De Zijlijn || EK 2024

Hoofdstuk 29

Hijgend stonden Mila en Lars stil ergens middenin het enorme stadion van Hamburg. “Hij moet hier ergens zijn.” Ze liepen door de doolhof van gangen buiten de tribunes. Lars was niet van haar zijde geweken en ergens was ze daar wel blij mee. “Wat zei hij in zijn laatste berichtje?” Vroeg deze bezorgd. “Ik hoop dat je hiervoor gaat boeten. Je gaat hier voor boeten en daar kan ik voor zorgen. Ik heb connecties.” herhaalde Mila terwijl ze om zich heen keek.

“De commentatorruimte. Ik weet niet hoe je dat zegt.” Antwoordde Lars. Ze begonnen allebei te grinniken ondanks de serieuze situatie waarin ze zaten. “Laten we gaan.” Hij greep haar pols beet en ze volgden de bordjes die voor het personeel bedoeld waren. Er waren een aantal van deze ruimtes aanwezig in het stadion. Lars legde zijn vinger op zijn lippen en Mila knikte begrijpend. Ze moesten heel stil zijn. Waarschijnlijk liep Jurre hier ergens rond. Hoe kon hij er anders voor zorgen dat Frenkie die enkel blessure kreeg?

“St.” Siste Lars en gebaarde naar een deur. Het was een lege ruimte naast die van de commentator. Hij was zo te zien ook eventjes pauze houden. “Jurre, ben je gek geworden? Mila is hier ook hé.” Hoorde ze een onbekende stem zeggen. “Daarom juist. Ze wilde niet naar me luisteren. Dan moet ze maar voelen.” Mila haar ogen werden groot en ook Lars moest zich inhouden. “Je bent blind van woede, besef je je dat? Je denkt niet meer helder na en nu ben je waarschijnlijk gesnapt.” “Dit gaat niet meer om Mila en Frenkie zelf hé?” Vroeg Jurre.

“Duh, weet je hoeveel geld dat eigenwijze voetballertje heeft.” Antwoordde de onbekende stem en Mila der broer zei niks terug. “Dat is iets wat voor jullie een mysterie zou blijven.” Lars en Mila stapte allebei de kamer in en de twee jongens hapte naar adem. “M-mila?” Vroeg Jurre nerveus. “Ja.” Antwoordde ze rustig maar ze was boos. Heel boos. “Hoe durf je?! Waarom Jur? Waarom? Ik herken mijn eigen broer niet eens meer terug!” Riep Mila. Alles kwam eruit van de afgelopen weken. De spanning was intens en ze voelde de hand van Lars op haar schouder.

“Ja Jurre, waarom eigenlijk?” Vroeg de onbekende andere jongen in de kamer. “Ik? Nou wordt ie mooi. Ik moest er alleen voor zorgen dat Mila en Frenkie uit elkaar werden gedreven. Daarna zou jij de rest doen!” “Wat?” verward keek ze haar broer aan. ‘Dit gaat niet meer om het Ajax-Feyenoord gedoe hé?” Vroeg ze. “Wilden jullie geld van Frenkie jatten?” het werd muisstil in de kamer. Ondertussen was Lars eventjes naar buiten gelopen met zijn telefoon en Mila wist wat hij aan het doen was. Zij hield de jongens bezig tot Lars klaar was met de politie bellen. Ze hadden het niet eens afgesproken, maar zo ging het gewoon.

“Hij wilde dat en ik werd gedwongen.” Antwoordde Jurre sterk. Dit was blijkbaar niet afgesproken want de jongen snoof. Mila herkende hem niet en hij droeg een pet. “Maar waarom een blessure? Waarom die bedreigingen? Frenkie zat er echt doorheen.” Zei Mila hoofdschuddend. Ze zag iets van spijt bedruipen op het gezicht van Jurre, maar ze negeerde het. “Ik was eerst boos omdat jij Frenkie leuk vond. Ik had het al door vanaf het begin. Het begon eerst onschuldig een paar berichtjes. Hij heeft er ook een paar gestuurd. Het werd steeds grimmiger en ik wilde eigenlijk niet meer.” antwoordde Jurre en keek naar beneden.

“Nou, geen leuk grapje. Het was echt serieus. Frenkie kan nu niet de halve finale spelen.” Mopperde Mila. “Hoe dan ook, jullie hebben die berichtjes wel gestuurd. Ik heb de politie gebeld. Ze waren hier sowieso in de buurt dus ze kunnen er zo aan komen.” Zei Lars en kwam weer binnen lopen. Ondertussen was de wedstrijd weer bezig zag Mila vanuit de glazen ramen.

"M-mila? Ga je ons echt aan geven?” Vroeg Jurre. “We moeten wel anders is het strafbaar. Het is voor Frenkies eigen veiligheid. Wie weet hebben jullie nog meer mensen rondlopen? Dan hebben wij ook eindelijk rust. Ik zou ook willen dat het anders gegaan was maar ik doe het nu voor Frenkie.”

“Kun je het mij vergeven?” Vroeg Jurre fluisterend. Mila trok haar wenkbrauwen op en keek haar broer verrast aan. “Dat weet ik nu nog niet. Niet op het moment in ieder geval. Je hebt iemand pijn gedaan waar ik van houd. Bewust. Ik snap het niet.” antwoordde Mila. “Ik werd verdomme gedwongen, Miel.” Siste Jurre. “Dan nog. Nee zeggen is ook een optie. Ik wil je voorlopig niet meer spreken. Ik blijf voorlopig in Amsterdam.” Zei ze en hij liet zijn hoofd hangen.  Ze hoorden geluid op de gang en de politie kwam binnenstromen. Lars trok Mila mee zodat ze het niet hoefde te zien.

“Sorry Jur, het is voor je eigen bestwil.” Fluisterde ze en samen liepen ze terug naar Frenkie en Beau.