De Zijlijn || EK 2024

Hoofdstuk 2

“Denk je dat dit er mee door kan?” Vroeg Mila en onwennig keek ze naar de nette blouse die ze aan had getrokken.

Over de witte blouse had ze een zwarte blazer met daarop een witte spijkerbroek. De blouse had ze iets weggestopt in haar broek. Beau had nog een jurk geprobeerd bij Mila, maar daar dacht ze niet over. Samen stonden ze in hun appartement om zich te kleden voor de bruiloft van vanmiddag. Vanavond was de afterparty waar Mila ook een paar fotootjes mocht schieten. Ze was enorm nerveus voor deze spannende dag en het werden late uurtjes voor de twee meiden.

“Reken maar van yes. Iedereen zou versteld staan.” Antwoordde Beau en stak haar duimen op. “Doe normaal. Jij bent ook prachtig. Jurken staat jou nou eenmaal goed.” zei Mila, een tikkeltje jaloers. Jurken stonden haar niet perse als de beste dus daarom droeg ze die ook liever niet. “Dank je wel.” Beau glunderde en probeerde te verbergen dat ze bloosde. “Hoe laat begint de receptie van Joep en Alice eigenlijk?” Vroeg ze toen. “Half vier. Wij moeten een half uurtje van te voren aanwezig zijn, dus eigenlijk rond half drie.” Legde Beau uit en Mila knikte. “Top, dat redden we wel…”

“Wat zien jullie er mooi uit.” Diezelfde middag arriveerden Mila en Beau op locatie van de bruiloft. Yvonne en Gijs, de ouders van Mila, waren ook uitgenodigd door het stel en stonden de meiden op te wachten. Jurre stond er ook naast; helemaal in pak gekleed. Beau maakte opnieuw een buiging en Mila gniffelde. De camera rond haar nek was natuurlijk niet te missen. Ze had een beschermtas mee met de benodigde dingen en had het statief in der handen vast geklemd. “Wat familieleden zijn er al van Beau, Joep en Alice. Laten we daarheen gaan.” kondigde Gijs aan en de meiden knikten.

De locatie lag aan het strand van Bloemendaal en het thema was zwart en wit. Lekker casual en Mila was opgelucht dat ze niet heel Amsterdam af moest voor een bepaalde outfit. Het was een mooie locatie. Mila sloot eventjes haar ogen om het geluid van de zee te horen. “Miel!” riep Beau achter haar en ze draaide zich om. Haar wijde witte broekspijpen wapperde om haar enkels terwijl ze richting Beau’s familie liep.

“Wat fijn dat je kon komen in vallen. Isa belde een paar dagen geleden af dat ze zich niet lekker voelde en ziek op bed lag.” verklaarde Denise, de moeder van Beau, en omhelsde Mila. “Geen enkel probleem mevrouw. Ik help graag.” glimlachte Mila en haar vader legde een hand op haar schouder. “We moeten je hierna nog eens goed bedanken.” vond Quinten, de vader van Beau en ze knikte. “Dat komt later wel, pap.” Antwoordde Beau.

"Hebben jullie zin in een drankje?” Vroeg Gijs aan de familie. “Spa blauw alsjeblieft.” Antwoordde Mila terwijl ze haar spulletjes vast uitpakte. De mannen gingen drinken halen terwijl de meiden achter bleven bij Mila haar spulletjes.

~

Om half vier arriveerde de rest van Beau haar familie. Het begon al aardig druk te worden en Mila maakte haar camera gereed om alvast wat foto's te maken om er gevoel in te krijgen. Ze startte de camera op en legde ondertussen de usb stick op een hoge statafel waar overigens ook een wit kleed overheen lag. Mila zette haar glas met water erbij en drukte vervolgens een aantal knoppen in op de camera. Ze keek rond en besloot van welke mensen ze als eerste een foto wilde maken.

“Oh sorry!” Mila draaide zich verrast om toen ze een stem achter zich hoorde. Er stond een blonde jongen voor haar met een half leeg bierglas. Ze had al een donkerbruin vermoeden en keek naar haar apparatuur op tafel. “Sukkel!” riep Mila geschrokken uit en voordat het bier goedje de usb stick raakte, pakte ze het ding tegelijkertijd op. “Hier.” Hij gaf het aan haar en ruw pakte ze het uit zijn handen. “Als het kapot is, is de rekening voor jou.” Siste Mila en keek hem aan. “Hey, ik ken jou ergens van.” de blonde jongen leek het niet te interesseren dat het om haar dure spullen ging en keek haar grijnzend aan.

Mila moest eventjes denken maar wist het toen weer. “Je doet er ook alles aan om mij te irriteren.” zei ze en keek hem bozig aan. “Dit ging echt per ongeluk.” wees hij haar erop. “Natuurlijk.” ze rolde der ogen. “Dan niet hé.” “Hey Frenkie, wat heb ik jou lang niet gezien!” Beau kwam bij hen staan en keek de twee verrast aan. “Kennen jullie elkaar?” Vroeg ze aan Mila. “Soort van, helaas, kennen jullie elkaar?” Vroeg Mila terug aan Beau.

“Frenkie hier, is mijn achterneef die ik eens per jaar zie.” bekende Beau. “Ik wist niet dat jij zo'n irritant neefje had.” Mopperde Mila. “En ik wist niet dat jouw beste vriendin een vervelende nerd was. Tegenwoordig heb je ook telefoons als agenda.” Knipoogde Frenkie. “Oké jongens, laat elkaar heel, wil je? Het hele festijn gaat zometeen beginnen.” kondigde Beau aan met een knipoog. “Als mijn camera kapot is moet jij hem betalen.” Siste Mila naar de blonde jongen, die blijkbaar Frenkie heette.

“Met genoegen.” Glimlachte hij. Hij liep achter Beau aan terwijl Mila naar de zijkant liep. Ze had nooit wat achter Beau haar achternaam gezocht. Beau de Jong. Er waren zoveel de Jongs in Nederland en precies moest hij hier tussen zitten.