Our Stormy Days~ Minsung

Burzliwa noc

Perspektywa Minho:

Wiedziałem, że zanim Sungie się wybudzi może minąć trochę czasu jednak nie miałem zamiaru go opuszczać. Nie gdy moje słońce walczyło o życie. Nie gdy zdałem sobie sprawę że tak mocno go kocham. Nie mogłem i przede wszystkim nie chciałem go zostawiać.

Siedziałem przy Jisungu do samego rana aż poczułem, że muszę wyjść do toalety mimo że tego też nie chciałem. Zrobiłem to co musiałem i usłyszałem grzmoty. Wróciłem jak najszybciej przy Jisungu i złapałem go za rękę. Wydała mi się w dotyku.. inna? Tak to dobre określenie. Była bardziej ciepła niż przed kilkoma godzinami. Nie wiedziałem czemu ale za dosłownie kilka minut miałem się dowiedzieć.

— Min-h-ho.. - powiedział bardzo zachrypniętym głosem Sung. Miał przymknięte powieki, widziałem, że otworzenie ich sprawia mu trudności. Był bardzo blady i osłabiony więc od razu pobiegłem po lekarza.

— Sungie nic nie mów biegnę po lekarza!

Tak jak mówiłem tak zrobiłem. Po ledwie dwóch minutach wracałem do jego sali z lekarzem u boku.

— Pan Han Jisung? Niech Pan postara się kiwać głową na tak lub na nie. Dobrze?

Tutaj skinął na tak. Widziałem że i to idzie mu z trudnością. Mój biedny wiewiórasek..

— Zabierzemy Pana na badania. Może to potrwać ok. Godziny. Ma Pan złamaną rękę, połamane żebra, zszytą ranę na brzuchu. Może mieć Pan też wstrząśnienie mózgu ale to sprawdzimy na badaniu. Boli pana jeszcze coś?

Wciągnąłem ze świstem powietrze. Moje biedne słońce. Wolałbym być na jego miejscu.

Han pokiwał głową na tak.

— Dobrze więc zrobimy jeszcze RTG i USG. Panie Lee musi Pan wyjść i poczekać na korytarzu.

— Dobrze, już wychodzę.. - nie miałem ochoty wyjść. Chciałem przy nim być już cały czas. Wziąć jego ból na siebie. Bronić go już cały czas. Chciałem przy nim po prostu być.

Po wyjściu na korytarz usiadłem na krześle i łzy same zaczęły mi lecieć z oczu. Nie panowałem nad tym. Sungie się obudził powinienem się cieszyć! Może były to łzy szczęścia? Sam już nie wiem! Mój słodki Hannie.. czekając na Hana zasnąłem.