De Zijlijn || EK 2024

Hoofdstuk 3

Het was een paar dagen later. Mila had het enorm naar haar zin gehad op de bruiloft ondanks dat Frenkie zijn opmerkingen niet voor zich kon houden. Ze had genoten van het heerlijke weer en wat kleine kinderen hadden zelfs een duik genomen in het water. Mila zelf vond het te koud om halverwege april de zee in te springen. Ze had alle foto's bewerkt en geüpload van de bruiloft. De foto's waren echt mooi geworden! Joep en Alice waren er ontzettend blij mee en het stel had Mila nog een cadeautje beloofd. Ze zei dat het niet hoefde maar de twee stonden er op. Het meisje kon er dus niet meer onderuit. 

Vandaag had Mila een drukke dag. Ze had een fotoshoot afspraak in het Amsterdamse Bos met een meisje. Ze heette Amber en was ongeveer rond haar leeftijd. Via der Instagram liet Mila mensen weten dat ze open stond voor afspraken om fotoshoots te maken. Het was een hobby die een beetje uit de hand gelopen was. De aanvragen stroomden binnen en Mila had zelfs af en toe een wachtlijst moeten maken. Ze kleedde zich om en haalde een borstel door haar haren. Ze liet het los hangen en pakte haar camera apparatuur op. 

Frenkie had geluk gehad dat alles nog heel was. Zijn stomme bier ook. Mila rolde automatisch haar ogen. Ze snapte niet waarom Beau's achterneef haar moest hebben. Het was wel toevallig dat precies hij naast haar moest zitten in dat cafeetje. Maar ze hoopte hem niet nog eens tegen te komen. Mila checkte of ze alles had, pakte haar telefoon en portemonnee en liep naar beneden. Ze had de perfecte locatie uitgezocht in het grote bos. De blaadjes waren net groen geworden dus dat werd een mooi gezicht. Als het goed was stond de bloesemboom bij het meertje vol in bloei. 

“Ik ga ervandoor." zei Mila nadat het ontbijt op was. “Is goed. Veel plezier! Ik ben benieuwd naar Amber. Volgens mij blijft het wel droog vandaag.” Antwoordde Beau en ze knikte. “Ik hoop het. Dit is weer een eerste fotoshoot na weken.” zei Mila. “Vast wel, anders houd je een paraplu erboven en snijd je die weg op de foto.” zei Beau en Mila gniffelde.

“Wat ben je toch ook een grappenmaker. We zullen het wel zien. Nou tot vanavond.” Beau zwaaide naar haar en begon het ontbijt op te ruimen. In de afgelopen maanden hadden ze een schema gemaakt met wie zou koken en opruimen iedere dag. 

~

Mila reed in haar eigen autootje richting het Amsterdamse Bos. Aan het begin was het onwennig maar de drukte was ze gelukkig al gewend. Je moest gewoon iedere dag rekening houden met vertragingen in de stad. Ze begon Amsterdam steeds meer als haar eigen thuishaven te zien; tot grote ergernis van Jurre. Rotterdam was dat natuurlijk ook, maar beetje bij beetje begon ze die omgeving los te laten. Mila kwam nog wel eens bij haar ouders, maar niet meer iedere dag of ieder weekend.

Na een kwartiertje rijden kwam Mila aan bij het bos. Ze was er in tussentijd al een aantal keren geweest om een wandeling te maken met Beau of der ouders dus ze wist wel ongeveer hoe ze erheen moest. Ze parkeerde de auto en pakte haar spulletjes. Af en toe was het best zwaar tillen maar Mila had er haar routine in gevonden in de jaren dat ze fotografeerde. Ze keek rond of ze Amber ergens zag staan. Ze had de Instagram van het meisje gezien dus ze wist ongeveer hoe ze eruit zag. 

“Hey, jij bent vast Mila?” ineens stond er iemand voor der en ze keek meteen op. “Ja, jij bent Amber?” Vroeg Mila en stak haar hand uit. “Klopt, zeker.” Ze stelden elkaar voor en liepen toen kletsend naar het vijvertje dat Mila had uitgezocht. “Wat fijn dat je zo gauw kon komen.” Mila keek Amber aan. “Ja, gelukkig hoefde ik vanochtend vroeg te werken zodat ik vanmiddag vrij was.” Vertelde Amber. “Dat is wel chill ja. Oke, zullen we dan maar beginnen?” Amber stak haar duimen op en ze moest lachen. 

“Als je nog eventjes zo gaat staan is het perfect.” zei Mila en Amber deed wat ze zei. Mila had net een aantal keren geklikt toen ze opeens geschreeuw hoorden. “Hey De Ligt, ik haal je zo in hoor! Dat slakkengangetje van jou na de vakantie is echt niks!” Mila haalde der schouders op en wilde nog een keer klikken. “Ugh!” Er liepen opeens een aantal jongens voorbij en eentje was echt vol in het beeld van haar camera. Je kan beter zeggen hardlopen. “Wie in godsnaam?!” gromde ze en moest haar best doen om haar evenwicht te bewaren.  

“Hey! Lekker aso, beetje doorrennen tussen een shoot door.” riep Mila chagrijnig naar het groepje jongens. “Jullie kunnen ook wel uitkijken!” “Jullie kunnen ook ergens anders gaan staan.” Antwoordde een stem op een bepaalde toon en direct keek Mila op.

"Jij weer?” Vroeg ze aan Frenkie en hij grijnsde. “Ik kan je ook gewoon niet missen.” Knipoogde hij. “Je liep dwars door mijn shoot heen! Ik had het kunnen weten dat jij het was.” Ze negeerde zijn opmerking van daarnet. “Hey Frenk, meisje aan het fiksen?” Vroeg de wat langere jongen en er kwamen twee bij staan. Amber was alleen maar verbaasd aan het kijken en snapte er helemaal niks van. 

“Drie keer is scheepsrecht. Wil je wat met me drinken?” de blonde en zwartharige jongens proestte het uit en Frenkie keek op. “Carel, alsof jij zo'n held bent met daten!” Siste hij geïrriteerd. “Beter dan jou zo te zien.” Antwoordde de andere donkerblonde jongen, die het opnam voor zijn vriend. “Ik ga nooit op date met jou. Als jullie ons willen excuseren, ga ik nu weer verder met mijn werk.” overrompeld keek Frenkie d'r aan maar ze trapte er niet in. Vervelende jongens ook, dacht ze en zuchtte.

“Oké, wij gaan weer verder met de training. Kom Frenk, anders krijgen we op onze kop van de trainer dat we achterlopen met de conditie loop." Carel, de zwartharige jongen, trok Frenkie mee. Iets waar ze hem ergens dankbaar voor was. 

Toen Frenkie zich omdraaide zonder iets te zeggen, viel Mila haar blik nog net op het logo van zijn shirt en zijn spieren…