Eski Bir Aziz ile Karanlık Bir Kahraman Arasındaki Gizli Aşk İlişkisi

17.Bölüm - Karanlıktan Korkulmalıdır

Ağaçtan yükselen adam bir gümbürtüyle aniden yere düştü. Artık göz göze geldiklerinde önünde küçük bir çocuk olan bir adam gibi çömeldi ve elini Iora'ya doğru uzattı.

"İyi kızım, adın ne?"

Sesi biraz fazla masumdu.

"Kaybolmadım."

"Ben bunu sormadım. Neden bana adını söylemiyorsun?"

"..."

Ondan çok daha yaşlı olamazdı. Yine de sanki bir çocukmuş gibi konuşma şekline gülmeden edemedi. Iora korkusuna rağmen temkinli bir şekilde karşılık verdi.

"Benim adım Iora. ...Ve senin?"

"Iora mı? Sen Iora mısın?"

Adamın gözleri bir anlığına büyüdü, sonra başını hafifçe eğerek sırıttı.

"Eh, birisi onun Veliaht Prens'in nişanlısı olduğunu söyledi. Yani bu yüzden mi buraya geldin? İçeri nasıl girdiğini merak ettim."

"Nişanlım..."

"Evet, Iora von Ribandt. Marquis von Ribandt'ın kızı, Veliaht Prens ile nişanlandı. Bunu herkes ve köpekleri biliyor... Ah, hey?"

Iora yumuşak bir hıçkırık bırakmaktan kendini alamadı.

Artık o nişanlım değil. Neredeyse unuttuğu şeyi hatırladığında gözlerimden yeniden yaşlar aktı ve önündeki adam düşündüğü şeyden utanarak kasıldı. Ne yapacağını bilemediği için kaşlarını çattı ve aniden büyük elini uzattı.

"Aaa!"

"Neden ağlayıp duruyorsun?"

Sonra sanki küçük bir çocuğa talimat veriyormuş gibi iri eliyle Iora'nın yüzünü kabaca okşadı. Bunun sertliğini ve rahatsızlığını hissederek keskin bir çığlık attı. Anlayamıyormuş gibi kaşlarını çattı.

"Sorun nedir? Bu acıtıyor mu?"

"Ah, acıyor! Elbette öyle...! Ahh."

Kabaca okşanan yanağın dokunuşu acı veriyordu. Adam kaşlarını çattı ve Iora da aynı derecede sıkıntılı bir ifadeyle aralıklı olarak ağladı. Adamın avucu, zarif bir biçime sahip olmasına ve ince yüz hatlarına tezat oluşturmasına rağmen, sert ve sağlam bir his veriyordu.

"Bu kadar ağlamanın nedeni nedir? Tanrım, o kadar sert okşamadım bile. Bu ne kadar hassas bir cilt? Kağıt bile bundan daha sağlam olurdu."

"Kokla, acıtıyor, gerçekten acıtıyor..."

"Hey, bekle bir dakika. Artık daha fazla ağlamayacaksın, değil mi? Bana olmadığını söyle. Ha?"

Ancak ağlamaması söylendiğinde, bu sadece daha fazla gözyaşı patlamasına yol açtı.

Koklama, hıçkırma! "...Huuuuh!"

"Afiyet olsun. Peki, ağla o zaman, ağla."

Iora, kabaca okşadığı yanağının acısını bahane ederek gözyaşlarını serbest bıraktı. Utanç verici bir gösteriydi ama üzgündü, hastaydı, korkmuştu ve acı çekiyordu.

Adam içini çekerek çömeldi ve hafifçe omzuna dokundu. Belki de onun bastırılmış ve düğümlenmiş gözyaşlarını serbest bırakmasını sağlayan şey bu tuhaf adamın beklenmedik şefkatiydi.

* * *

"Hmph. Hmph. Mmm, özür dilerim, çok uzun zaman oldu. hımmm."

"Huh, sanki daha önce canının istediği gibi ağlamamışsın gibi. Ağaçları sulayabilirdin. Şimdi gözyaşlarını sıkmaya çalışsan bile işe yaramayacak, değil mi?"

Iora hayal kırıklığıyla gözlerinin kenarlarını ovuşturdu. Acı hissi sert okşamadan dolayı oyalandı. Yine de, sanki uzun süredir göğsünde tutulan bir baraj sonunda patlamış gibi, içi tazelenmiş hissediyordu.

"...Dürüst olmak gerekirse, bu tuhaf. Bu kadar uzun süre konuşmak ve özgürce ağlamak, gerçekten çok uzun zaman oldu. Ve hepsi senin sayende."

"Bunun nesi bu kadar zor? Onu içinde tutarak kendini hasta ediyorsun."

"O kadar basit değil. Bazı insanlar için... bu bile zor olabilir, biliyorsun."

Iora burnunu çekip mırıldandıktan sonra başını dizlerine yasladı.

'Döndüğümde babamın ne kadar kızacağını hayal edemiyorum.'

Umutsuz bir durumdu. Gece çoktan çökmüştü. Bu geç saate kadar malikaneye dönmedikten sonra şimdi eve dönerse Iora için cehennem olurdu.

'Bozuk nişanı nasıl gündeme getirmeliyim? Öylece gitmesine izin vermeyecek. Geri dönmek istemiyorum. Korkuyorum...'

Düşüncelere dalmış bir halde bakışları yanındaki adama takıldı. Elini dizine koymuş, çenesini dizine dayamış, ağaca yaslanmış ve onun hikayesini dinliyordu. Kesinlikle ilgilenmesi gereken işleri varken neden bu şekilde davrandığını merak eden Iora, aniden kızardı.

Çünkü kendini adamın kolunu asla bırakmayan bir kavramayla yakalarken buldu.