𝐒𝐀𝐇𝐓𝐄 𝐆𝐄𝐑𝐂̧𝐄𝐊𝐋𝐄𝐑

2. Bölüm

Ortama bir süre sessizlik hakim oldu, bu sessizliği bozan şey ise annemin "Ben gerçek kızımı istiyorum, bıktım bu kızdan. " demesiydi.
Şaşkınca anneme baktım, bıktım da ne demekti? Abim de annemi onaylarcasına konuştu.
"Bende gerçek kardeşimi istiyorum. "
Babam sessizdi, hüzünlüydü. Haklıydı oda. Babama döndüm, benim dönmemle oda bana döndü.
"Mutlu olmak senin de hakkın kızım, hatta en çok senin hakkın. Git ve mutlu ol. "
Babama sadece baktım, bakışlarımla konuştum. Anladı. Hep anlardı zaten, anlamasına rağmen susardı bazen de. Bu sefer bakışlarımı gerçek aileme çevirdim. Gerçek aile.. Garipti.

Annem olan kadının gözleri daha da dolmuştu, sarp beyde bana hüzünle bakıyordu. Yanımda hareketlilik hissedince başımı çevirdim yana. Annem ve abim ayaklanmıştı, karşımda şuan benim yerimde olması gereken kızda kalkmıştı ayağa. Babam da kalkınca sarılmak adına bende kalktım ve babama sımsıkı sarıldım. Onların yanına taşınsam da bırakmayacaktım babamı. Babam da odadan çıkanca biyolojik ailem ile yalnız kaldım. Ha birde doktor vardı odada.

Sarp bey kendisine gelmiş olmalı ki yanında ki kadını da kaldırıp bana baktı.

"Gidelim mi?" dedi, başımı salladım sadece.

"Eve uğramamız lazım, kıyafetlerimi ve özel eşyalarımı alacağım. "

Sarp bey başını salladı olumlu anlamda. Odadan çıkınca yine durduk, kadın bana döndü.

"Aylin benim adım.." Başka birşey daha demek istiyor ama tutuyor gibiydi.

"Yanlış anlamazsan, sarılabilir miyim sana kızım? "

Kızım..

Kızım demişti, sahiplenmişti beni hemen, benimsemişti. Ne diyeceğimi bilemedim çünkü ben temastan nefret ederdim, sarılabildiğim sadece babam vardı. Başka kimseye izin vermiyordum, veremiyordum.
Red etmek istemiyordum, vicdanım izin vermeyecekti. Ama temas edersem de eskiler yine gelecekti aklıma.

Ne zaman gitti ki aklından?
Sarılalım. İyi gelir, en çokta içimizde ki kız çocuğuna iyi gelir.

Başımı salladım, olur diyemedim. Aylin hanım sarıldı, birşey yapamadım ilk. Sıktım kendimi, ama fark ettim ki, sarılması ürkütmüyordu, güven veriyordu hatta. Kollarım benden bağımsız bir şekilde yukarı çıktı ve beline sarıldı. Şaşırmıştı aylin hanım, bende şaşırmıştım..
Beklemiyordum çünkü kendimden böyle birşey.

Ne kadar bana dokunması rahatsız etmese de, gerilmiştim. Aylin hanımda bunu anlamış olmalı ki geri çekilmişti. Sarp bey bana baktı bir umutla, oda sarılmak istiyordu ama bu çok fazla olurdu. Hem bana zarar verip vermeyeceğini bilmiyordum. O elleri, gitmemesi gereken yerlere gidebilirdi..

Aklıma doluşan şeyleri geri ittirmeye çalıştım. Tekrar ilerlemeye başladık, bir tür sessizlik oyunu oynuyorduk. Üçümüz de sessizdik çünkü. Asansöre gelince durdum.

"Ben asansöre binemiyorum, merdivenlerle ineceğim. "

Aylin hanım ve sarp bey şaşırmıştı. Onları orada bırakıp merdivenlere ilerledim, bir kaç saniye sonra beni şaşırtarak benimle birlikte indiler merdivenden. Hastaneden çıkınca sarp bey beni arabaya yönlendirdi, bir adam arabanın önünde bekliyordu, bizi görünce hızla arka kapıyı açtı. Ben kendi işimi yapabilirdim, neden yapıyordu ki bunu?

Onunda işi bu, hizmet etmek.

Açılan arabaya binip cam kenarına geçtim, Sarp bey öne, Aylin hanımsa yanıma oturmuştu.

Araba da sessizlik hâkimdi yine, rahatsız edici bir sessizlik. Bana baktıklarını hissediyordum ve bu gerçekten rahatsız ediciydi..

Başımı aylin hanıma çevirdim, tahmin ettiğim gibi bana bakıyordu. Sarp beyde aynadan bakıyordu bana.