Vazgeçilen bir ilişkinin son parçasıydı, her şey bittiğinde istenmemiş ve tek başına bırakılmıştı.
Maya Valencia, on iki yıllık ayrılığın ardından tekrar evine geldi.
Gerçekle paralel değil.
TW!!
Uyuşturucu kullanımı, ihanet, terk edilme, hayvan öl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nasıl seveceğini ve sevilmeyi bilmeyen insanlar, her daim eksik kalır ve bu eksikliği belli şekillerde doldurmaya çalışırlar, dolduramazlarsa o boşluk insanı rahatsız eder. O rahatsızlıktan kurtulmak isteyen insanlar o boşluğa çer çöp doldurur.
Ancak o boşluğun gerçek eksik parçası ortaya çıktğında oana kadar doldurdukları tüm çer çöp, bir anda anlamsız hale gelir ve gerçek sevgiye ne kadar muhtaç olduklarını fark ederler.
Maya'nın tek istediği ilgiydi, birilerinin onun bağımlı olduğunu fark etmesi ve bunu babasına bildirmesi.
Ama evin kapısına gelmeden oturma odasının ışığının açık olduğunu gördüğünde kalbi atmayı bırakmadı.
Ev bir ateş parçası gibi onu bekliyordu, sakin ama yaklaşması tehlikeli, Maya ise o ateşe yaklaşmaktan başka çaresi olmayan bir korkak su damlası.
Anahtarla kapıyı açıp ardından kapattığında adım seslerinin sahibini biliyordu. Kafasını kapıya yasladı ve ofladı.
''Tatlım?''
Arkasını dönmeden kapıyı tekrar açsa ve buradan kaçsa çok güzel olurdu ama ona bile cesareti yoktu. Saatlerce, belki de yıllarca bu anda sıkışıp kalmak istiyordu. Maya, Valencia ya da Maya Valencia olduğu anlarda değil, babasının ona 'tatlım' dediği o anda.
Keşke eve girmeden, ışığın açık olduğunu gördüğü an kaçsaydı buradan. Yakınlardaki bir kiliseye gidip saatlerce dua etmeliydi ve varlığının şüphesine düştüğü o tanrılardan birine yalvarmalıydı onun canını orada alması için.
Titrek bacaklarla arkasına dönüp ateş saçan iki kahverengi göze. Bu kadar tanıdık gelmese belki bu kadar ürkütücü gelmezdi.
Robert kollarını çaprazlamış, keskin bir ifade ile bakıyordu ona.
Göz pınarlarında ağırlık hissediyordu, ağlamak üzereydi ama nedenini kendi de bilmiyordu. Babasının hissettiği öfke miydi yoksa yakalanmış olmanın getirdiği avlanmışlık hissi mi onu ağlatmaya yaklaştıran?
Yine de kendini hayallerine kavuşmuş gibi hissetmekten alıkoyamadı. Gece yarısında, evden kaçmış kızına kızan bir baba.
Tabi burada durumlar farklıydı. Maya lise partisine kaçan bir ergen değildi, burası da onların evi değildi, hayallerinde değillerdi.
Maya yakalanmıştı ve burası Robert'ın eviydi. Maya ve Kai'den uzaklaşıp kurduğu hayatındaki evi.
''Gözüme bak çocuk.''
İki birbirinin aynısı göz buluştuğunda Robert'ın omuzları ağırlıkla çöktü. Kendisinin aynısı olan yüz çökmüştü, zayıftı ve gözleri sihirle parlıyordu. Göz bebekleri büyümüştü ve titriyordu.
Robert içinde ağırlık hissetti. Aynı anda hissettiği hayal kırıklığı, umutsuzluk, şok, öfke, keder, suçluluk, endişe ve korku ona ağır geldi ve oturma odasına geri geçip koltuğa çöktü.
