Eski Bir Aziz ile Karanlık Bir Kahraman Arasındaki Gizli Aşk İlişkisi

53.Bölüm - Çerçeveli

Bir aziz adayının kaçırılmasından bu yana İmparatorluktaki ruh hali soğuktu. Bu durum 18. yaş günleri yaklaştıkça daha da şiddetlendi. Gerçek azizi belirleme töreninin yaklaşması gerilimi artırdı.

Dış güçlerin azizleri hedef alma ihtimali nedeniyle herkes gergindi. Özellikle aziz adaylarının eğitiminden sorumlu olan konak, donmuş bir gölet gibi buz gibiydi.

"Leydi Arcanda, bugün saçınızın nasıl yapılmasını istersiniz?"

Arcanda'nın gözleri kurnazca yeni atanan hizmetçiye döndü. Jane anlayışlı, şakacı ve her zaman olayları anlayan bir kızdı. Ancak yeni hizmetçi bu tür nüanslara kayıtsız görünüyordu. Ovid tarafından tavsiye edilmesine rağmen kalbinde hiç sıcaklık yokmuş gibi görünüyordu. Arcanda sabırsızca parmaklarını şaklattı.

"İkiye bağla. Dekorasyon için mavi bir kurdele güzel olurdu."

"Evet Leydi Arcanda. Prens Ovid'in bize bahşettiği hediyeler arasında çok hoş bir kurdele de var."

"Daha da önemlisi, bugün Ovid'in geleceğine dair bir haber var mıydı? Mektup var mı?"

"Hayır ama Leydi Arcanda, öğleden sonra programınız açık. İsterseniz saraya bir istek gönderebilirim?"

Arcanda hafifçe dudağını ısırdı. Hoşuna gitmedi. Hiç de bile.

Kaçırılma olayından bu yana Ovid'de bir şeyler değişmiş gibiydi. Başlangıçta onu her zaman tartışmasız dinlerdi. Ancak o günden sonra sanki ondan bir adım geri çekilmiş gibi hissetti. İki kez düşünüyor, daha dikkatli davranıyor ve konuşmadan veya hareket etmeden önce onay almak için geri adım atıyor gibiydi. Sanki ondan şüphe ediyormuş gibi hissetti.

'Bu tutum çok tuhaf. Benim bildiğim Ovid'e benzemiyor, değil mi?'

Alışkanlıktan dolayı sinirli bir şekilde parmaklarının ucunu ısırdı. Yeni hizmetçi, sanki bir çocuğu sakinleştiriyormuş gibi, hareketi fark ettiğinde yavaşça mırıldandı ve hareketi durdurmak için Arcanda'nın elinin arkasına hafifçe vurdu. Arcanda, onu durdurmaya cesaret eden hizmetçiye öfkeyle baktı.

"Ah canım, onu bu şekilde ısırmamalısın."

"Çabuk iyileşir."

"Yanlış yaparsanız yara izi bırakabilir ve şişebilir."

"Ben çocuk değilim. Bu kadar müdahale etmenize gerek yok."

Arcanda, yükselen öfkeyi bastırmak için gözlerini sıkıca kapattı ve nefesine odaklandı. Sorun değil. Fena değildi. Gelecekte iyi olurdu. Evet, her şey değişse bile Ovid değişmemeli. En önemli şey buydu.

'Ve bunu yapabilmek için, onun değişmesine neden olan dikkat dağıtıcı şeyleri tamamen ortadan kaldırmam gerekiyor.'

Tam o sırada kapıdan bir tık sesi geldi. Arcanda'nın gözleri parladı. Belki de Ovid son zamanlardaki soğukluğuna üzülerek gelmişti. Evet, Ovid olmalıydı. Yüzünde geniş bir gülümsemeyle hevesle ayağa kalktı, kapıyı açtı ama karşılaştığı manzara beklediği gibi değildi.

"...Iora."

Arcanda'nın gözleri soğudu. Bu, birkaç gün önce bu kadar sıcak bir şekilde gülümseyen kişinin aynı kişi olduğuna inanmayı zorlaştıracak kadar buz gibi bir bakıştı. Yeni hizmetçinin gözleri onu izlerken ilgiyle parlıyordu.

* * *

Arcanda sessiz kaldı. Iora bunalmış hissetti, ne söyleyeceğinden emin değildi.

Bir süre sonra odanın etrafına baktı ve Arcanda sessizce geri çekilerek "İçeri girin" dedi.

Arcanda'nın gülümsemeyen tavrı alışılmadıktı. Iora, Arcanda'nın hâlâ elbiseyle ilgili olay üzerinde düşünüp düşünmediğini merak etti. Ya da söylentilerin öne sürdüğü gibi, kaçırma olayını Iora'nın planladığına inanabilir. Ama bu çok saçmaydı.

"İyi görünüyorsun."

"....Ha?"

Hizmetçinin içecek getirmek için gidişini izlerken Iora şaşırarak başını çevirdi. Arcanda boş bir yüzle saçlarını okşamaya devam etti ve sanki sorunun ne olduğunu sorguluyormuş gibi doğrudan Iora'ya baktı.

Ama şimdi...

"Arcanda, sen az önce ne dedin?"

"İyi görünüyorsun dedim."

Iora'nın gözleri fırtınadaki küçük bir yelkenli gibi çırpındı.

"Arcanda, bunu bilmiyor olamazsın, değil mi?"

"Neyi biliyor musun? Ah, kaçırıldın mı? Yoksa bir yer altı zindanında saklandığını mı?"

"...."

"Kaçmayı nasıl başardın?"

Iora bir anlığına sakince önündeki kadını gözlemledi. Arcanda asla böyle bir şey söylemez. Bu düşünülemez görünüyordu. Arcanda, Ovid'e başka kimsenin kayıp olmadığını ve kaçırılan tek kişinin kendisi olduğunu açıkça söylemişti.

"Elbette seni kurtarmaya kimse gelmedi."

Kimse onu kurtarmaya gelmemişti çünkü ilk etapta kimse onun kaçırıldığını bilmiyordu.

Ovid de aynı gemideydi. O da bilmiyordu. Sadece Arcanda'yı kurtarmaya gitmişti.

"Yani Ovid seni bulmaya mı gitti? İfadenizden bunu anlayabiliyorum. Bu yüzden mi şüphe etmeye başladı?"

Arcanda haklıydı. O sabahın erken saatlerinde Ovid, Marquis Ribandt'ı bizzat ziyaret etmişti. Acil bir ifadeyle Iora'ya "Genç bayan, ne oldu?" diye sormuştu. Sonra ekledi: "Arcanda kaçırılan tek kişinin kendisi olduğunu söyledi."

Ancak sert yüzlü prense bakan Iora, dalgın dalgın başka bir şey sordu.

"Dük Elrah'a ne oldu? Ne tür bir av getirdi?"

Bu sorunun niteliği Ovid'in moralini biraz bozmuş gibiydi ve o açıkça yanıt verdi: "Birdenbire ortadan kayboldu."

Orijinal hikayeden farklı olarak Ovid, bir tilki avladığını iddia etti. Ve mucizevi bir şekilde orijinalde görünen kırmızı domuz boynuzu o gün Iora'nın elindeydi.

Sonra... Vigros ormanın en güçlü avının kanıtını getirdi mi? Eğer öyleyse Vigros onu kurtardı mı? Peki neden onu bulmaya gelmedi?

Titreyen ellerini birbirine kenetleyen Iora, önündeki gerçekliğe odaklanmaya çalıştı.

"Yapmadın mı Arcanda?"

"Ne yapmadı?"

"Sen, bunu yapamazdın."

"Söylemek ne kadar tuhaf bir şey, Iora. Benim hakkımda bunu söylemene neden olacak ne biliyorsun?"

Iora kendini yıkılmış hissederek dudağını ısırdı ve kolunun manşetiyle oynayarak başını eğdi. Daha önce hiç kimseyle gerçekten tartışmamış ya da ona karşı itiraz etmemişti. Kalbi göğsünde çarpıyordu, bu sözleri söylemesi gerekip gerekmediğinden emin değildi.

Yine de işin peşini bırakmak istemedi.

"Arcanda, sen... benim de seninle birlikte kaçırıldığımı biliyordun. Peki neden hiçbir şey söylemedin?"

"Neden seni görmediğimi söyledin? Aptal mısın? Sözlerim bir kulağından girip diğerinden mi çıktı?"

"...."

"Sen gerçekten aptalsın!"

Aniden Arcanda kıkırdamaya başladı ve yavaş yavaş alaycı bir kahkaha attı.