De Zijlijn || EK 2024

Hoofdstuk 8

a/n:

Verrassings update omdat Nederland gisteren gewonnen heeft! Ik heb het half om half gevolgd want mijn vrienden houden niet van voetbal. Maar anyways, we zijn gewoon door!🥳  En wat vinden jullie van het verhaal tot nu toe?

Veel lees plezier!

Liefs, Appiex020.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

“Miel!” tetterde de stem van Beau door der telefoon terwijl ze de collegezaal uitliep. “Wat?” Vroeg Mila nors. Haar toets ging niet zoals gepland en het meisje wist niet veel antwoorden. Ze raakte nogal gefrustreerd, dus een hoog cijfer zou er helaas wel niet inzitten voor dit vak. Hopelijk kon ze hem nog herkansen. “Nou zeg, wat ben jij vrolijk.” Antwoordde Beau verbaasd. “Ging je toets niet goed?” “Niet bepaald, maar waarvoor bel je?” Vroeg Mila nu wel wat rustiger.

“Ik hoop dat je humeur wat beter wordt hiervan. Frenkie komt jou zo ophalen. We gaan afspreken met de jongens.” Mila trok een wenkbrauw op. “Wil ik samen met Frenkie in een auto?” "Ja, dat wil je. Tegenstribbelen heeft geen zin want hij staat er al.” Antwoordde Beau en ze kon al raden dat haar vriendin een grijns op der gezicht had. “Oké oké. Wat gaan we doen? En fijn dat dit overlegd wordt.” Dat laatste mompelde Mila. “Ik vraag het je nu en dat zien we dan wel.” Antwoordde Beau. 

“Pfff best. Waar staat Frenkie?” Vroeg ze, omdat ze merkte dat ze hier toch niet onderuit kon. “Gewoon op de parkeerplaats voor je school.” Meldde haar vriendin. “Hoe weet hij dat adres nou weer?” Mila was inmiddels aangekomen bij haar kluisje en dumpte haar boeken erin die ze niet nodig had. Dan zat ze zometeen niet met een al te zware tas nu ze blijkbaar niet direct naar huis ging. 

“Oprecht geen idee, Miel. Waarschijnlijk via Instagram ofzo iets.” antwoordde Beau. “Wat een stalker. Goed, dan ga ik nu maar naar hem toe.” zei Mila met tegenzin. “Het gaat een gezellige avond worden.” beloofde Beau. “Ja ja, we komen er zo aan.” antwoordde ze. De meisjes zeiden elkaar gedag en ze drukte op de rode knop. Mila slingerde haar rugtas op haar schouder en liep richting de parkeerplaats waar Frenkie zou moeten wachten op haar. 

“Hey Mila.” zei deze met een grijns toen ze zijn grijze Mercedes gespot had. “Doe normaal of ik rijd helemaal niet meer mee en ga lopen.” antwoordde Mila en ging zitten op de bijrijdersstoel. “Sorry, ik doe normaal. Het spijt mij.” Antwoordde Frenkie serieus en onderzoekend keek ze hem aan. “Wat?” Vroeg ze verrast. “Je hoorde mij wel.” Zei hij mompelend. Mila keek naar hem maar ze kon zijn blik niet peilen. Was Frenkie nou verlegen? Zo kende ze hem helemaal niet in de keren dat ze hem tegen was tegengekomen. “Het is oké.” antwoordde Mila toen zachtjes en er doorbrak een glimlach op het gezicht van de blonde jongen. 

“Dank je. Zullen we gewoon maar overnieuw beginnen dan?” Vroeg Frenkie en ze knikte. “Graag. Laten we nu maar gaan anders komen we veel te laat bij de rest.” bedacht het meisje zich. “Oeps, dat is waar.” grinnikte hij en startte de motoren. “Hoe weet je trouwens het adres van mijn uni?” Vroeg Mila nieuwsgierig aan hem. “Ik uhm, toen we besloten af te spreken, heb ik gelijk het adres van je school opgespoord via je Insta account.” Bekende Frenkie en keek weg. “Stalker die je bent!” zei ze lachend en nu moest hij ook een beetje grinniken. 

“Een karaokebar?” Vroeg Mila verrast toen ze ergens bij de grachten waren beland. “Justin wist een gezellige plek vertelde hij tegen mij. Zijn ouders wonen in De Pijp en zijn broer Nino had ons getipt.” legde Frenkie uit terwijl ze een klein stukje liepen. De vrijdagavond was begonnen en de toeristische plek in Amsterdam vulde zich met mensen. Dat maakte dat Frenkie een verfrommelde pet op zijn hoofd zette en Mila giechelde. Beledigd keek hij haar aan. “Je lacht mij gewoon uit!” “Ik lach je toe. Je lijkt net een zwerver. Zoals die gast uit de film Hummingbird.” hikte ze van het lachen. 

“En bedankt hé.” Hij gaf haar een speels duwtje en hij drukte de pet wat beter op zijn hoofd. Stiekem vond Mila dat de pet hem best goed stond en samen liepen ze richting de karaokebar. Mila merkt dat ze het fijn vond dat de sfeer tussen Frenkie en haar eindelijk wat beter was geworden. Voordat ze naar binnen gingen stopte Frenkie eventjes met lopen en verbaasd keek ze de jongen aan. 

“Mila, ik meen het oprecht. Ik wil dat je dit weet. Sorry van alles. Ik hoop dat je camera apparatuur niet kapot is door mij.” zei hij en keek haar aan. Ze keek omhoog recht in zijn blauwe ogen en ze kreeg een warm gevoel van binnen. “Hoe vaak ga je nog sorry zeggen? Het is oké tussen ons. Ik vond je wel irritant maar volgens mij leer ik nu een andere kant van je kennen.” antwoordde ze en Frenkie glimlachte naar haar. “Alleen maar positieve dingen.” antwoordde hij met een grijns. Mila gaf hem lachend een pets op zijn arm en ze liepen het cafeetje binnen