★ʏᴇɴɪ ᴄ̧ᴏᴄᴜᴋ★

{6.BÖLÜM}

𝐒𝐞𝐥𝐚𝐦𝐥𝐚𝐚𝐚𝐫𝐫, 𝐮𝐳𝐮𝐧 𝐛𝐢𝐫 𝐚𝐫𝐚𝐝𝐚𝐧 𝐬𝐨𝐧𝐫𝐚 𝐭𝐞𝐤𝐫𝐚𝐫𝐝𝐚𝐧 𝐛𝐢𝐫 𝐛𝐨̈𝐥𝐮̈𝐦𝐥𝐞 𝐤𝐚𝐫𝐬̧ı𝐧ı𝐳𝐝𝐚𝐲ı𝐳, 𝐧𝐚𝐬ı𝐥𝐬ı𝐧ı𝐳 𝐮𝐦𝐚𝐫ı𝐦 𝐢𝐲𝐢𝐬𝐢𝐧𝐢𝐳𝐝𝐢𝐫. 𝐍𝐞𝐲𝐬𝐞 𝐮𝐳𝐚𝐭𝐦𝐢𝐲𝐨𝐫𝐮𝐳 𝐢𝐲𝐢 𝐨𝐤𝐮𝐦𝐚𝐥𝐚𝐚𝐚𝐫𝐫💗🤍🎀

Hızlı ve seri adımlarla arası ve ayaz ateşi arkamda bırakarak yüremeye başladım, ikisininde arkamdan baktığına adım kadar emindim.

Kapıyı sert bir şekilde açtım ve gördüğüm manzara daha da sinirlenme sebep oldu,

Neredeyse okulun yarısından fazlası buradaydı, bazıları konuşmalarımızı duymak için kulağını kapıya koymuştu, bazılarıysa telefonlarını çıkartmış videoya alıyordu. İnsanlar ne kadar garipti,kapıyı açtığım gibi önümde duran kalabalıktan dolayı adımlarım durmuştu.

Hepsine kısa bir göz gezdirdim. Artık nasıl baktiysam hepsi önümü açarak geri çekildi ve bana yol verdi.

Sert adımlarla kalabalığın ortasında açtıkları yoldan geçerken, aynı zamamda konuşulan dedikoduları duymazdan gelmeye çalışıyordum. Fakat elbetteki duyuyordum ve bu daha fazla sinirlenme sebep olduğu için mümkünmüş gibi daha hızlaniyordum.

Hepsinin bakışları arasında oradan uzaklaştıktan sonra  kantine girdim ve gördüğüm ilk boş masaya oturdum.

Gerçekten ben ne yaşıyorum ya, bir insanın hayatı neden bu kadar aksiyonlu olur ki, yani niyee. Ateş desen ayrı Aras desen ayrı, dersler ayrı, annemler ayrı ooofff niye bu kadar derdim var benim ya.

Ben şimdi ne yapıcam,nasil çıkıcam bu işin içinden. Her şeyi geçtim ailem öğrenirse ne olacak. Bence ihtimalleri düşünmek lazım, en kötü 1 hafta dışarı yasağı verirler... Yani umarım.

Birden önümdeki sandalyenin çekilmesiyle irkildim ve oturan kişiye baktım, gelen ateşdi. Hızla gözlerimi ellerime kaydırdım ve oraya odaklandım. Ateşe sinirliydim, ateşe gerçekten sinirliydim şu an burda oturmasını istemiyecek kadar hemde.

Bir kaç dakika sessizliğin ardından tabiiki Ateş konusmaya başladı

"Eee hep bu şekilde susacak mıyız?"

Diye sordu. Gözlerimi ellerimden ayırmadan cevap verdim

"Evet"

diyerek kısa ve net bir cevap verdim, Ateş cevabımın ardın bir süre sessizliğe gömüldü ardından tekrar sordu

"Neden peki?"

Bu sefer gerçekten ağzına sıçıcam bunun az kaldı.

Gözlerimi ellerimden ayırarak sert bir şekilde ona döndüm ve hiddetle konuşmaya başladım

"NEDEN Mİ!?"

dedim ardından dediğim şeyi tekrar ederek bir daha sordum

"NEDEN Mİ ATEŞ! ÇÜNKÜ REZİL OLDUK, ÇÜNKÜ ŞU AN HERKES BİZİ SEVGİLİ SANIYOR, ÇÜNKÜ ŞU AN ARAS BAŞINA HATTA BAŞIMIZA COK BÜYÜK BELA OLACAK, ÇÜNKÜ İNSANLAR SANA VE BANA DÜŞMAN OLACAK ATEŞ DAHA NE OLABİLİR!"

nefessiz kalarak konuştuğum bir kaç dakikanın ardından durdum ve soluklandım.

Sahi kaç dakikadır konuşuyordum? Ateşin gözleri gittikçe büyürken tedirginlikle konuşmaya başladı

"sakin ya. Tamam hallederiz."

Bu çocuk benle dalga geçiyor olmalı, yoksa böyle bir şeyin imkanı yok.

Ateşe tekrardan dönerek öldürücü bakışlarımı gönderdim

"Ateş, defol git ateş. Ateş siktir git ateeşş, ATEŞ BENİM SİNİRLERİMLE OYNAMA ATEŞ!"

Diye konuştuğumda sonlara doğru sesim yükselmişti. Ateşin gözlerinde bir anlığına, sadece kısa bir süreliğine korkunun geçtiğini gördüm ama hemen silindi ve yerine alaycı Ayaz Ateş Kara geldi.

"Gitmiyorum"

dedi yanıt olarak. Lafının üzerine bütün sinirimle ayağa kalktım

"İyi, ben giderim o zaman"

dedim ve arkamı dönüp 2.kez Ateşi arkamda bıraktım ve sınıfa yöneldim. Gerçekten bu gün hayatımda geçirdiğim en saçma günlerden biriydi.

⏳🕦

Sınıftan çantamı almıştım ve eve doğru yürüyordum, gerçekten kendimi iyi hissetmiyordum.

Evet sinirim yatışmıştı ama bu gün daha fazla şey olmasını istemediğim için dinlenmeye ve biraz düşünmeye ihtiyacım vardı.

Kulaklığımdan açtığım müzik eşliğinde eve giderken tek isteğim, hızlıca eve varıp uyumaktı. Bu yüzden daha seri adımlarla eve ilerledim...

Düşüncelerimle birlikte eve geldiğimde annemin seslenişini umursamadan odama girdim ve kapıyı kapattım hızla çantamı bir köşeye attım ve üzerime daha rahat bir şeyler giydim.

Ardından telefonumu alarak yatağıma girdim. Telefonun ekranını açıp saate baktığımda 15.08 olduğunu gördüm, saat belkide uyumam için çok hatta çok değil baya erken olsa bile düşüncelerimden kurtulmanın tek yolu uykuydu.

Zaten hep böyle yapmaz mıydık, düşüncelerden kaçmak istediğimizde, mutsuz hissettiğimizde veya ne bileyim bir şeylerden kaçmak istediğimizde uyumaz mıydık?

Yavaş yavaş uykuya dalarken telefonumdan gelen bildirim sesiyle uyandım , ne ara yastığın altına koyduğumu bile bilmediğim telefonumu elime aldım ve mesajın kimden geldiğine baktım: 

bilinmeyen numara
+1 mesaj

Uykunun vermiş olduğu sersemlikle 'yarın bakarım' diyerek telefonu kapattım ve tekrar yastığın altına koyarak uykuya teslim oldum...

𝗘𝘃𝗲𝘁𝘁, 𝗯ö𝗹ü𝗺 𝗻𝗮𝘀ı𝗹𝗱ı, 𝗻𝗮𝘀ı𝗹 𝗯𝘂𝗹𝗱𝘂𝗻𝘂𝘇? 𝗬ı𝗹𝗱ı𝘇ı𝗺ı𝘇𝗮 𝗯𝗮𝘀𝗺𝗮𝘆ı 𝘂𝗻𝘂𝘁𝗺𝗮𝘆𝗮𝗹ı𝗺 𝗹ü𝘁𝗳𝗲𝗻𝗻. 𝗛𝗼şç𝗮𝗸𝗮𝗹ı𝗻𝗻💕💋💌