çocukluk arkadaşı~arcen

11.bölüm

yazarın dilinden

6 yıl sonra...

bazen attığın çığlıkları duymazdı kimse. bazen tutmazdı kimse ellerinden. en yüksek sesli çığlığını bile yok sayabilirlerdi.

bazen ise bazı insanlar en sessiz çığlıklarını duyardı. sen tut demeden tutardı ellerini.

sonra bazı şeyler olurdu. bir daha hiç bir çığlığını duymazdı kimse.

kimseye duyuramazdın sesini. kimse görmek istemezdi çektiğin acıları.

insanlar bencildi.

kendi ufacık yaraları için sizin bütün yaralarınıza tuz basabilirlerdi.

onada öyle yapmışlardı. her zaman acı çekmişti o.

tuttuğu nefesini verip gülmüştü. bu sefer kimse ona "nefesini tutma bayılacaksın." dememişti.

kimse sakinleşmesi için tutmadı ellerini. kimse kapanmadı dudaklarına.

elindeki mermi, belki onun kurtuluşuydu ama onun kurtuluşu başkalarının mahvoluşu demekti.

onun ölümü, başklarının da ölümü demekti.

karşısındaki mezarlığa baktı, bu kadar ölüm kaldırılamazdı. bu kadar ölüm bir arada olamazdı ve en acı olanı,

eğer o ölürse kimsesizler mezarına gömülecekti.

kimse uğramayacaktı mezarına. kimse sulamayacaktı mezarını.

onu tek ziyaret eden yağmur damlaları olacaktı.

"yağmur, en çok kimsesizlerin dostudur..."

şimdi

Arif'in dilinden...

"yağmur yağıyor..."

söylediğim şeyle Cenan gözlerini gözlerime çevirdi.

"Cenan yağmur yağıyor. dışarı çıkalım mı?"

Cenan anlamaz gözlerle gözlerime bakıyordu.

"yavrum daha yeni iyileşmedin mi sen?"

"ya evet ama ıslanmak istiyorum."

Cenan gülümseyip yanıma gelerek ellerimi tutmuştu.

"tamam. hadi çıkalım..."

Cenan'ın dilinden...

Arif'in hevesini kırmak istemiyordum. Arif üzülsün istemiyordum.

hava kötü değildi. sadece yağmur yağıyordu.

Arif elimi tutup dışarıya doğru koşmuştu.

yağmur damlaları sadece ikimizin üzerindeymiş gibi hissediyordum.

Arif'in burnu şimdiden kıpkırmızı olmuştu.

ellerini açıp kendi etrafında dönmüştü. gülerek onu tuttum. şuan çok huzurluydu.

yağmurda ıslanmayı seviyordum. sadece Arif'imle.

bu an hiç bozulmasın istedim. saatlerce onunla yağmurda ıslanabilirdim.

insanların garipseyen bakışları üzerimizdeydi. hava bozulmaya başlamıştı. yağmur şiddettini arttırmıştı. biz sırılsıklam olmuştuk ama yinede girmedik içeri.

Arif'in yüzünü ellerimin arasına alıp dudaklarına kapandım.

Koşa koşa ardından bittim halim ortada
Seni delice seven kalbim hurda
Unutalım olanları baksın herkes kendi yoluna
Adını değiştirdim senden sonra
Budala budala