Merhaba.
Şarkı: Sana Kalbim Geçti - Yıldız Tilbe
Yorumlamayı ve yıldıza basmayı unutmayın lütfen.
4. YANLIŞ DUYGULAR
"Sen benim en büyük yanlışım, en büyük hatam aynı zamanda en büyük ihanetimsin..."
Bazen olmayacağını bile bile olsun diye bekleriz, çabalarız fakat günün sonunda en sert tokadı da ondan yer ve vazgeçeriz.
Peki ya benim ondan geçmem için daha ne olması gerekiyordu? Daha ne görmem gerekiyordu mesela arsız kalbimin uslanması için?
Öylesine rezil duygular içerisindeyim ki... Bir yandan elim az önce yaşananlardan dolayı çarpan kalbimdeyken diğer yandan nişan hazırlıkları yapan birine karşı bu duyguları besliyor olmaktan büyük bir utanç duyuyordum.
Düşüncelerim zihnimi istila ettiğinden merdivenlerden inen İnci'yi bana seslenmesiyle ancak fark edebilmiştim. Başımı kaldırıp baktım. Bakışları hâlâ göğsümde olan elimdeydi.
"İyi misin?" diye sordu telaşla. Merdivenleri daha da hızlı indiğinde ellerimi göğsümden çekip, "İyiyim, bir şeyim yok. " diye karşılık verdim hemen.
Yanıma geldiğinde arkamdaki kapı açıldı ve bakışlarım omuzlarımın üzerinden arkama çevrildi. Korhan'dı. Bakışları üzerimizde dolaştı. Çünkü İnci söylediklerimi umursamamış, endişeli bakışlarını üzerimde tutuyordu.
"Hadi salona geçelim." dedim İnci'ye dönerek. "Acıkmışım bayağı." diye ekledim daha fazla bir şey sormaması için. Bakışları bakışlarımla birleşti ve iyi olduğuma karar vermiş olacak ki bakışlarını benden çekip arkamdaki adamın kucağındaki yeğenine çevirmişti. Kapının önünde daha fazla durmadan salonda ilerlemeye başladım. Arkamdan geliyorlardı. İnci'nin neşe dolu sesinin sebebi Rüya'ydı. Rüya iyi ki vardı.
Salona geçtiğimizde babamla Ahmet dayımın tavla oynadıklarını gördüm. Gülümseyerek yanlarına gittim. Önce Ahmet dayımın ardından karşısında oturan babamın bakışları bize döndü. Babam sol kolunu benim için açtığında sığınacağım tek limanın o olduğunun farkındaydım. "Dila'm."
Babamın kanatlarının altına girdiğimde artık kalbim daha az ağrıyordu. İnci de babasının yanına oturduğunda "Torunumu getir, Ali." dedi Ahmet dayım oğluna. Korhan kollarındaki Rüya'yı Ahmet dayımın boşta ki koluna bıraktı ve ardından kendisi de berjerlerden birine geçti.
"Annemler mutfakta mı?" diye sordum salonda kimseyi göremeyince.
Sorumu sormamla Elif abla kapıda belirdi. "Hadi sofra hazır gelin." demişti içeriye girerken. Bakışları babasının elindeki kızına değdiğinde hızla Korhan'a çevrildi. "Sözde uyandırmadan sevecektin." dedi sitemle kardeşine. Korhan'ın telefonundaki bakışları ablasını bulduğunda hiç de pişmanmış gibi değildi.
"Uyanıktı zaten." dediğinde ufak bir korku oluştu içimde. Umarım benden bahsetmiyordur.
"Sofra da sende kalacak o haberin olsun."
Rüya Hanım sofrayı çok severdi. Pardon, karıştırmayı demeliydim. Korhan nasıl başa çıkacaktı merak ediyordum. Aslında çocuklarla iyi anlaşıyordu ama bu kadarını kaldırabilir miydi emin olamıyordum. Bana neydi ki çocuklarla nasıl anlaştığından! Vazgeç artık kalbim, yoksa gerçekten küle döneceğiz.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÇOK SEVMEK YASAKLANMALI | Mahalle Hikâyesi
Jugendliteratur"Bir adam ile yara bandının hikâyesini hiç duydun mu?" diye sordum meraksız bir tonda. Çünkü anlatmak istediğim sıradan bir hikâye değildi, kendi yazdığım bir hikâyeydi. Yüzüne bakmadığım için ne tepki verdiğini görememiştim ama onu tanıdığım kadarı...
