, şimdikiyle aynı yerde, aynı saatte.

Tam da bu noktada bulunan başka bir kızın, karşısındaki öğretmenden dili kuruyana kadar büyük övgü aldığı söyleniyordu. Dedikodu yapmayı seven hizmetçilerin gevezeliğiydi bu, dolayısıyla buna hiç şüphe yoktu.

Her zaman Iora ile karşılaştırılan kız. Herkesin bu dünyanın parlayan yıldızı, gerçek kahramanı olarak kabul ettiği kız. Kız dudağını sertçe ısırdı.

Hakaret ve utançtan daha büyük bir acı küçücük kalbini sıkıyordu ama kimse bunu bilmiyordu.

"Artık buna daha fazla zaman ayırmak istemiyorum, o yüzden hadi testi bitirelim. Umarım yarıdan fazlasını doğru anlarsın."

"2. İmparatorun <Mavi Uçurum Olayı>nda hangi politikaları uyguladığını açıklayın."

Kaybedecek hiçbir şeyi kalmadığından gururu dibe vurdu ve gözyaşlarına boğuldu. Neden? Iora umutsuzca geri çekildi, gözlerinin kenarlarının üzüntüyle nemlendiğini hissetti. Neden gerçekten.

Keşke tüm bunlar sadece bir rüya olsaydı.

Görüşümde dans eden, gözyaşlarıyla bulanıklaşan yoğun harfleri görebiliyordum.

"Bayan Iora, lütfen çabuk cevap verin."

"İmparator... "

Öğretmenin keskin sesi, karşılaştırma konusunu açarken ağzından çıkan kırgınlık ve hepsinden önemlisi, içinde bulunduğu duruma duyduğu tarifsiz üzüntü dayanılmazdı.

'Bu benim gerçeğim değil, değil mi?'

Şu anki adı Iora von Ribandt'tır.

"Neden buradayım?"

Geçmişte, Güney Kore'de Kim Jiyeon adında tipik bir üniversite öğrencisiydi, ancak bir noktada <Aziz Çiçeği> romanının gerçek kahramanını tehdit eden sahte azize dönüştü.

* * *

'Iora mı? Ben? O zaman sen kimsin? Ben kimim?'

'Sen. Kim olduğumu bilmiyor musun? Ha!'

Gözlerini açtığında duyduğu ilk kelime Iora'ydı. Artık onun kendi adıydı, ölmeden önce <Azizlerin Çiçeği> romanında gördüğü isim.

Aynadaki yansıması bile ona yabancı geliyordu.

Etrafındaki herkesin Koreli değil, yabancı yüzleri vardı. Yanağını sıkarken bu duyguyu hissedebiliyordu. Kafa karışıklığının ortasında, etraftaki insanlardan mırıltılar duydu.

'Görünüşe göre o günün şoku oldukça önemliydi...'

'Bu ne cüret! O gün hiçbir şey olmadı."

'Ama lordum.'

'Sen. Iora. Kim olduğumu bilmiyor musun?'

Son derece korkutucu bir sesti. Şu andan itibaren bir şeylerin ters gittiğini anlamış olmalıydı.

Ezici bakışlara bakan Iora şaşkınlıkla karşılık verdi.

'Ben, bilmiyorum.'

Bunun Kim Jiyeon'un gerçekliği olmadığına dair pek çok başka kanıt vardı. Etrafı tanımadığı yabancılarla çevrili olmasına ve kendisini Güney Kore'den Kim Jiyeon olarak tanımasına rağmen yavaş yavaş Iora von Ribandt gibi hissetmeye başladı, ne dediklerini anlayabiliyordu.

Birkaç gün boyunca, sanki iki bilinç birleşerek bir dönüşüme yol açmış gibi bir kafa karışıklığı durumu yaşadı.

Korku, acı, kaçma arzusu, dehşet, teslimiyet, umut, heyecanlı beklenti ve değişim isteği; hepsi birbirine karışmıştı.

Alaycı ve keskin dilli Kim Jiyeon ortadan kayboldu ve Iora adında sessiz, kendine güvenmeyen bir kız ortaya çıktı. Bu gizemli bir duyguydu.

Birkaç gün geri çekildikten sonra dışarı çıktı, hâlâ derinden etkilenmiş ve korku içindeydi. Yalvaran bakışlarla ailesine baktı.

'Lütfen bana kim olduğumu söyle. Sen benim ailem misin? Bana ne oldu?'

Aile... bunu ne kadar çok arzulamıştı. Kalbi heyecanla çarpıyordu.

'Inanılmaz. Kim olduğunu bile bilmiyor musun?'

Benim fal taşı gibi açılmış beklentimle alay eden soğuk sese güldü. Farkında olmadan mutluydu.

Ebeveynleri, ailesi ve mutlu sonunun kesinliğiyle o, romandaki bir karakterdi. Hizmetçilerin huzursuz ve uğursuz hareketlerinden habersiz, sevinçle parlıyordu.

Belki de gerçekliğin ani müdahalesinden korkuyla kaçtığının farkında bile değildi. Ama Iora'nın zayıf anılarına tutunarak takıntılı bir şekilde fısıldadı.

'Ben Iora'yım. Iora."

Asilin kızı. Romanda gördüğü isim.

'Ben de mutluluğu bulabilirim.'

O da buna inandı ve roman dünyasının mutlu karakterlerinden biri oldu. Başrol oyuncusu olmasa da önemli değildi. Geçmişte, depresif ve somurtkan yalnız Kim Jiyeon ölmüştü ve sevimli ve neşeli Iora olmanın hayalini kuruyordu. Utanç verici derecede ciddi bir yanılsamaydı bu.