De Zijlijn || EK 2024

Hoofdstuk 22

A/N:

Zucht, op een of andere manier gaat de hoofdstuk nummering weer fout van dit boek. Ik snap maar niet hoe het kan. Anyways, dit is hoofdstuk 22. Sorry voor de onduidelijkheid als je er iets van gemerkt had!

Liefs, Appiex020.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

(Even terugspoelen)

POV Frenkie 

Vandaag was het eindelijk de dat dat Mila het pand te zien kreeg. Nadat Frenkie had gehoord dat Jurre haar wilde helpen, ging hij meteen aan de slag. Frenkie had avonden lang achter zijn laptop gezeten om het perfecte pand te vinden voor Mila haar fotografie studiootje. Toen zag hij hem.

In Amsterdam en vlak bij de Johan Cruijff Arena. Hier moest Mila voor vallen, dat kon niet anders. Daarnaast was ze ook dichtbij hem en daar ging het om. Frenkie was in zijn eigen appartementje en zou straks Mila ophalen bij haar huisje die ze deelde met Beau. 

Hij was meteen nieuwsgierig toen Beau vertelde dat haar beste vriendin bij haar in zou trekken. Maar hij wist niet dat ze na hun ontmoeting in het cafeetje en op de bruiloft zo goed contact met elkaar zouden houden. Frenkie was blij met hoe alles verlopen was. Niet heel perse meer om Jurre dwars te zitten, maar gewoon hoe dicht ze naar elkaar toe gegroeid waren. 

Frenkie zijn telefoon trilde en hij wist bijna honderd procent zeker dat Jurre het was. Toen zag hij dat Justin hem video belde en zuchtte geïrriteerd. “Jij bent het.” verzuchtte Frenkie. “Ja, slecht geheugen gekregen ofzo?” Vroeg de jonge spits gniffelend; wetende dat zijn naam waarschijnlijk groot in beeld stond op Frenkie zijn telefoon. “Nee niks, laat maar.” Antwoordde Frenkie meteen. “Maarre, waarvoor ik belde. Heb je zin om vanavond te chillen bij mij? Carel en Matta zijn er ook.” deelde Justin mee. 

"Ik ben vandaag met Mila.” Antwoordde Frenkie. “Oh ja, natuurlijk.” Knikte hij. “Misschien dat we daarna komen maar dat zien we nog wel eventjes.”  “Jo, helemaal goed. Ik spreek je nog wel en anders morgen sowieso op het vliegveld.” Antwoordde Justin en Frenkie stak zijn duimen op.

"Komt goed.” Ze sloten het gesprek af en hij rolde zijn ogen. Kluivert wist dat hij met Mila af zou gaan spreken maar hij wilde Frenkie gewoon uit horen waarom precies. Vanwege Mila der broer was het maar beter dat niet iedereen het nog wist. Dat kwam later allemaal wel… 

Frenkie liep deed de deur op slot en checkte nog eventjes alles na. Er hingen dan wel camera's rond zijn huis maar vooralsnog was de blonde middenvelder op zijn hoede. Toen liep hij richting zijn matgrijze Mercedes en ging achter het stuur zitten. Opnieuw trilde zijn telefoon in zijn broekzak en hij zuchtte hardop.

Als het weer Justin was, zoals gewoonlijk, die hem kwam storen, kon hij het krijgen. Frenkie pakte zijn telefoon opnieuw en zag dat hij dit keer een SMS had. De bedreigingen kwamen nu wel erg dichtbij en bij iedere EK wedstrijd was hij voorbereid. 

Jurre van Dam 

Ik weet niet wat je snapt aan: laat mijn zusje met rust. Je bent een van de vele arrogante voetballertjes uit Amsterdam en jij gaat mij niet dwars zitten. Als jij in deze dagen contact op neemt met Mila maak ik dit wel eventjes duidelijk. 

Frenkie klikte het berichtje weg en nam geen moeite meer om te antwoorden. Ooit moest dit een keer gaan stoppen. 

*Een paar uurtjes later…*

“Stop je?” nog na lachend lagen ze naast elkaar op de grond van het appartementje. De muren waren af en zij zelf konden wel een goede douche gebruiken. “Ja, nu is het klaar, Frenkie de Jong.” zei Mila lachend. “Hey, waarom ik nou weer.” zeurde de blonde jongen. “Omdat jij, Frenkie, begon.” Antwoordde ze. “Dat is wel weer zo.” Grinnikte Frenkie. “Dank je Frenk.” Mila rolde op haar linkerzij zodat ze hem aan kon kijken. “Voor alles.” Voegde ze eraan toe. 

“Geen probleem. Voor ik weg moet naar Duitsland vond ik dat ik je wat moest geven.” zei hij verlegen en speelde met zijn handen. 

“Hoe lang ben je al opzoek geweest?” Vroeg Mila nieuwsgierig en keek hem aan. “Vanaf de uitzwaaitraining, denk ik.” Antwoordde Frenkie na eventjes denken. “Wow, dat is al best een tijdje geleden!” Riep Mila uit en hij knikte lachend. "Klopt zeker.” Antwoordde hij en hielp haar overeind. Het bleef eventjes stil tussen de twee. Samen keken ze naar de foto tijdlijn die Frenkie gemaakt had van haar vrienden. 

“Mila?” enorm nerveus keek Frenkie haar opeens aan en hij schoof met zijn voet over de grond. "Ja, Frenk?" lief keek ze naar hem en raakte kort zijn hand aan om te laten weten dat het oké was. “Ik uhm, wil je iets vragen wat ik ook al heel lang wilde vragen.” Mompelde hij tegen de grond en ze hield haar adem in. “Sinds de wedstrijd bij Matthijs thuis en misschien al wel langer geleden, spook je door mijn hoofd heen. Ik vind je leuk.” gooide Frenkie eruit en met een mond vol tanden stond ze hem aan te staren.

Frenkie had het haar al wel meerdere malen verteld maar nooit met zoveel emoties. Niet op zo'n bijzondere manier. “Ik vind jou ook leuk. Maak je maar niet druk.” Antwoordde Mila fluisterend en pakte zijn hand vast. Frenkie zijn blik verzachtte maar toen fronste hij. “Mila, ik wil duidelijkheid tussen ons.” zei hij en keek haar aan.

“Maar dat is toch al zo?” vroeg ze verward. “Ja en nee...”  mompelde hij. Vertwijfeld keek Mila hem aan. “Wat bedoel je daar nou weer mee?” Frenkie leek nog zenuwachtiger dan vanmiddag en pakte haar andere hand vast. 

“Je bent nog niet helemaal de mijne, dus, wil je een relatie met mij?” Vroeg Frenkie en beet nerveus op zijn lip. “Ik uhmm..” begon Mila. “Ik weet wat je gaat zeggen. Het gaat niet makkelijk worden. Maar als we van elkaar houden, kan niemand daar iets over zeggen.” smekend keek Frenkie haar aan en ze keek in zijn blauwe ogen, waarvoor ze gevallen was een aantal maanden geleden. Waarom deed ze zo moeilijk? Mila had toch niks te maken met de mening van haar familie? 

“Mila?” Vroeg Frenkie nerveus en haalde een hand door zijn haren.

“Ik houd van je, Frenk. Fack wat de rest denkt. Natuurlijk wil ik een relatie met je.” Antwoordde Mila en op zijn gezicht doorbrak een glimlach. “Hier ben ik heel blij mee.” fluisterde hij en drukte zijn lippen op de hare.  Mila ging mee met de zoek tot ze voetstappen in de gang hoorden.

“Verwacht jij iemand?” Vroeg Mila aan. Frenkie en greep zijn hand vast. Het was al wat later op de avond en ze waren er als enige in het pandje. 

“Nee, ik verwacht helemaal niemand.”