çocukluk arkadaşı~arcen

3.bölüm

Arif'in dilinden

"doktor geçici hafıza kaybı olabilir dedi..." hafıza kaybı? geçici hafıza kaybı?

"kafasına darbe almış..." Tuğba hala konuşmaya devam ediyordu. Emre üzerime yürüyüp yakalarımdan tutmuştu ve boyu benden uzun olduğu için parmak ucuma kalkmak zorunda kalmıştım.

emre bağırıp çağırarak beni ittirmişti ve düşmemem için beni evliya ile ebru tutmuştu.

Cenan yokken her yer bana cehennem gibi geliyordu. Cenan olmasaydı ben o gün, o denizde boğulurdum. Cenan olmasaydı düşerdim o bisikletten. Cenan olmasaydı kimse tutmazdı elimi, kimse yanımda olmazdı...

diğerlerinin göz bebeği bendim ama sadece Cenan varken...

düşmemem için beni tutan kişi sadece Cenan'dı. Cenan yoksa bende yoktum. şimdi, onca şeye rağmen, beni unutur muydu?

unutacak mıydı? unutmuş olarak mı kalacaktı? eğer unutursa ben bu kalabalıkta daima bir başıma mı kalmış olacaktım?

" bu bana Cenan'ı gördüğünü söylemedi! Cenan'da gitti! herşey Arif'in suçu!" herkes bana bağırırken ebru bileğimden tutup beni oradan uzaklaştırarak merdivenlere oturtup önümde diz çökerek elindeki suyu bana içirip birazını da yüzüme sürdü.

hafif doğrularak yüzümü ellerinin arasına almıştı. "sakin ol... birşey yok. ben buradayım. cenan seni unutmaz, güven bana..."

ellerimi Ebru'nun beline dolayıp kafamı göğsüne yaslayarak ağlamaya başlamıştım. "unutmasın Ebru... nolursun beni unutmasın..." Ebru saçlarımı okşayıp sesi titreyerek konuşmuştu. "ben buradayım Arif. Güven bana, o seni unutmayacak. ben senin yanındayım..." kendi kuzenlerim bile yanımda değilken Ebru yanındayım diyordu...

Ebru tekrardan yüzümü ellerinin arasına alıp dudağımın kenarına bir öpücük kondurmuştu. geri çekildiğinde gözünden bir damla yaş elime düşmüştü.

"kendini yalnız hissetme Arif'im... ben buradayım. yanındayım, istediğin her an, ben buradayım..."

baş parmağı ile gözümden akan yaşları silerek ayağa kalkıp beni de kaldırdı. "Cenan çıkmış mı gel bakalım..."

beraber odanın kapısına geldiğimizde herkes bana çok kötü bakıyordu ama artık umrumda değildi.

...

"içeri girebilirsiniz ama hastayı fazla yormayalım ve bazı şeyleri unutması normaldir..."

hepimiz birden içeri girdiğimizde Cenan'ıma baktım. Üzerindeki mavi hastane önlüğüne, kafasındaki ve boynundaki sargılara, yanağındaki yara bandına, kolundaki seruma. Ve gözlerine, Ela gözlerindeki boş bakışlara baktım...

Bir tek bana değmedi o bal rengi gözleri, bir tek bana bakmadı. bomboştu bakışları ama yine de baksın bana istedim. unutmuş olsa da hatırlardı belki gözlerime bakarsa...

"siz kimsiniz?" herkes Cenan'ın yanına oturmuş kendini açıklamaya çalışırken yatağa doğru bir kaç adım atmıştım. Cenan'ımın gözleri bana değince nefesimi vererek bir şarkı mırıldanmaya başlamıştım...

"Seni düşündüm dün akşam yine
Sonsuz bir umut doldu içime
Bir de kendimi düşündüm sonra
Bir garip duygu çöktü omzuma

Hani ıssız bir yoldan geçerken
Hani bir korku duyar da insan
Hani bir şarkı söyler içinden
İşte öyle bir şey

Hani ıssız bir yoldan geçerken
Hani bir korku duyar da insan
Hani bir şarkı söyler içinden
İşte öyle bir şey