𝐒𝐀𝐇𝐓𝐄 𝐆𝐄𝐑𝐂̧𝐄𝐊𝐋𝐄𝐑

8. Bölüm

-Azra'nın anlatımıyla-

Gözlerimi yavaş yavaş açtığım da, "Uyanıyor uyanıyor" diye sesler duymaya başladım,

Gözlerim tamamen açıldığın da ilk gördüğüm şey beyaz bir tavan olmuştu,gözlerimi ışığa alıştırmıya çalıştım bir kaç saniye, izlendiğimin farkındaydım ama umursamadım ve yatağımda dik konuma gelmeye çalıştım. Annem bana yardım edip beni dik konuma getirdi.

Diğerlerini umursamadan anneme döndüm. Hâlâ anne demek garip geliyordu ama alışacaktım elbette.

"Anne, ne oldu bana? Neden buradayız?"

Herkes anne dememe şaşırsa da annem şaşırmamıştı.

Bana buruk bir  tebessüm edip  saçımı okşadı.

"Ateşin çıktı, şu sıralar yediğin herşeyi çıkarttığın için ve düzgün yemediğin için de halsiz düşmüşsün. Çok yormuşsun kendini kızım, birde.."

"Birde?" Dedim devam etmesi için.

Yutkunup gözlerini kaçırdı. "Doktor vücudunun belli yerlerin de yara izleri olduğunu söyledi. "

Öylece durdum bir kaç saniye,biliyorlardı zaten herşeyimi yani çoğu şeyimi. Bilmedikleri bir kaç şey daha vardı ama söylemeyecektim. Belki zamanı gelince..

O evde yaşadığım şeyleri de biliyorlardı, bu öğrendikleri onları şaşırtmamalıydı ama daha ne kadar şaşıracaklardı,Allah bilir.

Göz ucuyla bakıp onlara ithafen konuştum. "Neden bu kadar şaşırdınız? Herşeyi biliyorsunuz bunu mu bilmiyordunuz? Komikmiş."

Anneme döndüm. "Ne işi var bunların burda?"

"S-seni görmeye gelmişler."

"Hangi yüzle?" Sonra sahte bir şekilde güldüm ve aklıma birşey gelmiş gibi yaptım.

"Yanlış sordum,kaçıncı yüzleriyle? Ben gördüğüm yüzlerini saymayı bırakalı çok oldu da."

"Seni varya." Çıkan sesle sesin sahibine döndüm. Efeydi.

"Beni ne? Öldürür müsün? Bunu yapmak isteyen bir çok kişi var sıraya girmelisin. Ayrıca,beni sen mi öldüreceksin? Senin  gibi biri öldüreceğine gider yoldan birini çeviririm o öldürür daha iyi.",

Yüzüne iğrenircesine baktım.

"Beni öldürecek kadar kendini önemli mi hissediyorsun cidden? Güldürme beni."

Efe sinirden kudururken Emre'ye döndüm, sırıtmasını gizlemeye çalışıyordu. Ona baktığımı anlayınca bana döndü ve gözleri endişeyle bakmaya başladı.

Kollarımı açtım ve gelmesi için başımı hareket ettirdim. Bu sefer annem de şaşırmıştı,hepsi biliyordu ki temastan nefret ederdim.

İçimden bir ses, emreye sarılmamı söylüyordu. Bende istiyordum içten içe ama işte,korkuyordum.

O iç ses ben değilim sanırım.. neyse, sarıl. Emre güvenli bölge.

Emre,şaşkınlığını üstünden atmış olmalı ki hemen açtığım kollarıma girdi.

Kollarımı kapatıp ona sardım,bu his çok garipti. Gerçekten çok garipti.
Fark etmeden daha da sarıldım Emre'ye.
Oda aynı şekilfe sarıldı bana. Kendini kastığı çok belliydi.

"Rahat ol, kasma bu kadar. Ben iyiyim ve mutluyum sana sarılırken." Diye kulağına fısıldadım bir kaç saniye sonra rahatça ve daha sıkı sarıldı.

"Kendimi çok güvende hissediyorum şu anda..normal mi?" Diye fısıldayınca gülümsedim.

"Normal. Benimle hep güvendesin."