DİLHUN

Savaş

Acılar bazı insanların omuzuna yüktür. Bazıların ise kalbine yüktür. Fakat her ikisine yükse işte o zaman insan ne yapacağını bilmez. Savrulur bir yaprak gibi. Düşer bir yaprak gibi. Sonunda ise solar bir yaprak gibi.
Mirza'nın acısı kalbine yüktü. Mira'nın acısı omuzuna yüktü. Fakat Miray'ın acısı hem omzuna hem kalbine yüktü. İlk önce savruldu sonra düştü, Amine'si öldüğünde de soldu bir yaprak gibi.

Sessiz yolda ilerleyiyordu genç kadın. Aklında oğlu kalbinde kızı vardı.
Daha çocukken bir çocuk gömmüştü toprağa. Aklında kızının acı içindeki feryatları çınlıyordu. Her çınlamada kendini toprağın altına gömmek istiyordu.
Bir yanda oğlu Duha vardı. Güzel oğlu. Yaşamaya değecek kadar güzel bir oğlandı Duha.
Yavaş ama bir o kadar sert şekilde Serdar'ın evine gitti. Arkasına dönüp baktığında Mirza'yı gördü ilk gözleri. O bir ordu adamın içerisinde tek bir acılı gözde kaldı gözleri.
Ömür Kor. Soyadının hakkını verip kor gibi yanmıştı. Tekrar önüne döndü.
Üç el silah sesi duyuldu. Zeynep çocuklarının uyutuyordu ama silah sesiyle birlikte ne çocuklar uyudu ne Zeynep uyuttu. Henüz 3 yaşında olan çocuklarını odaya kilitleyip Koşarak indi aşağı.
İlk önce sevdasının gözlerini gördü Mirza Ağa.
Sırtına bir kambur daha eklendi.

" Kocan nerede kadın"

Mirza yanıyordu. Alev alev yanıyordu. Kalbini sıkıyordu bil el öyle sıkıyordu ki soluğu kesiliyordu.

" Napacan ağa kocamı"

Gözlerini Mirza'dan ayırıp Miray'a değdirdi. Gözlerinde bile görünen bir acı vardı kadının.

" Kocan nerde Zeynep. Çağır çabuk "

Zeynep ne olduğunu anlamadı ama yukarıda çocukları yeteri kadar korkmuştu.
Serdar'ı hemen konağa çağırdı.

Telefonu alır almaz konağa gelmişti Serdar. Mirza'nın ismini duyması yeterliydi.
Biliyordu onda biliyordu Mirza'nın Zeynep'ine olan sevdasını.
Konağa Mirza'yı dövmek için gelmişti fakat gördüğü yüzle dona kaldı.
10 sene önceki kız Miray. Ömer'in karısı Miray. Tecavüz ettiği kız Miray.

" Hayırdır Mirza Ağa derdin ne?"

Mirza cevap vermeden Miran tarafından yüzüne inen yumruk bir oldu.
Miran dünyadan kopmuştu. Serdar'ın karşılık verme çabaları işlemiyordu.
Sadece bir çocuk sesiyle herkes mum gibi kaldı.

" Anne "

Küçük kız korkmuştu. Koşarak annesinin bacağına sarıldı.
Yerde kanlar içinde yatan Serdar'ın dudaklarında ufak bir tebessüm kızına bakıyordu.

" Nazlım"

Nazlı babasının sesiyle kafasını kaldırdı.
" Babacığım bu amcayar kim. Sana neden vuyduyar."

Serdar olduğu yerden kalkarak kızının yanına gitti.

" Oyun oynuyoruz biz babacığım. Ama sadece büyüklerin oynadığı bir oyun. Hadi sende ağabeyinin yanına git onunla oyna. "

Nazlı babasına daha da nazlanarak konuştu.
" Ama bizimye de oyna oyuy mu baba yütfeeennnn. "

Bakışları küçük kızda takılı kaldı Miray'ın. Amine'si yaşasa bu kıza mi benzeyecekti.
Dolan gözlerini saklamadı ama yüreğindeki feryadını, isyanını, sitemini sakladı.
Küçük kız koşarak merdivenlerden çıktı.