De Zijlijn || EK 2024

Hoofdstuk 25

“B, waar is mijn Oranje shirt?!” Riep Mila gestrest door het appartementje. “Hier!” Beau gooide het naar haar toe en behendig ving ze het shirtje op. “Past alles er een beetje in?” Vroeg Mila haar beste vriendin aan der. “Ik hoop het.” in paniek keek ze naar haar koffer en toen naar die van Beau. “Hoe heb je dat gedaan?” zei ze verrast toen ze naar de dichte rolkoffer keek van Beau. “Gewoon, op tijd beginnen met inpakken en niet de ochtend zelf.” gniffelde deze en Mila zuchtte. “Help me liever.” bromde ze en Beau hielp haar met haar kleren in te pakken. 

Vandaag gingen Beau en Mila de jongens opzoeken in Duitsland. Frenkie had haar twee dagen geleden gebeld met het nieuws dat hij kaartjes had kunnen bemachtigen voor een belangrijke wedstrijd. Oranje deed het erg goed op het EK en ze zaten nu inmiddels in de halve finale tegen Engeland. De jongens zaten nu al voor twee weken in Duitsland. De spanning was om te snijden en je kon het aan alles en iedereen merken in Nederland. Er werden Oranje liedjes gedraaid in de supermarkten en overal kleurden straten Oranje bij Mila in de buurt. Daarom zat de stemming er ook al goed in bij de meisjes terwijl ze aan het inpakken waren. 

“Hoe laat zijn Lara en Yentel op het vliegveld?” Vroeg Mila. “Half tien, dus als je een beetje opschiet, kunnen we zo weg met de taxi.” antwoordde Beau rustig en ze knikte. Samen maakten ze de koffer dicht en zette die alvast buiten neer bij het trappenhuis van hun appartementencomplex. “Pak jij de reispapieren eventjes?” Vroeg Mila aan Beau. “Ik ben nu zo gestrest dat ik bang ben dat ik iets vergeet.” “Komt helemaal goed.” Beau ging onderweg naar de reispapieren en Mila pakte haar handbagage. Ze vlogen best vroeg zodat ze nog één hele dag in Hamburg hadden en vanavond wat konden doen met de jongens. Vandaag hadden zij een rustdagje zodat ze eventjes konden bijkomen van alles.

“Daar zijn ze!” een uurtje later waren Beau en Mila op Schiphol Airport. “Hey!” Ze omhelsde Lara en Yentel. “Hebben jullie je koffer dicht kunnen krijgen?” klagend keek Yentel naar haar drie vriendinnen. “Nog net.” Vertelde Mila haar. “Jongens, we gaan maar een weekje weg, niet een hele maand.” gniffelend keek Lara naar de grote koffers van Mila en Yentel. “Ik wil niet met een onderbroek rondlopen de hele week.” Kaatste Yentel terug. “Oké gadverdamme, laat die details maar achterwege. Zullen we maar naar de gate gaan?” Lara trok een vies gezicht en Mila moest erom lachen. “Dat lijkt mij een strak plan, anders staan wij hier morgen nog.” zei ze en de rest stemde ermee in. 

“Dames en heren, ik adviseer u om uw gordels om te doen. Wij naderen Hamburg airport. Het is een uur ‘s middags. Wij wensen u een prettig verblijf toe.” Mila haar hart begon sneller te kloppen. Frenkie was ergens daar beneden en snel maakte ze haar gordel vast. “Kijk, we beginnen al met de landing.” Lara, die naast haar zat, wees naar buiten. Mila leunde naar voren en zag dat ze inderdaad aan het landen waren. Het vliegtuig zweefde tussen de wolken door en ze zag de huizen naderen. Mila beet op haar lip toen ze het nare bekende gevoel inhaal maag voelde van de landing. “Gaat het?” Vroeg Lara toen ze een eindje gezakt waren. “Ja, alleen het landen is alleen klote.” Verzuchtte ze en Lara knikte begrijpend. “Vind ik ook hoor.” 

Niet veel later waren de meisjes aangekomen in Hamburg. Mila wou haar ouders een berichtje sturen tot ze zich bedacht dat ze eventjes geen contact met haar familie had. Ze zuchtte en liep snel achter haar vriendinnen aan naar de bagageband. Mila haar familie had ook nog niks van zich laten horen en dat zat der erg dwars. Vooral van Jurre had ze überhaupt wel iets verwacht als tweelingbroer. Waarom wilde hij bepalen dat ze geen contact mocht met Frenkie? Mila ging er gewoon dwars tegenin en had nu even geen behoefte aan contact met der familie. Ze ging gewoon genieten van dit kampioenschap. 

“Mila!” Beau tikte op haar schouder en ze schrok op. “Daar is onze reisgids van het Oranje team!” Ze wees naar een blonde vrouw die een eindje verderop stond met een bordje van de organisatie. Ze zouden met een klein busje richting het hotel gaan. De jongens hadden hen graag samen op willen halen maar door hun bekendheid ging het gewoon niet. De Oranje fans waren al massaal aanwezig in Duitsland en dus was het gewoon niet zo handig. Mila had Frenkie daarop ook aangesproken en na wat tegenstribbelen had hij ermee ingestemd. Met zijn viertjes liepen ze naar de reisgids toe. 

“Hey, jullie moeten vast Mila, Beau, Yentel en Lara zijn?” vragend keek de blondine hen aan. “Yes, dat klopt zeker.” nam Yentel het voortouw en ze lieten hun gegevens zien via de reispapieren. “Ik ben Naomi en jullie zullen het vandaag met mij moeten doen tot we in het hotel zijn. We moeten nog op wat anderen wachten en dan kunnen we gaan!” zei Naomi vrolijk. “Anderen?” Vroeg Lara nieuwsgierig. Frenkie had hun verteld dat ze in een hotel zouden zitten met andere BN'ers. Mila wilde graag bij Frenkie op de kamer. Maar ze wilde hem ook weer de rust en focus gunnen die hij zeker nodig had. 

“Hey hallo!” hoorde Mila twee vrolijke stemmen op hen afkomen en draaide zich om. Verbaasd keek ze recht in de gezichten van Snelle en Flemming. “Oh.” stamelde ze verrast en wist eventjes niet wat ze moest zeggen. “Wij zijn..-” begon Flemming zich voor te stellen. “Ik weet wie jullie zijn.” Antwoordde Yentel eigenwijs en de jongens moesten lachen. “Daarom zei ik ook nog niks.” Grinnikte Lars tegen Flemming en hij kon zichzelf wel slaan. “Nou, met wie hebben wij het genoegen om mee samen te reizen vandaag?” Vroeg hij lachend. 

“Laten we gaan. De groep is compleet!” zei Naomi enthousiast nadat ze zich aan elkaar hadden voorgesteld. “Frenk had niet verteld dat we met jullie zouden samen reizen.” zei Mila, nog steeds verbaasd, tegen Lars terwijl ze de aankomsthal uit liepen naar buiten. “Ik ben een goede vriend van hem. Hij wou je denk ik verrassen ofzo iets.” Lars glimlachte verlegen. “En jullie hebben een teamuitje ofzo?” Vroeg ze en hij knikte. “Ja, van The Streamers uit en wie weet geef ik ook ergens nog wel een optreden.” Knipoogde hij. “Dat zou gaaf zijn. Dan komen wij kijken. Je kan goed zingen.” Antwoordde Mila enthousiast. 

“Dank je wel!” lachte Lars verlegen en kletsend liep de groep richting het busje. Mila voelde de spanning zich opbouwen en ze wist niet waarom. Nederland moest en zou kampioen worden net zoals in 1988. Dat zou haar zo gaaf lijken…