çocukluk arkadaşı~arcen

6.bölüm

Arif'in dilinden...

"hastayı kaybettik efendim... çok üzgünüm..."

neden diye sordum kendi kendime. daha 3 yaşındayken annemin bizi terk  edişi, 6 yaşındayken babamın beni ve kardeşimi yurda bırakışı. 8 yaşında anneannemin beni ve kardeşimi yurttan alışı...

8 yaşındayken Cenan'ımla tanışmam. aşık oluşum. zorbalıklar, dayaklar, istismarlar, aşk acısı, ölümler...

9 yaşındayken yönelimim yüzünden yediğim dayaklar, Cenan'dan uzaklaşmam için bana yöneltilen tehditler...

bir çocuk, bunları hak edecek ne yapmış olabilirdi ki? bir çocuk neden saatlerce dayak yemek zorunda kalırdı ki? bir çocuk neden sevilmezdi? bir çocuğu neden tehdit ederlerdi ki? benim çocukluğumun günahı neydi?

"sikeceğim belanı! gay orospu çocuğu!"
"neden yaşıyorsun ki?"
"annesiz babasız piç..."
"bu yediğin dayağı unutma..."
"defolun gidin! siz benim çocuklarım değilsiniz..."
"herşey senin suçun velet..."
"ben size annelik yapmak istemiyorum..."
"iğrenç bir insansın..."
"o benim Cenan'ım. eğer ondan uzak durmazsan seni öldürürüm çocuk!"
"aşk çok saçma bir şey bence..."
"abi bana sen piçsin dediler... piç ne demek?"

unutmak istiyordum. sadece Cenan'ım ve kardeşim kalsın ve bütün hafızam silinsin istiyordum.

etrafta çığlık sesleri vardı. Cenan dizlerinin üzerine düşüp çığlık çığlığa ağlamaya başlamıştı. vücudum titriyordu. hareket edemiyordum. Cenan'ın yanına gitmek istedim. teselli edeyim istedim. sesim çıksın, bağırayım çağırayım istedim...

hiç birini yapamadım, olmadı, nefes bile alamadım, Cenan'ın çığlıklarının arasına benim sessizliğim karışmıştı.

"abi! sende gitme yalvarırım! annem ve babam gibi bırakma sende beni nolursun..." kanlar akan karnımı tutup minik kardeşime baktım.

"seni bırakmayacağım ferda'm... ölmeyeceğim. söz veriyorum..." cenin pozisyonunda, yerde yatıyordum. kardeşim önümde diz çökmüştü.

zorbalar kardeşimi itip önümde durmuşlardı. aralarındaki biri karnımdaki bıçağı çıkarınca çığlık atıp kendime daha çok sokulmuştum.

karnımdan fışkıran kanlar, çocuğun yüzüne gelince daha çok korkutucu bir hal almıştı. çocuk geri ayağa kalkıp karnıma tekme atınca gözlerim yavaş yavaş kapandı...

anlamıştım. benim geçmişim, benim en büyük günahımdı.

"bırak beni! dokunma bana!" bağırarak karşımdaki, benden 10 yaş kadar büyük adama bakıyordum. "neden ki? zaten gay değil misin? sorun ne?"

kafamın içindeki susmayan seslere karışan geçmişim benim ölümüm gibiydi. geçmişimdeki tek güzel anım, Cenan'ımla olan anılarımdı...

"senin yüzünden annen beni terk etti! hepsi senin suçun Arif..." 6 yaşında bir çocuk, bunları duymayı hak eder miydi?

dizlerimin üstüne çökmüştüm. kafamı kaldırıp etrafıma bakacak halim bile yoktu...

"Cenan fark ettin mi... hep baba sorunları olanlar için şarkılar var. hiç annesiyle sorunu olanlar için şarkı yok. kimsenin mi annesiyle sorunu yok?" Cenan gülümseyerek gözlerini gözlerime kenetlemişti.

"demek ki o kadar zor bir şey ki, insanlar yazacak şarkı sözü bile bulamıyor..."

"Arif o ölmesin... ölmeyecek değil mi?" Cenan'ın yüzünü ellerimin arasına alıp dudaklarına bir buse kondurmuştum.