çocukluk arkadaşı~arcen

7.bölüm

Cenan'ın dilinden...

elimdeki çiçekleri evliya'nın mezarına bırakıp yanımdakilere baktım. Arif, Suden, Asena ve ben mezarlığa uğramıştık.

Asena Suden'in omzunu sıvazlayıp dudağını büzerek bana bakmıştı.

mezarlıktan çıktığımızda Asena ve Arif önümüzden yürüyorlardı. Suden benim yanımdaydı, ağladığı için yüzünü benden gizlemeye çalışıyordu.

bileğinden tutarak onu durdurdum. burnu kızarmıştı, güzel gözlerinden süzülen yaşları elimle silip yanağına bir öpücük kondurdum.

"ağlama güzel kardeşim benim..." onu göğsüme çekip sarılmıştım. "abi..." Suden geri çekilip elindeki kağıdı bana uzatmıştı.

"bu ne güzelim?" Suden gözlerini kaçırmıştı. "bir tane adam verdi. sana ulaşamadığı için bana getirmiş. abimin mektupları..."

Arif ve Asena tekrar yanımıza geldiler. mektuba damlayan göz yaşlarımla birlikte mektubu okumaya başlamıştım.

minik kardeşim, Cenan'ım... dinle beni kardeşim benim. bak bana, dinle sözlerimi. hayatın asla aynı olmayacak. sen bir daha asla nefesin kesilmeden nefes alamayacaksın.

bu mektup hem sana, hemde acılarımıza olacak miniğim. dinle beni. bak bana kardeşim.

kendini suçlama sakın kardeşim, bu hikayede tek suçlular aileler. aileler suçludur. suçlu olmayan tek bir aile yoktur.

benim kesilen nefesimin, verdiğim son nefeslerin, kapanan gözlerimin, yaşayamadığım çocukluğumun, yaşayamayacağım gençliğimin, hepsinin suçlusu senin o çok sevdiğin ailen. evet, senin ailen. benim olmayacaklar...

bir keresinde annemi sana sarılırken görmüştüm. sen yaklaşık 4 yaşındaydın. bende 15 olmalıyım.

çok içten sarılmıştı o sana, bana hiç öyle sarılmamıştı. ben hiç hissedemedim anne sevgisini. annem hiç sarılmadı bana. senin yaralarının sarıldığı yerde, benim yaralarım deşiliyordu. en çok sevilen hep sen oldun kardeşim. onlar Suden'i de sevmeyecekler. sevmezler. biliyorum çünkü. benide sevmemişlerdi.

sen ortancamızsın, erkeksin, ve gözlerin küçük kardeşim. gözlerin annemin gözlerine benziyor. benim ve Suden'in gözleri ise kahverengi.

senin herşeyine hayran onlar, ben hep sevilmeyen oldum...

annem hep sana sarıldı, senin yaralarını sardı, sen hep sevilen taraf olurken, ben her zaman terk edilen oldum, sevilmeyen oldum, sen sokak köşelerinde oynarken, ben o sokak köşelerinde hep tek kalmıştım...

ve kardeşim, hayır. bunlar yüzünden senden nefret etmiyorum. aksine, seni çok seviyorum ben. Suden'de çok sevecek. oda anlayacak tek sevilenin sen olduğunu ama oda çok sevecek seni.

ve kardeşim, isteyipte alamadığın, isteyip de sana vermediğim ne varsa, arkaya yazdığım konumdan bulursun. herşey var o konumda. benim geçmişim, Arif'inin geçmişi. hepsi var. sadece buraya git Cenan'ım.

çok seviyorum seni, hep sevdim, seveceğim. ölene kadar seveceğim değil, ölene kadar sevdim.

dinle beni kardeşim, Suden'ime, kendine ve Arif'ime iyi bak. sen her zaman çok güçlüsün. güçlü kalacaksın. hiç bir zaman bırakma sevdiklerini. seni çok seviyorum. umarım, hayatının sonuna kadar hep en sevilen sen olursun...

mektubu ters çevirip üstünde yazanlara baktım

Yaşadığım ne varsa ben seçtim
ben istedim
Artık sabah uyandığım ses annem değil
Bazı şeyler kaybetmeden farkedilmiyor
Bedenim burda fakat ruhum kabul etmiyor aah
Kendime yalan söyledim
Yalnızım bunu ben istedim
Paramparça bütün aynalar
İçinde kan revan birisi var...