De Zijlijn || EK 2024

Hoofdstuk 17

Gespannen stapte Mila eind van de middag het station van Rotterdam Centraal uit. Ze was weer eens bij haar ouders - gezien het een paar weekjes geleden was dat ze die gezien had. Wonder boven wonder waren er niet veel mensen die Frenkie en haar gespot hadden afgelopen weekend. Alsnog waren er wel wat foto's online van Jimmy. Mila hoopte met heel haar hart dat haar familie die nog niet gezien had. Als haar familie niet voor Feyenoord was geweest, was het allemaal misschien niet zo ontzettend ingewikkeld voor der. 

“Hey.” Mila merkte dat haar stem trilde toen ze bij Jurre instapte. “Hai.” zijn stem verraadde niks over dat hij het al wist. Een beetje onderzoekend keek ze haar broer aan terwijl ze de tas op de achterbank dumpte. Jurre klikte snel zijn telefoon uit toen Mila weer recht ging zitten. Ze zag dat hij iemand aan het sms'en was. Wie stuurde nu nog een berichtje via de SMS? Jurre had gewoon een IPhone dus zo ouderwets was zijn telefoon nou ook weer niet. Ze schudde haar hoofd en klikte haar gordel vast. 

“Hallo.” Yvonne opende de deur voor de tweeling. “Mam.” Mila glimlachte en probeerde normaal te reageren, anders zou het nog meer opvallen dat er iets was. Ze hoefden ook niet alles te weten wat ze uitspookte in Amsterdam. “Hoe is het hier?” Vroeg Jurre en ze begonnen een gesprek. Mila was er blij mee want dan kon ze een beetje van een afstandje bekijken of haar familie zich misschien anders gedroegen. 

“Mila, hoe was je weekend?” Vroeg Gijs, haar vader opeens. Het was vandaag een paar dagen later en het was dinsdagmiddag. Vandaag hadden haar docenten een studiedag waardoor ze vrij was. “Rustig, niet zoveel gedaan.” Antwoordde ze en slikte onhoorbaar. “Nou, daar merkten wij anders vrij weinig van.” zei Yvonne en verschrikt keek Mila op. Haar moeder liet haar telefoon zien. Het was de site van het Algemeen Dagblad. De foto die erop stond van haar, die ze hoopte niet meer tegen te komen, stond nu vol in het beeld. 

“Wat moet jij met Frenkie de Jong?” koud keek Yvonne der aan. De sfeer was uit het niets een beetje omgeslagen. “Ik ken hem niet persoonlijk.” probeerde Mila. “Maak dat de kat wijs. Jullie zoenen notabene.” gromde Jurre en ze schrok. “Ik had te veel drank op en kan het mij niet herinneren. Oke?" loog ze met trillende stem. “Lieg niet!” daarna gebeurde het razend snel. Yvonne hief haar hand op en gaf Mila een klap op haar wang. 

“M-mam.” Mila keek haar in shock en tegelijkertijd verbaasd aan. “Ik ben weg.” toen realiseerde ze zich wat er gebeurd was en pakte haar rugtas weer op. “Mila, je gaat niet meer met die jongen om, hoor je mij? Hij is niet goed voor je!” Snauwde Gijs. “Jullie kennen Frenkie niet eens! Ik ben verdomme achttien geweest. Ik houd van hem en jullie hebben het er maar mee te doen!” Riep Mila terug.

“Je mag geen contact meer met Frenkie.” zei Jurre opeens. Hij had de hele tijd nog niks gezegd en dat vond ze raar van haar tweelingbroer. 

“Dat bepaal jij zeker? Rot even een eind op zeg.” driftig veegde Mila haar tranen weg. Met grote stappen liep ze naar de deur. Ze werd nog nageroepen maar ze hoorde het nauwelijks. Toen Mila een straat van haar huis verwijderd was belde ze Frenkie meteen op. “Miel? Alles goed?” Vroeg hij meteen en ze begon te snikken. “Frenk, ik, mijn ouders. Ze weten het.” stotterde het arme meisje. 

“Oh shit.” koortsachtig dacht Frenkie na. “Ik kom je halen.” besloot hij toen. “Wat?! Gek, weet je het zeker? Voor jou is Rotterdam al helemaal gevaarlijk.” 

“Voor jou doe ik alles. Blijf waar je bent en ik kom eraan...”