De Zijlijn || EK 2024

Hoofdstuk 21

“Ben je er klaar voor?" Vroeg Frenkie en Mila knikte enthousiast. Tijdens het feestje gisteravond had hij haar allerlei foto's laten zien van haar fotografie studio. Het was een mooie grote lichte ruimte die ze goed kon gebruiken. Ze had hem al eens eerder voorbij zien komen maar vond hem te duur. “Maar Frenkie, het geld…” begon Mila weer terwijl ze in de auto klommen. “Ik betaal het eerste gedeelte en wil er verder niks meer over horen.” Wuifde Frenkie het weg en ging achter het stuur zitten. 

“Hoe lang is het rijden?” Vroeg Mila nieuwsgierig. “Niet ver hier vandaan.” Grijnsde hij en ze rolde haar ogen. “Gaat het zo'n middag worden.” Mompelde ze. “Jep!” Antwoordde Frenkie vrolijk en Mila zuchtte diep. “Dan wordt het mij een lange middag.” “Wil je er nog heen of wat?” nep dreigend greep Frenkie naar de achteruit hendel van zijn auto. "Nee, nee Frenk, je bent echt de liefste jongen die ik ken. Laten we gaan?” lief keek Mila hem aan en hij knikte tevreden. “Dat is beter.” gniffelde hij en de auto begon te rijden. 

“Hey, waarom moet ik die stomme blinddoek om?!” Riep Mila geschrokken toen Frenkie een theedoek over haar gezicht vast maakte. “Omdat ik, uhmm, al wat kleine acties heb verricht in je pandje en ik niet weet wat je ervan gaat vinden.” Antwoordde Frenkie en Mila trok haar wenkbrauwen omhoog. “Nu ben ik wel benieuwd ja.” Knikte ze. “Ik ook. Als je het niet leuk vind, kunnen we het weer weghalen hoor.” Antwoordde hij snel. “Nee joh, ik vind het juist een schattig ding dat je aan mij gedacht hebt.” was Mila van mening. Frenkie kreeg een glimlach op zijn gezicht maar dat kon ze niet zien. 

“Oké, doe de blinddoek maar af.” Ze moesten net met de lift omhoog en Mila vond het doodeng met die blinddoek om. Frenkie zat haar natuurlijk alleen maar uit te lachen. Mila deed wat hij zei en deed de blinddoek af. Ze zag dat ze in het pandje stonden van de foto's die Frenkie had laten zien de vorige avond. Aan een muur hingen foto's van hun en Mila haar vrienden. Ze zaten vast met wasknijpers aan een lijn. Daarnaast had hij al schermen neergezet voor het maken van foto's en nog wat andere leuke dingen zodat het er sfeervol uit zag.  “En?” zenuwachtig keek de jongen haar aan. “Frenk, je bent echt de beste!” Riep Mila uit en ze omhelsde Frenkie direct. 

“Was je hier nou echt bang voor? Ik vind het alleen maar super lief van je.” zei Mila. “Thanks. Dat is echt een pak van mijn hart.” Grapte hij en ze schoten in de lach. “Zullen we dan maar gaan verven?” Vroeg Frenkie enthousiast en daarop knikte ze als antwoord. “Wat voor kleuren heb je?” Antwoordde ze en bogen zich over de emmers met verf die Frenkie bij de Gamma had gekocht. “Ik wist welke kleuren jij mooi vond. Mintgroen, blauw en rood. Alleen we moeten dus wel oppassen met dat het anders kan gaan kleuren vanwege het licht.” Legde Frenkie serieus uit en ze knikte weer. 

“Frenkie!” Riep Mila, een uurtje later uit, terwijl hij met een vieze verfkwast op haar afkwam. “Ja? Is er wat?” gniffelde deze. “Je waagt het.” dreigde ze en hij begon te grijnzen. “Hier.” Frenkie deed net alsof hij haar de kwast aan wilde geven maar in plaats daarvan kreeg ze een mooie veeg verf op der wang. “Frenk! Klojo!” zei Mila geschrokken en hij begon te schaterlachen. Het weerklonk door de lege ruimte van het pand. "Oké, it's on.” Mila had een kwast met een bepaalde donkerblauwe kleur en gaf hem een mooie streep op zijn oude trui en daarna was het zijn beurt weer. 

“Stop je?” nog na lachend lagen ze naast elkaar op de grond van het appartementje. De muren waren af en zij zelf konden wel een goede douche gebruiken. “Ja, nu is het klaar, Frenkie de Jong.” zei Mila lachend. “Hey, waarom ik nou weer.” zeurde de blonde jongen. “Omdat jij, Frenkie, begon.” Antwoordde ze. “Dat is wel weer zo.” Grinnikte Frenkie. “Dank je Frenk.” Mila rolde op haar linkerzij zodat ze hem aan kon kijken. “Voor alles.” Voegde ze eraan toe. 

“Geen probleem. Voor ik weg moet naar Duitsland vond ik dat ik je wat moest geven.” zei hij verlegen en speelde met zijn handen. 

“Hoe lang ben je al opzoek geweest?” Vroeg Mila nieuwsgierig en keek hem aan. “Vanaf de uitzwaaitraining, denk ik.” Antwoordde Frenkie na eventjes denken. “Wow, dat is al best een tijdje geleden!” Riep Mila uit en hij knikte lachend. "Klopt zeker.” Antwoordde hij en hielp haar overeind. Het bleef eventjes stil tussen de twee. Samen keken ze naar de foto tijdlijn die Frenkie gemaakt had van haar vrienden. 

“Mila?” enorm nerveus keek Frenkie haar opeens aan en hij schoof met zijn voet over de grond. "Ja, Frenk?" lief keek ze naar hem en raakte kort zijn hand aan om te laten weten dat het oké was. “Ik uhm, wil je iets vragen wat ik ook al heel lang wilde vragen.” Mompelde hij tegen de grond en ze hield haar adem in. “Sinds de wedstrijd bij Matthijs thuis en misschien al wel langer geleden, spook je door mijn hoofd heen. Ik vind je leuk.” gooide Frenkie eruit en met een mond vol tanden stond ze hem aan te staren.

Frenkie had het haar al wel meerdere malen verteld maar nooit met zoveel emoties. Niet op zo'n bijzondere manier. “Ik vind jou ook leuk. Maak je maar niet druk.” Antwoordde Mila fluisterend en pakte zijn hand vast. Frenkie zijn blik verzachtte maar toen fronste hij. “Mila, ik wil duidelijkheid tussen ons.” zei hij en keek haar aan. “Maar dat is toch al zo?” vroeg ze verward. “Ja en nee...” vertwijfeld keek Mila hem aan. “Wat bedoel je daar nou weer mee?” Frenkie leek nog zenuwachtiger dan vanmiddag en pakte haar andere hand vast. 

“Je bent nog niet helemaal de mijne, dus, wil je een relatie met mij?” Vroeg Frenkie en beet nerveus op zijn lip. “Ik uhmm..” begon Mila. “Ik weet wat je gaat zeggen. Het gaat niet makkelijk worden. Maar als we van elkaar houden, kan niemand daar iets over zeggen.” smekend keek Frenkie haar aan en ze keek in zijn blauwe ogen, waarvoor ze gevallen was een aantal maanden geleden. Waarom deed ze zo moeilijk? Mila had toch niks te maken met de mening van haar familie? 

“Mila?” Vroeg Frenkie nerveus en haalde een hand door zijn haren.

“Ik houd van je, Frenk. Fack wat de rest denkt. Natuurlijk wil ik een relatie met je.” Antwoordde Mila en op zijn gezicht doorbrak een glimlach. “Hier ben ik heel blij mee.” fluisterde hij en drukte zijn lippen op de hare.  Mila ging mee met de zoek tot ze voetstappen in de gang hoorden.

“Verwacht jij iemand?” Vroeg Mila aan. Frenkie en greep zijn hand vast. 

“Nee, ik verwacht helemaal niemand.”